‘Killers of the Flower Moon’: opgelet, filmgrootmeester aan het werk! ★★★★★
Je moet het maar doen, in de herfst van je leven en aan het einde van een carrière die de meesterwerken aan elkaar rijgt, nog zo’n tour de force als Killers of the Flower Moon afleveren. Met een ongewoon misdaadepos van drieënhalf uur cementeert Martin Scorsese eens te meer zijn plek in het pantheon van grote filmmakers.
“If you gotta make trouble,” zegt het personage van Robert De Niro in Killers of the Flower Moon, “make it big.” Het is met die attitude dat Martin Scorsese (80) zijn 26ste langspeelfilm heeft ingeblikt. Het opulente Killers of the Flower Moon duurt drieënhalf uur en vertelt – zoals zoveel van Scorseses films – het verhaal van Amerika, zij het wel een versie die nooit verveelt en steeds verrast.
Geen gangsters in New York dit keer, wel oliebaronnen in Oklahoma. Stiefmoederlijk had de Amerikaanse regering de Osage, een Native American-stam, naar een onherbergzaam stuk grond gestuurd. Waarna bleek dat die grond boordevol olie zat en de Osage tijdens de jaren twintig de rijkste mensen op de planeet werden.
In één magistraal slowmotionshot – halfnaakte Osage die dansen onder een oliefontein – beeldt Scorsese die hele geschiedenis uit. Voor de goede orde diept hij het dan nog even uit in een sequens die op de leest van de stille films uit die tijd is geschoeid. Stilte, alstublieft! Hier is een filmgrootmeester aan het werk.
Het zwarte goud lokte heel wat gelukzoekers naar Osage County, onder wie Ernest Burkhart (Leonardo DiCaprio) die onder de auspiciën van zijn oom William Hale (De Niro) zich integreert in de Osage-gemeenschap. Hij trouwt met de steenrijke Mollie (Lily Gladstone), die lijdzaam toeziet hoe haar hele familie het leven laat: haar zussen en moeder worden doodgeschoten of vergiftigd.
Het boek van New Yorker-journalist David Grann (zie ook: The Old Man & the Gun en The Lost City of Z) presenteerde die geschiedenis als een whodunit, maar in Scorseses bewerking wordt al snel duidelijk dat Hale het brein achter de moorden is. De cineast is meer geïnteresseerd in de morele dilemma’s van zijn personages, vooral dat van DiCaprio.
Lees ook
‘Had mijn personage misschien hersenschade?’: Leonardo DiCaprio en Lily Gladstone over ‘Killers of the Flower Moon’
Die levert eens te meer een krachttoer af, getekend door zijn inmiddels kenmerkende intense blik. Over De Niro valt er ook niet te klagen, en in de bijrollen vallen onder meer Jesse Plemons (als FBI-inspecteur) en zangers Jason Isbell en Sturgill Simpson op.
Maar het kloppende hart van Killers of the Flower Moon (naast de percussieve, bluesachtige score van wijlen Robbie Robertson) heet Lily Gladstone. Zij is de kapstok waaraan Scorsese zijn allegorie over Amerika ophangt, en met een sobere, doorleefde prestatie betrekt ze de kijker in de ellende die geldhonger teweegbrengt.
De grootste sterke van Killers of the Flower Moon blijft evenwel – hoeft het nog gezegd? – de niet te evenaren regie van Martin Scorsese: een cineast die zijn leven heeft gewijd aan cinema en in de herfst van zijn leven eens te meer duidelijk maakt hoe overweldigend die liefde kan zijn.
Vanaf 18 oktober in de bioscoop.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
