Lidewij Nuitten en Margo Van Berlamont: ‘Je zou ervan schrikken hoeveel koppels geen seks hebben, ook al lopen ze hand in hand over straat’

Lidewij zou Lidewij niet zijn als er geen persoonlijk verhaal ten grondslag lag aan haar queeste. Daar hoort al meteen een disclaimer bij: ze mag zichzelf dan wel tot oppermaagd van haar maagdenclub hebben uitgeroepen, ze heeft wél al seks gehad. Op dit moment heeft ze zelfs een relatie en is ze heel gelukkig met haar vriendin. Alleen is het haar nog nooit gelukt om penetratieseks te hebben – door Lidewij in dit interview ook wel ‘dat soort seks’ genoemd. Dat maakt van haar volgens het woordenboek – door Lidewij ook wel ‘meneer Van Dale’ genoemd – een maagd: iemand die nog nooit geslachtsgemeenschap heeft gehad.

Lidewij Nuitten: “Ik heb me tien jaar lang maagd gevoeld. Dat is niet onlogisch: volgens de definitie in het woordenboek heb je pas seks gehad als er een piemel in je vagina heeft gezeten, of in een ander gaatje. Zo zat het jarenlang onterecht in mijn hoofd: eerst heb je het voorspel, dan volgt de daad – de échte seks, zeg maar – en dan alles wat erna komt. Zonder die daad is het géén seks en ben je nog maagd.”

Dat slaat nergens op.

Nuitten: “Nee. Ga maar na: dan zouden lesbische koppels elkaar nooit kunnen ontmaagden, maar homokoppels wel.

“Ook sterk: meneer Van Dale heeft het over ‘een meisje dat (of een jongen die) nog nooit geslachtsgemeenschap heeft gehad’. De focus ligt op het vrouwelijke. 99 procent van de mensen bij wie ik met mijn camera ben langsgegaan, ging ervan uit dat ik alleen op zoek was naar vrouwen. De mythe van het maagdenvlies zal daar vast voor iets tussen zitten.”

Hoog tijd om de clichés over maagden onderuit te halen, dacht jij. Jouw eerste daad van verzet: de oprichting van een maagdenclub.

Nuitten: “Ik wilde de spotlight niet alleen op mezelf richten en het begrip ‘maagd’ zo breed mogelijk inkleuren. Ook vanuit het idee: samen staan we sterk. Ik weet niet of ze ons straks zullen uitlachen, maar ik denk wel dat de kans kleiner is als we er samen in groep voor uitkomen.

“Margo hier hoort ook bij mijn club.”

Margo Van Berlamont: “Ik zag de oproep van Lidewij en dacht meteen: hier moet ik op antwoorden. Ik wist dat ik te jong was voor haar club, maar dat hield me niet tegen.”

Nuitten: “Margo is mijn eerste illegale lid: ze is pas 26.”

Jarenlang was jullie maagdelijkheid jullie grootste geheim.

Nuitten: “Dat klinkt sensationeel, en eigenlijk was het dat ook. Ik sprak er haast met niemand over. Zeker niet met mannen. Toen ik het idee voor mijn reeks ging pitchen bij twee vrouwen van de VRT, en ik dus ook moest toegeven dat ik volgens het woordenboek zelf nog maagd was, was ik op mijn hoede: is de deur wel goed dicht? Ik wilde niet dat de mannen in het kantoor ernaast iets van ons gesprek zouden opvangen.”

Van Berlamont: “Heel lang wist alleen mijn mama dat ik nog maagd was. En natuurlijk ook mijn toenmalige vriendje, met wie ik geprobeerd had om seks te hebben, zonder succes.

“Tussen mijn 16de en 18de begon iedereen om me heen seks te hebben, maar bij mij lukte het niet. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me schaamde. Elk jaar werd de kloof met mijn leeftijdgenoten groter.”

Lidewij, in je reeks ga je je maagdelijkheid opbiechten aan je vrienden. Eén vriendin reageert spontaan op die ontboezeming: ‘Huh?! Maar wij hebben toch al over seks gepraat?’

Nuitten: “Niet dat ik dan zat te liegen, ik sprak gewoon op een omfloerste manier over seks.”

Van Berlamont: “Niemand vraagt je vlakaf: ‘Heb jij al ooit penetratieseks gehad?’”

Nuitten: “Precies. Als wij praten over seks, heb jij het over de seks die jij al hebt gehad, en ik over de seks die ik al heb gehad. Maar ik weet heel goed dat jij dan denkt dat ik het over ‘dat soort seks’ heb.”

