Nathan Van Hooydonck praat na hartaanval, vaderschap en gedwongen afscheid: “Ze zeiden mijn vriendin dat ze niet moest hopen”

Hij praat rustig en beheerst. Slechts af en toe zal Van Hooydonck in zijn lange relaas zijn woorden wikken. Soms om zichzelf te sparen. “Hardop zeggen dat ik nooit meer kan koersen, blijft gewoon verschrikkelijk zeer doen.” Maar veel vaker om zijn omgeving te ontzien. “Omdat het ook voor hen bijzonder zwaar is geweest”, legt hij uit. “Mijn vriendin heeft mij op de grond zien liggen. Ze hebben letterlijk tegen haar gezegd dat ze er niet op moest hopen dat ik er nog zou doorkomen. Je zal begrijpen: dat hakt erin.”

Kunnen we helemaal terug naar het begin? Dinsdag 12 september. Je bent net terug van de Tour of Britain, je bereidt je voor op het EK, en rijdt met je hoogzwangere vriendin met de auto naar de gynaecoloog. En dan…

“…helemaal niks meer. Van die hele autorit weet ik niets. Zelfs die uren daarvoor, die ochtend: het is allemaal weg. Pas dagen later heb ik zelf in mekaar gepuzzeld wat er precies gebeurd moet zijn. Ik lag nog in het ziekenhuis en zette voor het eerst weer mijn gsm op. Ik had misschien wel tweehonderd berichten. Allemaal mensen die om mij bekommerd waren. Heel lief. Tussen al die berichten zag ik wat er in de krant en op tv over gezegd en geschreven was. Hoe ik onwel was geworden, allemaal auto’s had geramd… Heel heftig, heel confronterend. Allemaal door dat plotse hartfalen.”

Enig idee wanneer je weer bij bewustzijn bent gekomen?

“Zelfs dat weet ik niet. Was dat nog diezelfde avond? Toch maar de volgende dag? Die eerste dagen zijn voor mij heel vaag. Eén grote waas. Maar wat ik wel weet: ik had meteen door dat het heel serieus was. Toen ik wakker werd, stond Alicia rond mijn bed, mijn ouders waren er… Dat doen ze niet als je gewoon een arm of een been gebroken hebt. Dit moest iets heavy zijn. Intuïtief voelde ik daar gelijk aan: dit was het, ik ga nooit meer kunnen koersen.”

De buitenwereld was op dat moment vooral blij dat je er nog was.

“Dat snap ik. En vandaag denk ik er ook zo over. Maar voor mij was op dat moment het allerergste dat ik nooit meer zou kunnen koersen. Ik was pas 27 en mag zeggen dat ik aan het beste seizoen van mijn leven bezig was. Naar mijn gevoel was ik nog maar pas prof, snap je? Volgend seizoen wilde ik nog een stap vooruit zetten. En plots was dat allemaal voorbij. Pas de dagen nadien is het mij echt beginnen dagen, elke keer als de dokters zeiden hoeveel ik chance gehad had, want dat het veel erger had kunnen zijn. Mijn schoonbroer lacht er vandaag soms een beetje mee. Gij, gij zijt teruggekomen, zegt hij dan. Ge weet toch dat gij even dood zijt geweest? Dat klinkt cru. Heel direct. Maar ergens heeft hij gelijk. Ik ben de mensen die mij ter plaatse gereanimeerd hebben heel, héél dankbaar. Vijf minuten later en het was een heel ander verhaal geweest.”

Is het inmiddels duidelijk wat er precies met je hart aan de hand is?

“Ja. Als ik mijn cardioloog mag geloven, is – simpel uitgedrukt – mijn rechterhartkamer te groot. Dat heeft geleid tot dat hartfalen. In het begin was er nog heel even de hoop dat het een relatief klein probleem kon zijn, iets dat met een bescheiden operatie te verhelpen was. Maar het was ernstiger dan dat. De volgende vraag is dan: hoe komt dat? Mogelijk heeft het toch met mijn sportcarrière te maken, door al die inspanningen. Toen ze al mijn vorige testen zijn gaan bestuderen, zagen ze dat mijn hartkamer toen al een beetje groter was. Alleen: daar was nooit iets van gezegd. Net omdat het zo normaal is. Sporters hebben bijna altijd een groot hart – letterlijk.”

Topsport mag niet meer, al de rest wel?

