Na exit bij Triggerfinger is ‘Lange Polle’ (64) nog niet afgekickt van het rock-‘n-roll-leven: “Alles is kapot vanbinnen, maar ik wil blijven spelen”

In juni vulde Triggerfinger een laatste keer twee AB’s met de oerformatie: Ruben Block en Mario Goossens wuifden Paul Van Bruystegem na twee decennia uit. Het einde van een era, maar niet van Lange Polle. Want solo doet de grote vriendelijke reus – twee meter hoog en zo’n 130 kilo in omtrek – wat hij als gitarist, bassist en producer ook veelvuldig deed met onder anderen BJ Scott, The Wolf Banes, Arno, Will Tura en Guy Swinnen: een plaat lossen.

Wanneer we Van Bruystegem thuis in Lier opzoeken, wordt het gesprek meermaals verstoord. Door Alda de hond, die qua decibels de gelijke is van haar baas, en door de pakjesman. Die levert de eerste vier dozen met vinylplaten van Mr. Paul & The Lowriders, voorheen kortweg Lowrider.

“Bleek dat er al een Scandinavische band Lowrider heette”, vertelt Van Bruystegem. “Die Vikings stuurden me een vriendelijke mail: You fucking change your name as fast as possible. Waarop ik: Bedankt om het lief te vragen, you can suck my dick. (lacht) Met vier man heb we duizenden nieuwe namen gecheckt, maar geloof me: álles bestaat al. Ik ben dan geplooid voor Mr. Paul & The Lowriders, maar een maand later zag ik reclame van Andy Fairweather Low, een van mijn idolen die bij Eric Clapton speelde, en zijn eigen groep The Low Riders. Toen dacht ik: Foert, nu veeg ik er mijn gat aan.”

(lees verder onder de foto)

Op Unguarded thoughts grijpt Van Bruystegem terug naar zijn roots. “Het is een plaat dicht bij mezelf, en muziek die ík graag hoor. Het publiek? I don’t know. Mijn platenbaas Ferry, een Hollander, noemt het onverkoopbare troep. (lacht) Hij zei: Wat moet ik hier nou mee? Maar ik kan niet anders dan tekenen, toch? Het is commerciële zelfmoord, maar heimelijk geniet hij ervan. Kijk, voor mij is dát muziek maken: nobody’s business but mine.”

Half doof, half verlamd

Even terug naar februari. Toen Van Bruystegem zijn exit bij Triggerfinger wereldkundig maakte, sprak hij over “een sprong in het diepe”, zonder te weten of hij nog kan zwemmen. “Ik heb er twee jaar op gesjiekt. Enerzijds besefte ik dat ik nooit nog met zo’n groep zal spelen. Ruben en Mario, dat zijn mijn broeders, mijn soulmates. Wat wij hadden, was pure body language. Eén blik en we begrepen elkaar. Maar daardoor begon bij mij te dagen dat het tijd werd voor iets anders. Ik heb dat lang verzwegen, maar ergens voelden Ruben en Mario ook wel: de Lange is de Lange niet meer. Uiteindelijk hadden we een open gesprek. Ze schrokken, maar wilden vooral begrijpen waarom.”

“Er waren verschillende redenen. Ik ben 64 en doe dit sinds mijn 13. Dan weet je dat constant toeren een arm bestaan is. Je zit uren op een bus, om na anderhalf uur spelen er weer op te kruipen. Er zijn intelligentere dingen om te doen dan dat. Ik snap niet hoe iemand met zijn volle verstand graag de hele zomer naar festivals gaat waar zelfs de podia identiek zijn. En de adrenalinerush van het publiek, dat ebt ook weg. Ik dacht op het einde: Wie zijn jullie, wat doe ik hier? Pukkelpop was al helemaal surrealistisch. Ik was in de vijftig toen we er de laatste keer stonden. Ik voelde me een halve pedo.”

(lees verder onder de foto)

Ook Van Bruystegems gezondheid speelde mee. Zijn massieve lijf kampt met diabetes en hartproblemen – bijna liep dat fataal af, toen Polles hart zeven jaar geleden nog maar voor 16 procent werkte.

