Zij overleefden bloedbad op muziekfestival in Israël: “Ik had geen andere keuze dan door de schutters heen te rijden”

Naom (27): “Ik ben blij om thuis te zijn, maar ik heb niet het gevoel dat ik terug op aarde ben”

Het was de eerste Israëlische editie ooit van het Tribe of Nova-festival, een populair elektronisch muziekfestival dat begin deze eeuw in Brazilië begon. Zo’n 5.000 liefhebbers van het genre wilden dat voor geen geld van de wereld missen. Ook de 27-jarige Noam Tal niet. “Het festival heeft een uitstekende reputatie. Ik had mijn kaartjes al drie maanden op voorhand”, zegt hij aan de Franse krant Le Monde.

Op amper vijf kilometer van de Gazastrook was hij zaterdagochtend rond 6.40 uur nog aan het dansen toen er plots raketten boven het festival zoefden. “Plots riepen ze in de microfoon dat we allemaal moesten gaan liggen”, aldus Noam. “Mensen begonnen te rennen, maar er was amper plaats om te schuilen op deze lege vlakte. Een deel vluchtte richting zijn auto, een ander deel een bosje in.” Noam zelf kon uiteindelijk zijn auto terugvinden samen met twee vrienden. Terwijl ze instapten, hoorden ze geweerschoten dichterbij komen. De invasie was begonnen.

“Het was totale chaos. Ik kon alleen maar denken dat ik zo ver mogelijk weg wilde”

Noam Tal

“Het was totale chaos. Ik kon alleen maar denken dat ik zo ver mogelijk weg wilde.” Noam probeerde zijn auto te manoeuvreren langs alle andere voertuigen die hetzelfde plan hadden, maar omdat hij zo snel mogelijk uit de file wilde geraken, reed hij uiteindelijk de verkeerde kant op, recht op het gevaar af. Vanuit zijn wagen zag hij hoe het bloedbad was begonnen. “Ik zag de terroristen schieten. En dode lichamen op de grond. Ik versnelde”, vertelt de jongeman, die zijn verhaal af en toe onderbreekt om zijn kalmte te hervinden.

Noam keerde zijn wagen om op zoek naar een veilige plaats. Hij kreeg uiteindelijk een schuilplaats aangeboden in een synagoge in het plaatsje Yoshivia, waar geen Hamas-strijders waren binnengevallen. Toen de gelovigen binnenkwamen voor de sabbatochtend, had Noam nog steeds zijn feestkleding aan. “Ik heb hen verteld wat ik heb gezien en werd uitgenodigd door een lokale bewoner om mee in zijn huis te schuilen.” Pas zaterdagavond kon Noam naar huis terugkeren. “Ik ben blij om thuis te zijn, maar ik heb niet het gevoel dat ik terug op aarde ben”, zegt hij.

(Lees verder onder de foto)

Neta (23): “Hele dag geschuild tussen de lijken”

Ook de 23-jarige Neta Abir-lev was op het festival toen de hel losbarstte. Toen het overgrote deel probeerde weg te rijden van de rakettenregen, wilde zij met haar vrienden eerst nog even ter plaatse afwachten, om zo de file te ontwijken. Toen er ook geweerschoten weerklonken, besefte ze evenwel hoe groot het gevaar was. “We zochten eerst onderdak in één van de eetkraampjes, maar de schoten kwamen almaar dichterbij en mensen begonnen alle kanten op te rennen. Op dat moment raakte ik mijn vriendin Karine kwijt, die vertraagd was omdat haar voet in het gips zat”, vertelt Neta aan Le Monde.

“Ik zag de terroristen op ons afkomen. Ze hadden ons gezien. Mijn vriend wilde Karine dragen, maar ze weigerde. Ze bleef liever verborgen in de caravan. We gingen naar buiten, op zoek naar een andere schuilplaats”, vertelt Neta. De jonge Franse liep samen met haar vriend reddeloos over het terrein op zoek naar een schuilplaats. Ze wilden achter een witte auto gaan schuilen, maar de plek was reeds bezet. Terwijl ze opnieuw wegrenden van de plaats hoorden Neta en haar vriend nog een explosie. “De terroristen vuurden een raket af op de auto. De mensen die zich erachter verstopten zijn dood. Mijn vriend voelde nog een kogel langs zijn hoofd zoeven.”