“Zo is dat. Dat is me meteen duidelijk gemaakt: met die defibrillator kan ik een normaal leven leiden. Voor mijn omgeving was dat veel belangrijker dan die koerscarrière. Ook Alicia zegt dat: dat fietsen is jammer, maar dat is niet het einde van de wereld. En ze heeft gelijk natuurlijk, zeker na wat haar gezegd was toen ze mij daar op de grond had zien liggen.”

Ook je ploegmaats waren zwaar aangeslagen. In de Vuelta droeg Vingegaard zijn ritzege onmiddellijk aan jou op, op het EK moest Wout van Aert iets wegslikken telkens jouw naam viel.

“Daar was ik zwaar van aangedaan. Elke coureur heeft ploegmaats, maar ik heb mijn ploegmaats altijd als echte vrienden gezien. Toen Alicia mij vertelde over het gebaar van Jonas, werd ik daar stil van. Net als van de emoties bij Wout… We komen zo goed overeen. Hij is niet toevallig, na mijn familie, een van de eersten die ik gebeld heb bij de geboorte van ons zoontje.”

Dat maakt je verhaal zo mogelijk nog onwaarschijnlijker. Eerst ontsnap je aan het allerergste, een dikke week later word je voor het eerst vader.

(knikt) “Het klinkt zo stereotiep: het is een rollercoaster van emoties geweest. Maar zoals het bij ons was, dat kan je bijna niet verzinnen. Ik lag in het ziekenhuis in Antwerpen en mocht na acht dagen eindelijk naar huis. Je weet hoe dat gaat op zo’n dag: nog een onderzoekje hier, nog een test daar, nog wat papieren rompslomp… Uiteindelijk konden we om zes uur ’s avonds vertrekken. Waarna Alicia in de auto plots krampen kreeg. Echt pijn. Eerst zeiden we nog tegen mekaar dat het niet kon. Het zou wel heel toevallig zijn mocht ze net op dat moment moeten bevallen. Maar het was dus wel echt zo. We zijn die avond rechtstreeks naar het andere ziekenhuis gereden, van Antwerpen naar Brasschaat. Niet veel later is Alessio geboren.”

En dan verandert alles?

“Eigenlijk wel. Je put daar zoveel moed uit. Zoveel positieve energie. Ik kan het mij vandaag niet voorstellen dat Alicia niet zwanger was geweest en we vandaag nog gewoon met ons twee zouden zijn. Om in die omstandigheden te moeten horen dat ik nooit meer zou kunnen koersen… (blaast) Ik weet wel: de geboorte verandert niets aan dat feit op zich. Dat afscheid is onherroepelijk. Maar dat manneke zorgt voor zoveel afleiding. Je krijgt daar zoveel liefde van. Het zorgt er automatisch voor dat je al de rest gaat relativeren. En het is natuurlijk ook zo: evengoed was ik er bij de geboorte van Alessio gewoon niet meer geweest.”

Heb je ondanks alles de voorbije week toch nog naar de koers gekeken?

“Een paar keer. Naar de Coppa Bernocchi bijvoorbeeld, Wout won er en dat doet mij dan deugd. Gewoon te weten dat het goed gaat met de ploeg. Uiteindelijk zal Jumbo-Visma voor altijd mijn team blijven. Al zet ik de tv voorlopig nog wel af zodra de renners zijn aangekomen. De interviews nadien, de taferelen aan de bus… Dat hoef ik niet te zien. Het doet mij beseffen dat ik daar nooit meer echt deel van zal uitmaken. Te pijnlijk. In die zin is het goed dat het seizoen stilaan voorbij is en er minder koers op tv zal zijn. Kan ik het beter een plaats geven.”

Heb je al enig idee hoe je volgende maanden er zullen uitzien? Wat je bijvoorbeeld volgend jaar op dit moment zal doen?

“Totaal niet. Ik ga het even allemaal op mij af laten komen en mijn gezin alle prioriteit geven. Maar ondanks alles wat er gebeurd is, blijft de koers wel mijn passie. Ergens hoop ik dat ik op een of andere manier nog altijd bij Jumbo-Visma, of hoe de ploeg ook zal heten in de toekomst, kan blijven. Hoe? In welke rol? Geen idee, vandaag is het nog te vroeg om daaraan te denken. Maar binnenkort ga ik wel eens langsrijden bij de service course van de ploeg en Merijn (Zeeman, sportief manager, red.) of er iets mogelijk is. Misschien dat anderen na dit alles een degout zouden hebben van het wielrennen, ik niet.”