Het afscheid van Hazard hing al langer in de lucht. Na zijn vertrek bij Real Madrid zat hij sinds vorige zomer zonder club. Bij de Rode Duivels trok de voormalige aanvoerder na de vroegtijdige uitschakeling op het WK van eind vorig jaar in Qatar de deur reeds achter zich dicht.

“Je moet naar jezelf luisteren en op het juiste moment stop zeggen”, schrijft de 126-voudige Belgisch international, die eerder dit jaar zijn contract bij Real Madrid liet ontbinden. “Na 16 jaar en ruim 700 gespeelde wedstrijden heb ik besloten mijn carrière als profvoetballer te beëindigen. Ik heb mijn droom kunnen verwezenlijken, ik heb op veel velden over de hele wereld gespeeld en plezier gehad. Tijdens mijn carrière heb ik het geluk gehad geweldige managers, coaches en teamgenoten te ontmoeten. Ik wil iedereen bedanken voor deze geweldige tijden, ik zal jullie allemaal missen.”

“Ik wil ook de clubs bedanken waarvoor ik heb gespeeld: LOSC, Chelsea en Real Madrid; en bedankt KBVB voor mijn tijd bij de nationale ploeg. Een speciaal bedankje aan mijn familie, mijn vrienden, mijn adviseurs en de mensen die mij nabij zijn geweest in goede en slechte tijden. Tot slot wil ik jullie, mijn fans, enorm bedanken die mij al die jaren hebben gevolgd en voor jullie aanmoediging overal waar ik heb gespeeld. Dit is het moment om van mijn dierbaren te genieten en nieuwe ervaringen op te doen. Tot snel buiten het veld, mijn vrienden.”

Blessures

In december vorig jaar, vlak na de dramatische uitschakeling op het WK, was het ook al op Instagram dat Hazard zijn afscheid van de nationale ploeg aankondigde, na liefst 126 caps. Hazard maakte sinds november 2008, toen hij als 17-jarige onder René Vandereycken inviel tegen Luxemburg, 33 doelpunten en zorgde voor 36 assists voor de Rode Duivels. Hij hielp België aan een historische derde plaats op het WK van 2018 in Rusland, nadat de Rode Duivels vier jaar eerder in Brazilië in de kwartfinales werden uitgeschakeld. Op de EK’s van 2016 en 2020 sneuvelden de Belgen eveneens in de kwartfinales, al miste Hazard op dat laatste toernooi de kwartfinale tegen Italië vanwege een hamstringblessure. Op het WK in Rusland was hij na de Kroaat Luka Modric, later zijn ploegmaat bij Real, de op een na beste speler.

2023 bleek het jaar van het afscheid te worden. Begin juni volgde het vertrek bij Real. Tussen club en speler werd een onderling akkoord gevonden om zijn nog tot medio volgend jaar lopende contract in de Spaanse hoofdstad te ontbinden. In een kurkdroge mededeling, nauwelijks enkele lijntjes lang, nam Real afscheid van zijn toenmalige recordtransfer. Het staat in schril contrast met het ‘Comunicado Oficial: Hazard’ en de vele toeters en bellen waarmee zijn komst naar Madrid vier jaar geleden werd aangekondigd.

Een door enkelblessures gekwelde Hazard speelde sinds de zomer van 2019 en na een recordtransfer van zowat 115 miljoen euro voor de Koninklijke, maar haalde er nooit zijn niveau van voordien bij Chelsea. Hazard wou nog wel bij Real blijven, maar onder coach Carlo Ancelotti geraakte hij maar niet van de bank. Real wou van zijn zware contract af en drong dus aan op een vertrek. Op basis van de cijfers viel dat ook te verantwoorden. In vier seizoenen kwam Hazard bij Real niet verder dan 76 wedstrijden, waarin hij goed was voor 7 doelpunten en 12 assists.

Zijn gloriedagen op clubniveau beleefde hij bij Chelsea, na de doorbraak op jeugdige leeftijd bij Lille. Chelsea kocht de Henegouwse dribbelkont in 2012 weg bij Lille, waar hij zijn profdebuut maakte. Hazard maakte furore in de Ligue 1, veroverde de dubbel in 2011 en werd twee jaar na elkaar verkozen tot Speler van het Jaar. De glansprestaties van het Belgische wonderkind waren ook buitenlandse topclubs niet ontgaan. Na vijf jaar in Noord-Frankrijk verhuisde Eden Hazard voor een slordige 40 miljoen euro naar Chelsea.

Bij de Blues kwam Hazard tot wasdom. Over de loop der jaren zou hij er uitgroeien tot een icoon, die in één adem genoemd wordt met Chelsea-legendes Frank Lampard, John Terry en Didier Drogba. Hazard vulde er ook zijn prijzenkast. In zijn eerste seizoen mocht hij meteen de Europa League op zijn palmares zetten. Nadien zouden er nog twee Premier League-titels (2015 en 2017) en een FA Cup (2018) bijkomen. In mei 2019 nam de immer goedlachse aanvaller afscheid met een tweede eindzege in de Europa League.