Hoe omfloerst jij over seks kunt praten, heb je vorig jaar al bewezen in je 7 Hoofdzonden-interview in Humo. Terwijl ik het las, dacht ik geen seconde dat je nog maagd was.

Nuitten: “In de kop stond zelfs iets over anale seks: ‘Als ik ‘anale seks’ hoor, gaat er in mijn hoofd al een alarmbelletje af.’ Natuurlijk heb ik er niet bij gezegd dat ik zelfs de missionarishouding nog nooit had gedaan.”

ROZE OLIFANT

Nuitten: “Als het in gezelschap over seks ging en iedereen zijn wildste verhalen liet horen, klapte ik meestal dicht. Uit angst om door de mand te vallen. Had jij dat ook, Margo?”

Van Berlamont: “Ik had minder het gevoel dat ik mijn maagdelijkheid moest verbergen. Ik vond het vooral pijnlijk als het over seks ging. Als ik vrienden hoorde praten over hun relatie of hun kinderwens, werd ik stil. Ik luisterde wel, maar ik had niets toe te voegen aan het gesprek.”

Nu komen jullie er wel openlijk voor uit, en voor heel tv-kijkend Vlaanderen.

Nuitten: “Ik ben nogal extreem. Voor ik aan Mijn straat begon, kende ik niemand van mijn buren. Na het programma kende ik ze allemaal. Bij mij is het alles of niets.

“Het heeft ook met mijn leeftijd te maken, denk ik. Toen ik begin 20 was, vond ik het veel erger dat ik nog nooit een relatie had gehad of all the way was gegaan. Tegen mijn 30ste dacht ik: fuck it. Ik heb mezelf voldoende bewezen, ik hoef niet meer aan het perfecte plaatje te voldoen. Ik wil me niet meer schamen omdat mijn lichaam niet werkt zoals het hoort. Ik wil me wel schamen als ik iets fouts heb gedaan of als ik iemand heb gekwetst, maar niet voor iets waar ik niets aan kan doen.

“Wat ook meespeelt, is dat ik er op mijn 24ste achter ben gekomen dat ik ook op vrouwen val. Als ik nu hetero was en alleen met mannen seks kon hebben, zou mijn soort maagdelijkheid veel zwaarder op me wegen. Omdat penetratieseks bij twee vrouwen niet zo belangrijk is, heb ik op dit moment niet het gevoel dat ik iets mis. Niet dat ik daarom lesbisch ben, of bi, maar het heeft wel z’n voordelen. Als ik alleen in mannen geïnteresseerd zou zijn, zou ik me continu schuldig voelen.”

Van Berlamont: “Ik ben hetero, en ik voel me inderdaad schuldig omdat ik een man niet kan geven waar hij recht op heeft. Dat ik zo denk, komt ook door het beeld dat onze maatschappij ons voorhoudt: bij een relatie hoort penetratieseks. En dus voel ik me tekortschieten als vrouw. Dat is een diepgeworteld gevoel.”

Jij was 14 toen je merkte dat een tampon inbrengen pijn deed en 17 toen je voor het eerst seks probeerde te hebben met je vriendje.

Van Berlamont: “Bij die tampon dacht ik nog niet: er is iets aan de hand met mijn lichaam. Maar toen de eerste keer seks niet lukte, had ik wel meteen door: dit klopt niet. Na die mislukte penetratiepoging heb ik een hele dag pijn gehad.”

Met die pijn ben je naar de gynaecoloog gegaan.

Van Berlamont: “Hij stopte zijn vinger in mijn vagina en zei: ‘Dat is hier open, niets aan de hand.’ Volgens hem had ik vaginisme.”

Wat wil dat zeggen?

Nuitten: “Dat je je bekkenbodemspieren tijdens de seks zo hard opspant dat het pijn doet.”

Van Berlamont: “Volgens die gynaecoloog zat het allemaal tussen de oren. Nu weet ik: dat is onzin. Maar ik heb wel lang geloofd dat het allemaal aan mij lag, dat ik gewoon te gestrest was.”

Jullie hebben jarenlang gedacht: ik moet me gewoon wat meer ontspannen.

Nuitten (knikt): “Elke keer opnieuw. Maar dan ben je seks zo technisch aan het maken. Je bent totaal niet meer in het moment, je denkt alleen: ik moet ontspannen, ik móét ontspannen. Dat is zoals: denk niet aan een roze olifant. Zo werkt het niet.”