“Ik raakte ook half verlamd aan mijn linkerhand, en lag daarna drie, vier maanden in het ziekenhuis met een ernstige oorontsteking. Sindsdien ben ik doof aan één kant, alles is kapot daarbinnen. Ik wil blijven spelen, maar het tempo van Triggerfinger hield ik niet vol. We leefden van plaat naar tour en terug, en repeteerden drie keer per week. In 2008, toen ik in rehab zat, werd ik vervangen door Renaud Majeur. Hij zei het mooi in het Frans: Triggerfinger, c’est moitié l’armeé, moitié du vacance. We lachten veel, maar werkten nog harder. Die legerdiscipline werd voor mij te veel. Seks, drugs en rock-’n-roll, dat is al van eventjes geleden.”

Ego strelen

Van wrange gevoelens is er geen sprake. “Over Triggerfinger valt niks sappigs te schrijven. We hebben nooit ambras gehad. Nooit. Zoiets heb ik met geen enkele andere band meegemaakt. Tijdens repetities van vier uur zaten we soms drie uur gewoon te praten. We zien elkaar nog vaak en financieel is alles proper geregeld. Ik moet me de komende jaren geen zorgen maken. Ruben en Mario hebben altijd voor me gezorgd, ook wanneer ik in allerlei vuiligheid zat. Telkens ik dacht: Allez, ik heb het weer schoon naar de kloten geholpen, dan trokken ze mij overeind. Zo herken je je vrienden.”

“Heimwee? Ik heb dat niet, ik ben een nomade. Na mijn vertrek vroegen mensen: Polle, zou je dat wel doen? Maar de vrijheid die ik nu heb, is opwindend. Ik ga me ook niet moeien met mijn opvolging bij Triggerfinger. Er zijn genoeg kandidaten. Bij een paar – ik noem geen namen – dacht ik: Amai, straf. Dat streelt mijn ego. (lacht) Ge moet geen schrik hebben, Ruben en Mario zijn nog lang niet klaar.”

(lees verder onder de foto)

Jackpot

Op het tweede album van Mr. Paul & The Lowriders doen Block en Goossens mee als gast. Net als een 25-tal andere muzikanten, onder wie Tijs Vanneste, die ook live meespeelt. “Ik doe veel zelf op de plaat, maar mijn grootste aandeel zit in het bijeenbrengen van de juiste mensen”, zegt Van Bruystegem. “In bands was ik altijd de huurling, en moest ik rekening houden met van alles. Maar waarom is die eerste plaat van Billie Eilish zo goed? Omdat het gewoon een zus en broer zijn die thuis zitten te knutselen. Bij mij mocht ook iedereen losgaan in de studio. Ik heb honderden platen ingespeeld, maar dit is de eerste die ik thuis opleg. Of in de auto. Ik heb het getest in Amerika, in Death Valley. Works just fine. Neem daar de juiste drugs bij en je bent vertrokken.” (lacht)

Zo festivalproof als Triggerfinger of hitgevoelig als I follow rivers wordt het nooit bij The Lowriders. Is dat nog een ambitie bij Van Bruystegem? “Enkel als het op mijn voorwaarden gebeurt. Ik heb te vaak meegemaakt dat managers en platenfirma’s zich moeien. Na het succes van I follow rivers wilden ze enkel meer van dat. Snap ik, het was jackpot en we leven daar nog altijd goed van. Lykke Li ook, wij hebben haar rijk gemaakt. Maar bij onze fans kostte het ons nadien een jaar om de punten weer op de i te zetten. Daar ga ik me niet nog eens aan verbranden.”

(lees verder onder de foto)

“Singles interesseren me niet. Volgens mij staan er ook geen op de plaat. Maar zeg nooit nooit. Soms slaat iets onverwacht aan. Zolang er maar een beetje schelmerij blijft. Ik zou het ironisch en een dikke fuck you vinden als ik nu een hit scoor. Maar de kans lijkt me klein. Als ik platen verkoop en zo mijn boterhammekes kan eten, dan ben ik content. Zo simpel is het.”

‘Unguarded thoughts’ van Mr. Paul & The Lowriders is verschenen bij Excelsior. Concerten: Het Depot (Leuven, 13/10) en De Vooruit (Gent, 31/10).