De esthetiek van ‘Gen V’ is blits en kleurrijk, maar de ondertoon is wrang en aardedonker

Marie Moreau, de protagonist van Gen V, is een schijnbaar normaal tienermeisje dat op een avond misselijk wordt, in de badkamer ontdekt dat ze haar eerste maandstonden heeft en verbaasd haar eigen bloed ziet omhoogzweven en stollen tot vlijmscherpe speren. Haar gealarmeerde ouders stormen de badkamer binnen en worden haast meteen aan flarden gereten door het supermeisje dat haar krachten nog niet onder controle heeft. Maries jonge zusje staat er ontzet bij. Ziedaar het trauma dat de jonge vrouw met zich meedraagt wanneer ze zich inschrijft aan de Godolkin University of Crimefighting, een universiteit onder de vleugels van de multinational Vought.

Zowel fans als critici van superheldenfilms en -series zullen het zich handenwringend laten welgevallen. Gen V is namelijk een spin-off van The Boys, de uitmuntende Prime-reeks die de voorbije jaren instituten zoals Marvel en DC het nakijken gaf. The Boys zag het daglicht als een parodie op The Avengers en Justice League, vol psychologisch getormenteerde superhelden, gore moordpartijen en groteske seksscènes. Herinnert u zich überfascist Homelander en zijn obsessie met borstvoeding? Of de geschifte Herogasm-orgie? De coke snuivende, aan PTSS lijdende Soldier Boy?

Onder al die vermakelijke excentriciteiten schuilde een briljante satire die zowel de Amerikaanse politiek, de showbizz als onze socialemediaverslavingen op de korrel nam. Gaandeweg bleken de zogenaamde ‘supes’ allesbehalve nobele weldoeners, maar aandachtszieke, seksistische, ronduit narcistische psychopaten die meer geïnteresseerd waren in hun Instagram-volgers dan in de collateral damage die hun roekeloze stunts veroorzaakten. Eat that, Stan Lee.

Gen V gaat verder op dat elan. De naam van de reeks verwijst naar ‘V’, het serum waarmee Vought ooit nietsvermoedende proefpersonen injecteerde om superhelden van hen te maken. De esthetiek van de serie is blits en kleurrijk, maar de ondertoon is wrang en aardedonker, niet gespeend van venijnig sarcasme. Het scenario herbergt de paranoia die we ooit bij The X Files vonden, het cynisme en de misantropie van Watchmen en groteske slachtpartijen waarbij Tarantino wellicht luidkeels om een bisronde zou schreeuwen. Het is campy en duivels intelligent, op maat gesneden van een jonge generatie bingers en tegelijk ouderwets rock-’n-roll.

Nu alleen nog een wat vlottere karakterontwikkeling? Te midden van een overdosis maatschappelijk-culturele knipoogjes en flashy speciale effecten voelen wij na drie episodes nog niet helemaal mee met de hoofdpersonages. Nu, aangezien The Boys het op dat vlak subliem deed, hebben we er vertrouwen in. Nog even wachten dus tot het verderf de afleveringen insijpelt. “Expecting a happy ending, were we?” liet The Boys-antiheld Billy Butcher zich immers ooit ontvallen. “Well, I’m sorry, Hughie. It ain’t that kind of massage parlor.”

Gen V is te zien op Prime Video.