Van Berlamont: “‘Je moet gewoon wat meer relaxen’, zei de gynaecoloog. Als een professional dat zegt, geloof je dat. Hij schreef me een verdovend zalfje voor. Achteraf dacht ik: is dat dan de manier waarop ik seks moet hebben? Mezelf verdoven tot ik erin slaag een piemel in mij te hebben? Dan ben ik gereduceerd tot een object – hier is een gat, duw er maar iets in.”

Nuitten: “Met mijn eerste vriendje liep de seks vaak met een sisser af. Ik had het gevoel dat ik faalde, ook al reageerde hij altijd begripvol. Op den duur begon ik over elke knuffel na te denken: als we knuffelen, leidt het misschien tot seks, maar de seks lukt niet – dus kan ik de rest ook maar beter vermijden. Dan schiet er na een tijd niet veel meer over, behalve samen naar Titanic kijken.

“Toen ik student was en op kot zat, deed de kans op een onenightstand zich weleens voor. Dan verzon ik zelf een excuus: ‘Ik heb mijn regels.’ Natuurlijk had ik mijn regels niet, ik wilde gewoon vermijden dat de seks weer zou mislukken.

“Als ik er nu op terugkijk, mag ik van geluk spreken dat ik toen altijd op lieve jongens ben gebotst, die niet bleven aandringen. Nooit heeft iemand, al dan niet in dronken toestand, gezegd: ‘Je hebt me nu zo geil gekregen en me meegenomen naar je kot, ik heb hier recht op.’ Dan was het uitgedraaid op een verkrachting.”

Van Berlamont: “Bij mij hebben mannen wel aangedrongen. Mijn laatste relatie, rond mijn 20ste, was met iemand die het er moeilijk mee had dat de seks niet wilde lukken. Hij heeft meermaals geprobeerd, tot het echt veel pijn deed. Uiteindelijk heeft hij me bedrogen: ‘Als ik het bij jou niet kan krijgen, ga ik het wel bij iemand anders halen.’ Zoiets hakt erin. Ik geloofde echt dat zijn bedrog gerechtvaardigd was.”

Nuitten: “Mijn heterofase ligt intussen al even achter me, maar ik herinner me wel dat ik het gevoel had: als het bij voorspel blijft, geef ik hem maar een troostprijs.”

Zag je vriendje dat ook zo?

Nuitten: “Hij was heel lief. Hij wilde me helpen en ondersteunen, maar ik blokte elk gesprek over seks af. Ik stak liever mijn kop in het zand. Ik dacht: iedereen doet het, alleen met mij is er iets mis.”

MANNENZIEKTE

Nuitten: “Ik was 27 of 28 toen ik voor het eerst over vaginisme hoorde. Toen pas snapte ik het: ik heb iets dat een naam heeft, dat bestáát.”

Later bleken jullie allebei vulvodynie te hebben, en niet vaginisme.

Nuitten: “De gynaecoloog die vaginisme bij me had vastgesteld, schreef me bekkenbodemtherapie voor, maar in de bekkenbodemkliniek zeiden ze meteen: ‘Jij hebt vulvodynie. Dan mag je dit soort therapie echt niet doen, of je maakt de pijn erger.’”

Van Berlamont: “Vulvodynie wordt vastgesteld aan de hand van een test met een wattenstaafje. Ze raken verschillende punten in je vagina aan, en dan moet jij aangeven hoeveel pijn het doet. Ik was intussen bij een andere gynaecoloog in een universitair ziekenhuis beland. Voor haar was de diagnose van vulvodynie meteen duidelijk. Toen pasten de puzzelstukken in elkaar.”

Nuitten: “Ik heb lang geloofd dat pijn erbij hoort voor een vrouw. Ik dacht dat ik overdreef, dat ik gewoon wat moest doorbijten. Maar je hebt niets om die pijn mee te vergelijken. Iedereen zegt: ‘Het is normaal dat de eerste keer wat pijn doet.’ Maar dan denk jij: wat is dat, ‘wat pijn’?”

Valt er iets te doen aan vulvodynie?

Van Berlamont: “Er is geen mirakeloplossing. De behandeling bestaat vaak uit medicatie én zalf én kinesitherapie én een traject bij een seksuoloog. Wat voor de ene vrouw werkt, werkt niet voor de andere.”

Nuitten: “Dokters weten nog weinig over vulvodynie. Ik vroeg of ik er dan misschien mee geboren was, maar daar wist niemand het antwoord op. Was het een mannenziekte, dan was het misschien al lang opgelost.”

