Het Westen keek al die tijd te passief toe hoe het Palestijnse kruitvat zich vulde met frustratie en haat. En nu is het kruitvat ontploft

Het vergt een sterke maag om eraan te beginnen, maar toch is het nuttig om de getuigenverslagen te lezen van de overlevenden en nabestaanden van het weerzinwekkende bloedbad dat de Hamas-strijders aanrichtten op het muziekfestival Supernova in Israël, vlak bij Gaza. Je leest over de massale ontvoering en verkrachting van jonge, onschuldige vrouwen; over lichamen, naar schatting 250 in totaal, van jongeren die schijnbaar willekeurig vermoord zijn op de festivalsite. Het festival is maar een van de plekken waar Hamas toesloeg in Israël om honderden, duizenden burgers te terroriseren, met ontvoering, foltering en executie.

Of je het nu massamoord, terreur, oorlogsmisdaad of zelfs vergelding noemt, er is niets dat deze opeenstapeling van geweld tegen burgers rechtvaardigt. De slachtpartij op het festival en elders staat op hetzelfde morele dieptepunt als de allergruwelijkste misdaden van het Russische leger tegen de bevolking in Oekraïense dorpen.

Natuurlijk is het conflict tussen de staat Israël en de Palestijnen niet gisteren begonnen. Natuurlijk is er een context van segregatie en kolonisering en van structureel staatsgeweld van de Israëlische regering. De context van een voortetterend conflict dat, over de jaren heen en door de Israëlische militaire overmacht, veel meer Palestijnse dan Israëlische levens heeft gekost. Maar ook die context, zelfs die context rechtvaardigt niet de massale misdaden tegen ongewapende burgers.

Die context kan wel helpen om te proberen begrijpen waar die brutaliteit vandaan komt. De voorbije jaren heeft de Israëlische premier Netanyahu zich bekwaamd in het provoceren en kleineren van de Palestijnse bevolking, die in almaar kleiner gebied wordt geïsoleerd. In de radicaal-islamitische Hamas-beweging dacht Netanyahu zijn ideale vijand gevonden te hebben. Te radicaal om in het Westen bondgenoten te vinden, populair genoeg om de Palestijnse Autoriteit te ondermijnen en de eigen bevolking te verdelen, en te zwak om een ernstig risico te vormen. Die politieke gok blijkt nu een vreselijke misrekening te zijn geweest. Het Westen keek al die tijd te passief toe hoe het Palestijnse kruitvat zich vulde met frustratie en haat.

En nu is het kruitvat ontploft in het gezicht van vele onschuldigen. Eerst zal het slechter, misschien zelfs veel slechter moeten worden, vooraleer het hopelijk ooit weer beter kan worden. Er zal eerst meer oorlog komen, meer gruwel, nu van beide zijden. Het afsnijden van de 2 miljoen inwoners van Gaza van water, voedsel en stroom, zoals de regering-Netanyahu nu plant, is evenzeer wraak op gewone burgers. Meer bloedvergieten wordt al aangekondigd. Andere landen in de brede regio zullen de houding tegenover Israël weer moeten verharden. Hamas-sponsor Iran kijkt grijnzend toe vanaf het balkon.

Ook wij, Europeanen, zullen dit voelen. Nog een oorlog, nog een stamp in de kwetsbare onderbuik van de Europese energie-afhankelijkheid. Nog een waarschuwing dat de lidstaten van de Europese Unie zeer dringend de prioriteiten zullen moeten herschikken, willen ze een baken van welvaart, veiligheid, democratie en rechtsorde blijven. Ook België. De tijd van zorgeloze stabiliteit is voorbij.