De Biasio verkent de immigratieroute die de ouders van haar vader hebben gevolgd. In bergdorpjes in de Abruzzen en de Dolomieten vat ze de verwondering uit haar kindertijd in opnames van stemmen, wind, kabbelend water en tjilpende vogels. Die omgevingsgeluiden verweeft De Biasio samen met multi-instrumentalist Pascal Paulus in etherische soundscapes die afwisselend dromerig, spookachtig en sacraal aandoen. Zingen doet ze in het Italiaans en het Engels. De doorleefde neo-jazz waarmee De Biasio dankzij voorlopers No Deal en Lilies haar naam heeft gevestigd, klinkt verder weg dan ooit op dit bevreemdend dubbelalbum, dat eindigt met twee filmische tracks van 18 en 20 minuten.

Vrijblijvende platen hoeven we van Melanie De Biasio wellicht nooit te verwachten. Met Il Viaggio, dat nu en dan raakpunten vertoont met Portishead, Dead Can Dance en Mark Hollis, rekt ze de grenzen van haar muzikale universum wel heel erg op. Verwacht een intens werkstuk dat een inspanning vergt en lang niet voor ieders oren bestemd gaat zijn. (gj)