Wat doet vulvodynie met je libido?

Van Berlamont: “Ik heb een laag libido. Dankzij de behandeling gaat het nu iets beter, maar vroeger kreeg ik al pijn als ik nog maar opgewonden raakte. Dan dronk ik alcohol of nam ik slaappillen, gewoon om mezelf uit te schakelen.”

Zou je liever géén libido hebben?

Van Berlamont: “Dat nu ook weer niet. Ik kan clitoraal klaarkomen. Ik kan seks zelfs leuk vinden, ik heb het alleen lang gemeden. Zo’n jaar geleden hebben vrienden me een paar seksspeeltjes aangeraden die niet vaginaal hoeven te worden ingebracht. Ik wist zelfs niet dat dat bestond!”

Nuitten: “Dat was voor mij ook een eyeopener. De seksindustrie is lang gedomineerd door mannen, die speeltjes ontwierpen waarvan zij dachten: dit is wat vrouwen nodig hebben. Piemels, dus. Pas nu vrouwen die industrie aan het overnemen zijn, komen er meer speeltjes die zich richten op het genot van de vrouw.”

In De maagdenclub ga je langs bij een sekscoach. Als zij de Twist Dildo van Crystal Delights tevoorschijn haalt, een soort gedraaide ijspriem, zien we bij jou het angstzweet uitbreken.

Nuitten: “Heb je dat ding gezien? Dat was bijna sm!

“Ik heb geluk: je hebt ook vrouwen met vulvodynie die al pijn hebben als ze fietsen of een strakke broek dragen. Bij mij doet het alleen pijn als ik penetratie probeer.

“Na de diagnose stelde mijn gynaecoloog een behandeling met een zalf voor. Die hielp, maar niet voldoende. En dan begint het: ze geven je een andere zalf, ze schrijven je pillen voor… Geen verwijt aan de gynaecologen, die ook maar proberen uit te zoeken wat werkt. Ik heb voor mezelf de balans opgemaakt: ik heb een vriendin, en voor ons is penetratieseks niet het ultieme doel. Daarom zet ik niet veel haast achter mijn behandeling.”

Maar je bent niet rouwig om je diagnose?

Nuitten: “Nee. Een diagnose, hoe erg ze ook is, lucht altijd op. Pas als je ze hebt, kun je op zoek naar lotgenoten.

“Daar schrok ik wel van: 5 procent van de vrouwen heeft vaginisme, 8 procent heeft vulvodynie en 10 procent heeft endometriose of PCOS – cystes op de eierstokken. Dat gaat over zoveel vrouwen! Jij verwoordt het mooi in de reeks, Margo: wat wij meemaken, is zo menselijk.”

TYPISCH CHRIS

Is die vulvodynie een handig excuus? Jullie zijn nog maagd om een medische reden.

Van Berlamont: “Dat is zo. Ik zal de twee altijd in één adem noemen: ‘Ik heb vulvodynie en daarom ben ik nog maagd.’ Daarmee zeg ik zoveel als: ik kan er niets aan doen.”

Nuitten: “Het is erg om te zeggen, maar door die vulvodynie heb ik het gevoel dat mensen me sneller zullen begrijpen. Ik heb me vaak afgevraagd: had ik dit programma ook gemaakt als ik gewoon een laatbloeier was en op mijn 30ste nog nooit intiem met iemand was geweest? Ik weet het niet, en net dát vind ik erg van mezelf. Alsof het legitiemer zou zijn om met iemand te lachen als er géén medisch alibi is voor zijn of haar maagdelijkheid.”

Toen je met Ruud afsprak, de jongen die weleens een flirtcursus heeft gevolgd om van zijn maagdelijkheid verlost te raken, betrapte ik mezelf op de gedachte: tiens, die ziet er toch best goed uit?

Nuitten: “Dat dacht ik zelf ook tijdens het monteren: wat zou het probleem zijn? Ik vind het pijnlijk om mezelf daarop te betrappen. Maar het bevestigt natuurlijk net de stereotiepe gedachten die we allemaal hebben – mensen zullen het vast ook van mij hebben gedacht. Nóg een reden waarom de maagdenclub echt wel nodig is.

“Met volwassen maagden wordt nog altijd gelachen. Het zijn zieligaards, losers, er is iets mee. Het cliché van de maagd als zielige seut of techneut is springlevend. Het typetje van Chris Van den Durpel – de volwassen maagd die nog bij zijn mama woont, met een dikke bril en eczeem – vond ik als kind hilarisch. Als ik die sketches nu bekijk, denk ik: oei, was dat onze humor?”

