De gloednieuwe podcast van Rosie gaat in gesprek met roodharigen, zoals Linde Merckpoel. “‘Rossisme’ is overal”

“Hé. Ik ben Rosie. En ik ben rost.” Rosanne (Rosie) Coetsier is 25 jaar, en al een kwart decennium wordt ze bij haar (prachtige) haren getrokken. Ja, ze is ros. Uniek. Om die reden lanceert Rosie nu ‘De Rossistische Podcast’. “Aan twaalf mensen vroeg ik wat het betekent om deel te zijn van een gemeenschap die maar twee procent van de wereldbevolking uitmaakt. Er is zo weinig bekend over gingers. Ik wou dat gat opvullen”, vertelt ze.

De Rossistische Podcast is een mix van persoonlijke, geschiedkundige en wetenschappelijke verhalen. “Linde Merckpoel, Clara en Jelle Cleymans en Thibault Christiaensen komen onder andere aan het woord. Net zoals de negenjarige Harper en dermatoloog en genetica-expert, dr. Aude Beyens van UZ Gent. Iedereen werd ook gefotografeerd. Die portretten stel ik eind deze maand tentoon in een ginger-expositie, mét ginger beer.” (lacht)

Alle rosse waarheden worden onthuld in de podcast, klinkt het in de teaser. “Dat klopt”, zegt Rosie. “Zo leerde ik bijvoorbeeld dat roodharigen afkomstig zijn uit Azië. Of dat iederéén het MC1R-gen heeft, maar daar bij ons een foutje op zit. Daarom hebben wij een bleke huid, sproetjes en rode haren.”

Samen met haar podcast genoten graaft ze ook diep in het ‘rossisme’, een term voor discriminatie van roodharige mensen. “Rossisme is real en is everywhere, everyday. Je voelt zo vaak dat je anders bent en wordt daar continu op gewezen. Gunnar Cheyns, radiopresentator bij BRUZZ, verwoordt het in de podcast heel mooi. ‘Elke opmerking is een krasje op je ziel. Het verandert ons ‘zijn’.”

Vandaar de titel, De Rossistische Podcast. “Het is een afgeleide van de term ‘rossisme’”, zegt Rosie. “En let op, ik wil dat absoluut niet vergelijken met racisme. Want haarkleur is geen ras. Het is een totaal ander gegeven.”

Toch kruipt ook rossisme onder de huid, zo blijkt uit de podcast. “Er bestaan zoveel vooroordelen over ons”, zegt Rosie. “Neem nu de platitudes, zoals ‘hoe roestiger het dak, hoe natter de kelder’. Of ‘Roest bloed, poept goed’. Of ‘Stinkt jouw haar in de regen?’. Die laatste onthield ik van Linde Merckpoel.”

Roodharige mensen zouden ook temperamentvoller zijn, vooral tussen de lakens. “‘Roest, woest’, dus”, lacht Rosie. “Ook daar onthullen we de waarheid over. Het zit namelijk niet in onze genen dat we temperamentvoller zijn. Wél blijkt uit sociale onderzoeken dat veel roodharige vrouwen daarin zijn gaan geloven, net omdat ze het zo vaak horen. Dat vooroordeel behoort dus niet tot onze nature, maar nurture.”

Ook de stigmatisering van roodharige jongens komt aan bod in de podcast. “Al van in de oudheid worden ze neergezet als minder aantrekkelijk”, zegt Rosie. “Zo gingen rosse pruiken in het theater voornamelijk naar mannelijke komische types. Die stereotypering als flauwe plezante loopt door tot in onze populaire cultuur. Kijk maar naar South Park en McDonalds. De McDo-clown is ros.”

En dan heeft Rosie het nog niet over de vele pesterijen. “Wanneer ik als kind in de klas een discussie voerde, kreeg ik vaak te horen ‘dat mijn mening niet telde, omdat ik ros was’. Om dan nog maar te zwijgen over de vragen naar de kleur van mijn schaamhaar. Die zijn niet meer te tellen. En ik ben niet de enige bij wie dat gebeurde.”

“Linde vertelt bijvoorbeeld dat zij als puber werd gedwongen in de kleedkamer van de volleybal om haar schaamhaar te tonen. Gunnar is queer en ros, waardoor hij zwaar werd gepest. Hij was ook de enige in zijn omgeving met rode haren. Als kind voelde hij zich erg eenzaam. Zijn boterhammen at hij bijvoorbeeld helemaal alleen op in het toilet. Van zulke verhalen werd ik stil.”

Door de podcast merkt Rosie dat elke roodharige persoon een eigen verhaal met zich meedraagt. “Bij sommigen was het verleden veel zwaarder dan bij anderen. Ik besefte dat ik als kind in een voordeelpositie stond. Mijn zus en mama zijn ook ros. Ik ben altijd opgevoed met een ouder die mij vertelde dat ik speciaal was. Dat mijn haren goud waren. Ja, als wij met z’n drieën op straat lopen, lijken we soms wel een attractie. Mijn zus en ik hebben ons al meermaals verontschuldigd voor onze rosse haren. Maar nu ik volwassen ben, voel ik mij net meer confident. I just stand out easily. Op bepaalde vlakken zijn je rosse haren een voordeel.”

Het verhaal van de negenjarige Harper verwarmde daarom Rosies hart. “Haar zelfvertrouwen is op zo’n jonge leeftijd ongelofelijk groot. Ik kijk écht naar haar op, want op die leeftijd stond ik mijlenver van haar. Is dat een generatieverschil? Geen idee. Maar zij is zo trots op haar rode haren, dat pesters haar heel weinig doen.”

En die trots? Die schuilt ergens toch wel in elke ginger. “Dat merk je bij de vraag naar kindjes. Thibault (Christiaensen, red.) wil heel graag rosse kindjes. Linde wou dat ook, maar kreeg twee blonde dochters. Dat vindt ze jammer, al hebben ze gelukkig wel haar vuur, zei ze.”

Rosie hoopt dat ze met de podcast eigenlijk elke ginger een tikje trotser kan maken. “Al kan ik één roodharige meer zelfvertrouwen geven, dan is mijn missie geslaagd. Al wil ik er ook op wijzen dat je iemand niet telkens moet vertellen dat hij of zij ros is. Je neemt dat mee in het leven. Ik hoop dat ik die discriminatie op een luchtige manier op de agenda kan zetten. En aan al mijn mede-gingers: Hang in there, en blijf vooral rost.” (lacht)

Het leven van albinomeisje Reine (22) nam verrassende wending: “Mensen staren me nog altijd na, maar nu vind ik dat minder erg” (+)

INTERVIEW. Actrices Tinne Oltmans en Clara Cleymans: “Ik vind ‘trouw zweren’ in een relatie even gevaarlijk als overspel” (+)