Liesbeth Van Impe: "Stop met te zeggen dat je moet vechten tegen kanker"

De "Dag tegen kanker" is door Kom op tegen Kanker in het leven geroepen om de ziekte en de mensen die ermee te maken krijgen extra aandacht te geven, want kanker draag je nooit alleen.

Vanmorgen was Van Impe te gast in de ochtendshow "Goeiemorgen morgen!" op Radio2. Van Impe kreeg zelf opnieuw te maken met kanker. Ze hield er een pleidooi om kankerpatiënten niet meer te zien als strijders. "Stop met te zeggen dat je moet vechten tegen kanker."

Van Impe vindt dat die uitspraak een echt gesprek over kanker tegenhoudt. "Ik weet dat er mensen zijn die de uitspraak omarmen en die trots zeggen "ik vecht tegen kanker", maar dat werkt niet voor iedereen zo."

"Vechten tegen kanker, het is ook zo'n cliché", zegt Van Impe. "Het strookt ook helemaal niet met wat een kankerbehandeling is. De grootste prestatie die je als patiënt levert voor de tweede zware chemo, is naar het ziekenhuis gaan, op een bed gaan liggen en tegen de dokters zeggen "doe maar". Je mag gewoon niet gaan lopen. En uiteraard is er het besef dat je de rest van de week niks waard bent, want je lijf zit vol chemo."

Van Impe wil het woord "strijden" voorbehouden voor dokters en verplegers. "De hele farma-industrie, dokters en al wie in ziekenhuizen werkt om kankerpatiënten te genezen, die moeten strijden tegen kanker. Zij moeten de ziekte kunnen genezen. En die hebben ook veel meer wapens nodig."

Liesbeth Van Impe heeft nog een probleem met dat vechten. "Het woord leidt regelrecht naar de zin "heeft het gevecht verloren". Dat is een vreselijke zin en die wil ik echt voor altijd verbannen. Het lijkt alsof je als patiënt niet hard genoeg je best gedaan hebt." 

De zin "je moet vechten tegen kanker" wordt vaak gebruikt door mensen die naar woorden zoeken wanneer ze iemand tegenkomen die kanker heeft. "Ik noem het de kankerpirouette. Wanneer het woord kanker valt, is het altijd eerst stil. En daarna komen er zinnen als "hou de moed erin". Ik heb het nog nooit gehoord dat mensen dat zeggen bij een hartpatiënt. Maar bij kanker moet dat dan." 

Van Impe voelt vooral de nood om ook andere dingen te benoemen. "Zeggen dat je vecht, is geen medicijn tegen kanker. Je mag het zeggen dat je je eenzaam voelt, dat je verdriet hebt of dat je bang bent. Huil maar. We moeten daar ruimte voor creëren. Het is goed dat we azalea's verkopen, wandelen, lopen en fietsen. Er moet ook ruimte zijn voor andere gevoelens." 

Mensen hebben schrik om andere gevoelens te benoemen. Van Impe begrijpt de schroom, maar vindt het ook belangrijk om te vertellen dat steun helpt. "In mijn eigen omgeving merkte ik dat mensen bang zijn om iets stoem te zeggen. Maar eerlijk: ik heb al kanker, mijn dag is al verpest. Dat wordt niet erger met een opmerking van iemand anders. Blijf gewoon proberen om erover te praten. En zeg het als patiënt ook wanneer iemand iets zegt dat je eigenlijk niet graag hoort."