Is de schaamte groter voor mannelijke maagden?

Nuitten: “Dat denk ik wel. Vrienden van me durfden zelfs niet rond te vragen naar maagden in hun eigen vriendenkring. Als man hoor je de jager te zijn.

“Op papier zou de zoektocht makkelijk moeten zijn: als 7 procent van de 30-plussers nog maagd is, zou ik op om het even welke bus kunnen stappen en er een paar aantreffen. In de praktijk is het een haast onmogelijke opdracht. Dat zei iedereen ook tegen me: ‘Dertig maagden van boven de 30? Die vind je nooit!’”

Terwijl jij zelfs een maagd met twee kinderen hebt gevonden.

Nuitten: “Cool, hè. Als je kinderen hebt, gaat iedereen ervan uit dat je zeker seks hebt gehad. Tot een jaar of dertig geleden was dat ook zo, tenzij je Maria heette.”

Stelde het je gerust dat er zoveel verborgen maagden zijn?

Nuitten: “Ergens wel. Ik had tien jaar lang gedacht dat ik een rariteit was.”

Heeft dat je zelfbeeld erg aangetast?

Nuitten (denkt na): “Ik heb nog altijd de neiging om te antwoorden: ‘Neuh, I’m totally fine.’ Maar dat is niet zo. Maagd zijn heeft een grotere impact op mijn leven dan je zou denken. Ik ben het gaan compenseren door bijvoorbeeld een grote mond op te zetten, door cool en een beetje patserig te doen. Daarom zie je mijn vrienden ook zo schrikken in De maagdenclub: ‘Jij, nog maagd!?’ In hun plaats had ik waarschijnlijk net zo gereageerd.”

Jouw programma’s hebben altijd een persoonlijke touch. Was dit het moeilijkste geheim om prijs te geven over jezelf?

Nuitten: “De eerste opname was pure horror. Ik biechtte het op aan twee vrienden. Ik stond in de lift met mijn camera en kon alleen maar denken: Lidewij, waarom doe je jezelf dit toch aan? Waarom ga je niet gewoon natuurdocumentaires maken? Maar die vrienden reageerden zo hartverwarmend. Toen is een immens gewicht van mijn schouders gevallen.”

‘SEX EDUCATION’

Margo, jij toonde me daarnet foto’s in sexy lingerie die je hebt laten maken maken tijdens een professionele fotoshoot. Deed je dat om je meer vrouw en minder maagd te voelen?

Van Berlamont: “Ja. Mijn lichaam heeft al veel te verduren gekregen. Niet alleen door die vulvodynie: ik heb ook een eetstoornis, waardoor mijn gewicht sterk is toegenomen. Mijn zelfbeeld heeft al zoveel deuken gekregen, ik wil daar bewust tegen vechten.

“Ik heb nu al zes jaar geen relatie meer gehad. Ik vind het moeilijk om mannen toe te laten in mijn leven of op datingsites te gaan. Verder dan een eerste date gaat het nooit. Als ik iemand leer kennen en hij komt te dichtbij, ren ik weg, bang dat hij me zal afwijzen als ik opbiecht dat ik nog maagd ben. Zo wordt de drempel alleen maar groter.”

Nuitten: “Als het een troost mag zijn: mijn mannelijke vrienden reageerden heel begripvol toen ik hun vertelde over mijn vulvodynie. Het verbaasde me zelfs: ‘Jij bent een man. Hoor jij hier geen probleem mee te hebben?’ Het is een cliché dat elke man keiharde penetratieseks wil.

“Mijn hart bloedt als ik in de kranten lees dat veel jongeren opgroeien met een vertekend beeld van seks, omdat ze hun informatie alleen uit porno halen. Dan heb ik het niet alleen over penetratieseks, maar ook over: ‘Ik moet die griet tegen de muur rammen en ik mag zeker niet te snel klaarkomen.’ Het genot van de vrouw is ver te zoeken.”

Van Berlamont: “Ook in onze seksuele voorlichting schieten we tekort. Wij leerden vroeger alleen hoe we een condoom over een banaan moesten trekken en dat er zoiets bestond als de pil, meer niet.”

Nuitten: “Seksuele voorlichting draait vooral rond de vraag: hoe voorkom je als meisje dat je ongewild zwanger wordt? Zo belicht je alleen de negatieve kant van seks.”