“De terroristen vuurden een raket af op de auto waar wij eerst wouden schuilen. De mensen die zich erachter verstopten, zijn dood. Mijn vriend voelde nog een kogel langs zijn hoofd zoeven”

Neta Abir-lev

Na lang zoeken, besloot het koppel uiteindelijk halt te houden bij een tank. Een hele dag lang schuilden ze er al liggend tussen de lijken, terwijl de kogels nog over hen heen vlogen. Pas rond 16 uur kon een Israëlisch politievoertuig hen wegvoeren. Van Karine werd niets meer vernomen. Haar laatste teken van leven: een bericht gestuurd naar haar vader om 10 uur: “Als ik niet terugkom, weet dan dat ik van je hou.”

(Lees verder onder de foto’s)

Noa (29): “Ongeveer tien seconden lang keek ik de dood in de ogen”

De 29-jarige Britse artiestenmanager Noa Beer wierp zich op als onverschrokken heldin tijdens de schietpartij. Zo blijkt uit haar verhaal op Instagram. Samen met de Hongaarse DJ Wegha, wiens management ze beheert, vluchtte Beer naar haar Jeep. Toen ze de parking probeerden af te rijden, werden ze geconfronteerd met acht terroristen die de vluchtende menigte met kogels bestookten.

“Twee auto’s voor ons crashten toen een motorrijder voor hen werd neergeschoten. Ik stopte en opende de deur om de inzittenden van de wagens te helpen, maar de kogels vlogen in het rond. Toen ik omhoog keek, zag ik een schutter op 20 meter afstand. Hij schoot als een gek recht op me en keek in mijn ogen. Ik schreeuwde naar de DJ om uit de auto te komen en dekking te zoeken. We verstopten ons achter de autodeuren terwijl mensen uit de voorste auto’s die niet gedood waren naar ons toe kropen.”

Toen Noa merkte dat ze ook langs de andere kant bekogeld werden, besefte ze dat het geen zin had om daar te blijven zitten. Ze beval iedereen om in de auto te springen. Ook drie gewonden van de andere auto sprongen in de Jeep. “Het was een beslissing in een fractie van een seconde. Ik was zo bang. Er stond een terrorist recht voor me die als een gek schoot met moord in zijn ogen. Ongeveer tien seconden lang keek ik de dood in de ogen.”

“Ik had geen andere keuze dan door de schutters heen te rijden. Er was er één recht voor me die zijn geweer ophief om ons neer te schieten. Hij miste net het raam”

Noa Beer

Terwijl verschillende kogels de jeep raakten, duwde Noa op het gaspedaal. “Ik had geen andere keuze dan door de schutters heen te rijden. Er was er één recht voor me die zijn geweer ophief om ons neer te schieten. Hij miste net het raam. Ik reed zo snel als ik kon en stopte niet.”

Wonder boven wonder slaagde Noa erin haar gezelschap in veiligheid te brengen. Na een rit van 40 minuten zette ze haar passagiers af aan een ziekenhuis. Enkele dagen na het drama begrijpt ze nog steeds niet wat er gebeurd is: “De mensen op dat festival waren vredelievend, gelukkige mensen die gewoon wilden dansen...”

(Lees verder onder de Instagram-post)

May (30): “We deden alsof we dood waren, maar de Hamas-strijders vonden ons toch”

De 30-jarige May Hayat had al een hele nacht gewerkt op het festival toen ze er tegen het ochtendgloren eindelijk zelf van kon gaan genieten. Dat draaide uiteindelijk helemaal anders uit. Ze doet haar verhaal op Instagram. Het bericht kreeg op één dag tijd al meer dan 100.000 reacties.

