De zaak draait rond de dood van de pasgeboren baby van de beklaagde, die in augustus 2020 stierf. De vrouw beweert dat ze het kind levend ter wereld bracht, maar een uurtje later vaststelde dat het kind was overleden terwijl ze aan het schoonmaken was. Daags nadien verbrandde ze het babylichaampje in de kachel van haar ouders. Hoe en wanneer de baby precies is gestorven, is daardoor nooit precies achterhaald kunnen worden.

Openbaar aanklager Gilles Blondeau vorderde op de vorige zitting 18 maanden cel met probatie-uitstel tegen de vrouw uit Liedekerke. “De maximumstraf voor onopzettelijke doodslag is helaas niet meer dan twee jaar cel”, klonk het.

Leugens

“Enkel het blanco strafblad en de persoonlijkheid van de beklaagde weerhouden mij ervan het maximale te eisen. Uit het psychologisch verslag blijkt dat er geen geestesstoornis aanwezig is, maar dat de beklaagde zwakbegaafd, naïef en goedgelovig is. Er is ook sprake van een beperkte vorm van schuldbesef. De maatschappij is niet geholpen door haar een gevangenisstraf op te leggen. Het gaat om iemand die begeleiding en opvolging nodig heeft.”

De advocaten van de beklaagde kregen vrijdag het woord en verwezen in hun pleidooi ook naar de persoonlijkheid van de vrouw. “Het gaat om iemand die nooit hulp vraagt, omdat ze de confrontatie niet aankan”, pleitte meester Isabelle Slaets. “Ze vertelt leugens om de waarheid te verzachten, dat bleek ook in dit dossier, bij haar eerste verhoor.”

Gedwongen abortus

Dat de vrouw haar zwangerschap verborgen hield voor haar omgeving, is volgens de verdediging geen verrassing. “Ze wilde absoluut een tweede kindje, maar een jaar eerder was ze door haar toenmalige vriend en haar ouders gedwongen tot een abortus toen ze zwanger bleek te zijn. Ze is daarvoor naar Nederland moeten gaan, omdat de wettelijke termijn voor een abortus in ons land al verstreken was. Toen ze opnieuw in verwachting was, had ze bang voor negatieve reacties en daarom hield ze alles verborgen.”

Causaal verband

Meester Slaets vroeg de rechtbank ten slotte om haar cliënt vrij te spreken. “Ik kan mij niet inbeelden dat ze haar kind opzettelijk zou hebben gedood. Het openbaar ministerie maakt bovendien ook niet duidelijk welke fouten ze precies heeft gemaakt. Dat het kind is gestorven staat vast, net zoals het feit dat ze op zijn minst nalatig is geweest. Maar de doodsoorzaak kon niet worden bepaald en er kan dus niet met zekerheid worden gesproken over een causaal verband tussen haar handelen en het overlijden van de baby.”

“Dit is een pijnlijk menselijk drama”, ging de strafpleitster verder. “Wij kunnen ons amper inbeelden dat iemand op haar eentje een volledige zwangerschap doorstaat en vervolgens in het geheim thuis bevalt zonder enige hulp. Maar het is niet omdat een daad onwerkelijk is, dat die daarom strafbaar is.”

Het verdict in de zaak valt op 27 oktober.