Van Berlamont: “Ik had in die lessen best wel willen horen dat je als vrouw pijn kunt hebben tijdens de seks, of dat er nog andere vormen van seks bestaan dan alleen penetratieseks. Als ze me een realistisch beeld hadden gegeven, had ik me niet zo lang abnormaal gevoeld.”

Gelukkig hebben we vandaag Sex Education.

Van Berlamont: “Ik ben blij dat die reeks bestaat. Ze doet wat Lidewij doet in De maagdenclub: praten over seks en alles wat erbij komt kijken, zonder het zwaar of beladen te maken. In het tweede seizoen zat zelfs een personage met vaginisme. Als ik nu zit te kijken, denk ik soms: had ik dit op mijn 16de maar gezien.

“Daarom doe ik ook mee met De maagdenclub: ik wil het taboe doorbreken. Ik wil de vrouw zijn die ik zelf als 16-jarig meisje nodig had.”

Andere hobby’s

In jullie maagdenclub zijn er ook maagden welkom die zichzelf sparen tot hun huwelijksnacht. Volgens vrome christenen, joden en moslims zijn jullie gewoon héél goed bezig.

Nuitten: “Ja. Tenzij je nooit aan trouwen toekomt en op je 50ste nog altijd maagd bent. Dan ligt het misschien toch weer gevoelig.

“Toen ik 25 was, heb ik voor Iedereen beroemd een reeks gemaakt over een klas 18-jarigen in een Antwerpse school. Mijn mond viel open toen ik de overgrote meerderheid hoorde verkondigen: ‘Ik ben trots dat ik maagd ben, en ik wil dat nog lang zo houden.’ Op mijn 18de had ik het complete tegenovergestelde gezegd: ‘Dat moet hier zo rap mogelijk gebeuren, morgen als het even kan.’

“Maar wat doet het er ook toe, of je nu maagd bent of niet? Dat is net het punt dat ik wil maken met De maagdenclub: laten we stoppen met er zoveel druk op te leggen. Heb je seks? Tof. Heb je geen seks? Ook tof. Ik heb nu wel een maagdenclub opgericht, maar de grootste voldoening zal zijn als ik ze weer kan opdoeken. Als maagd zijn totaal geen issue meer is.”

In de westerse samenleving is géén seks inderdaad het grootste taboe.

Nuitten: “Ik denk dat je ervan zou schrikken hoeveel koppels geen seks hebben, ook al lopen ze hand in hand over straat. Dat zijn daarom geen slechte relaties, maar we hebben ons allemaal laten inprenten dat we het één à twee keer per week moeten doen, en dat een relatie zonder seks niet gezond kan zijn.”

Dat geloven jullie niet?

Van Berlamont: “Nee, maar omdat we daar zo van doordrongen zijn, zal een relatie wel snel verzuren als er geen of te weinig seks bij komt kijken. Ik hoor vrienden weleens zeggen dat het al even geleden is dat ze nog seks hebben gehad, en dat gebeurt altijd op een negatieve toon: ‘Ik moet dringend nog eens van bil.’”

Nuitten: “Er zijn toch nog andere hobby’s? Ga tennissen of zo. Eens goed knuffelen vind ik soms leuker dan seks.”

Jij zou het prima vinden om te sterven als maagd-volgens-het-woordenboek?

Nuitten: “Ik denk niet dat ik daar op mijn sterfbed om zou huilen. Ik vraag me soms wel af hoe penetratieseks zou voelen, ik kan me er weinig bij voorstellen.

“Maar ik heb het destijds ook zo groot gemaakt in mijn hoofd... Als ik het ooit met iemand doe, draait het misschien op een teleurstelling uit.”

Van Berlamont: “Stilaan leer ik te accepteren dat penetratieseks misschien nooit zal lukken. Het leven stopt daar niet door, hè.”

Nuitten: “Door De maagdenclub te maken voel ik me geen maagd meer. Nu denk ik vooral: wie heeft ooit bepaald dat je alleen seks kunt hebben door een piemel in een vagina te stoppen?

“Toen ik aan die sekscoach vroeg wat ontmaagding volgens haar was, antwoordde ze: ‘Zodra je elkaar bewust intiem gaat aanraken en daar ook van geniet.’ Dat vind ik wel een mooie definitie. En iedereen kan voor zichzélf invullen wat dat moment is. Daar heeft meneer Van Dale geen zaken mee.”

De maagdenclub, woensdag om 21.35 uur op VRT 1.

© Humo