“Toen de raketten door de lucht suisden, wachtten we nog even af tot het rustiger zou worden en we naar huis konden gaan, maar plots kreeg ik een telefoontje van een vriendin. Ze vertelde dat iedereen die van het terrein wilde vertrekken onder vuur genomen werd”, aldus May, die besloot zich te gaan verbergen in het controlecentrum van de ordediensten.

Samen met heel wat anderen zaten May en haar vriendin Liron er minutenlang met doodsangsten op de grond. “Het geluid van schoten kwam steeds dichterbij.” De politiemensen aan de deur hadden hun wapens getrokken en zetten de tegenaanval in. “Net voor ze wegstormden, draaiden ze zich naar ons om en riepen ze dat we moesten lopen en bidden”, aldus May. Terwijl vrijwel iedereen naar buiten rende, werden de agenten één voor één neergeschoten.

May’s vriendin Liron besliste als één van de enigen om achter te blijven in het controlecentrum. Op zoek naar een schuilplaats werd May gelonkt door een andere feestvierder in een auto. “Hij riep dat we in zijn wagen moesten springen. Maar zodra we begonnen te rijden, werden we beschoten. We keerden terug en plots kwam ons wiel vast te zitten in het zand. Er zat niets anders op dan uit de auto te springen.”

“Opeens stonden er acht terroristen voor ons. In plaats van ons te doden, grepen ze ons vast en haalden ze ons uit de put. Ze namen ons mee als gijzelaars”

May Hayat

May en haar metgezel zagen een put in het zand en besloten daar in te schuilen. Ze gooiden wat zand over zichzelf en deden alsof ze dood waren. Maar na ongeveer een uur hoorden ze voetstappen naderen. “We baden om een mirakel, maar ze vonden ons toch. Opeens stonden er acht terroristen voor ons. Ik kneep mijn ogen dicht, omdat ik er zeker van was dat ze ons zouden doodschieten. Maar in de plaats grepen ze ons vast en haalden ze ons uit de put. Toen zeiden ze in hun walkietalkie: We hebben nog twee extra gijzelaars.”

Terwijl de man met wie ze gevlucht was, bleef huilen en smeken om zijn leven, probeerde May zich zo apathisch mogelijk te gedragen en niet te verzetten. “Ik zei mijn metgezel dat hij daarmee moest stoppen, maar na een tijdje liet hij zich op zijn knieën vallen al smekend om genade. Het volgende ogenblik werd hij gedood voor mijn ogen.”

May bleef alleen over met de Hamas-strijders. Ze kreeg af en toe een klap van een houten plank op haar hoofd en een andere man dreigde regelmatig met zijn mes, maar May hield zich gedeisd. “Ze leken het belangrijk te vinden om me te vernederen. Maar één terrorist nam mijn hand vast en leek me in bescherming te nemen.”

“Ik zei mijn metgezel dat hij moest stoppen met huilen, maar na een tijdje liet hij zich op zijn knieën vallen al smekend om genade. Het volgende ogenblik werd hij gedood voor mijn ogen”

May Hayat

LEES OOK. Expert over conflict in Midden-Oosten: “De reactie van Saudi-Arabië was veelzeggend en verregaand”

Toen bleek dat de wagen van de Hamas-strijders niet startte, zei die militant plots dat ze mocht vertrekken. “Ik wist niet wat ik moest doen en besloot het op een lopen te zetten. Toen ik achter me keek, zag ik dat er geen wapens op me gericht waren, dus rende ik als een gek verder. Ik verborg me onder een podium en ging naast drie lijken liggen. Ik wreef me in met het bloed dat uit één van de lichamen sijpelde en deed drie uur lang alsof ik dood was.”

Tijdens die drie uur hoorde May nog voortdurend raketten vliegen en Hamas-strijders over en weer lopen. Tot ze plots iemand Hebreeuws hoorde spreken. May riep om hulp. En die kreeg ze ook. Israëlische soldaten vonden haar en brachten haar over naar een hulppost. De lichamelijke schade valt mee, maar innerlijk heeft het drama May voorgoed getekend, zegt ze. “Ze hebben mijn ziel vermoord. En Liron, mijn vriendin, werd gedood. Niemand zal haar ooit kunnen terugbrengen.”