Thorgan Hazard over de clasico met Anderlecht en de toekomst van de dynastie: “Een nieuwe Hazard in het voetbal? Dat hangt van Eden zijn vijf zonen af. Ik heb vier dochters”

“Hallo, Thorgan? Je spreekt met Jesper Fredberg.” Dit moet zowat de eerste zin geweest zijn die Thorgan Hazard enkele weken geleden te horen kreeg toen hij zijn telefoon opnam. Het is al jaren geleden dat de Hazards nog met een voetbalmakelaar werkten. Ze runnen hun eigen business, dus belde Fredberg in naam van Anderlecht rechtstreeks met de speler. “Het is eigenlijk mijn vader Thierry die officieel onze zaken doet”, aldus Thorgan. “Maar onze pa spreekt bepaalde talen niet zo goed, waardoor ik vaak zelf het eerste aanspreekpunt ben. Toen ik vorig seizoen aan PSV werd uitgeleend, onderhandelde ik ook met Ruud van Nistelrooij.”

Straf toch?

“Je wordt er beter in na verloop van tijd en als het gecompliceerd wordt, springt onze pa bij. Pas op, het is erg stressvol. Zeker als alles nog geregeld moet worden op de laatste dag van de mercato. Daar kan je zelfs ziek van worden, maar ik vind het niet erg om te doen. Later zie ik mezelf wel sportief directeur worden. Eerder dat dan coach. Al zal ik die rol dan wel invullen zoals ze dat in de Bundesliga doen. Daar zit de sportief directeur tijdens de match mee op de bank en discussieert hij met de coach over de tactische keuzes.”

Wat was je eerste reactie toen Fredberg je belde?

“Ik denk niet dat dat gaat lukken.(lacht) Dat zei ik. Het was mijn bedoeling om pas in 2024 terug te keren naar België. Mijn oudste dochter zit in Dortmund in een schooltraject dat ze in januari 2024 beëindigt. Ik wilde haar daar nu niet weghalen. Mijn kinderen hebben in Duitsland ook hun vriendjes en hun gewoontes, maar kijk… Anderlecht heeft me verleid. Ze bleven maar bellen en hun project voorstellen. Daarnaast maakte Dortmund me steeds duidelijker dat ik niet meer zou spelen. Ik wilde niet maandenlang op de bank zitten.”

Had je ook andere aanbiedingen dan Anderlecht? Uit Saudi-Arabië, bijvoorbeeld.

“Ik denk dat de Saudi’s elke voetballer op deze planeet hebben gecontacteerd. Ik weet niet meer hoeveel man mij heeft gebeld om naar ginder te gaan, maar ik wilde niet naar zulke exotische oorden. De lonen mogen er wel fenomenaal zijn, ik denk niet dat ik daar ooit teken. Voor het geld heb ik nooit gevoetbald. Ja, ik had in mijn carrière steeds grotere contracten – behalve nu bij Anderlecht – maar daar draait niet alles om.”

Goeie makelaar, hè. Is je gezin nu al gesetteld in België?

“Neen, mijn vrouw en dochters wonen nog in Dortmund. We hebben de kinderen uitgelegd dat een voetbalcarrière nu eenmaal vraagt om soms te verhuizen, maar we doen dat niet halsoverkop. Voorlopig ben ik hier dus alleen en bezoek ik mijn gezin tijdens de vakanties. Het is wachten tot ik een woning heb. Tussendoor heb ik wel tijd om mijn ouders en broers op te zoeken.”

Had jij geen bouwvallige villa gekocht op een kasteeldomein nabij Waregem?

“Ja, daar willen we later gaan wonen, maar we moeten het eerst verbouwen. Het is al twee à drie jaar wachten op de vergunningen en het sleept aan. De bevoegde diensten zijn niet bepaald cool. Typisch Belgisch, zeker?”

In de ploeg ben je wel al volledig geïntegreerd. Je gaf tegen KV Mechelen je eerste assist.

“Ik word hier uitgespeeld op mijn beste positie. Bij Dortmund moest ik zowat overal depanneren als er een probleem was. Wat het niet eenvoudig maakte. Ik wilde geen reservewiel meer zijn. Hier start ik als linksbuiten, maar heb ik veel vrijheid om rond te zwerven. Daar hou ik van. Zo voetbalde ik ook bij Zulte Waregem en bij Borussia Mönchengladbach. Conditioneel ben ik nog niet honderd procent. Soms voel ik de krampen opkomen, maar het lukt steeds beter.”

Toen jij hier tekende werd er gezegd: Anderlecht heeft nu op papier een kampioenenploeg.

“Er is genoeg kwaliteit om ambitieus te zijn. Al is het geen magie. We moeten werken aan onze automatismen, maar het komt goed. We verloren nu al negen matchen op rij niet meer en zelfs in moeilijke momenten, zoals op Kortrijk, sleepten we er nog een puntje uit. Dat gaf een nieuwe dynamiek. Deze ploeg hangt ook fel aan elkaar. Ik ben close met Jan Vertonghen, Mats Rits ken ik van bij de nationale jeugdploegen, met Delaney speelde ik bij Dortmund… Denen en Belgen: dat matcht gewoon goed.”

Wat is de rol van Brian Riemer in dit geheel? Hij is altijd zo positief.

“De coach zal zijn ploeg naar de buitenwereld altijd maximaal beschermen, maar geloof me: in de kleedkamer kan hij keihard zijn als het moet. Na de slechte eerste helft in Kortrijk was de trainer bijvoorbeeld genadeloos. Ik hou van die aanpak. Ik vind zijn trainingen overigens zwaarder dan de trainingen bij Dortmund.”

Je zei nochtans ooit: “In Duitsland word ik een machine”.

“Het was dan toch een machine die af en toe stilviel wegens blessures. (lacht) Neen, serieus, in Duitsland is mijn volume enorm de hoogte in gegaan. Bij Dortmund met trainer Marco Rose was het ook afzien, maar Lucien Favre was gematigder. Al waren de trainingen bij Dortmund ook minder hard omdat we Europese midweekmatchen hadden. Hier niet.”

Ik zag onlangs dat je op Instagram na een match felicitaties kreeg van Jude Bellingham.

“Ja, ik kwam bij Dortmund heel goed overeen met Jude. Hij had een speelsere mentaliteit dan de Duitsers en ik hielp hem als jonge Engelse speler buiten het veld. Wat hij nu doet bij Real Madrid (10 goals en 3 assists in 10 duels, red.), is impressionant, maar het verbaast me niks. Na één week op training bij Dortmund zeiden wij al: Waar komt die gast vandaan? Als 17-jarige voetbalde hij als een dertiger die al heel zijn leven bij Dortmund had gespeeld.”

Als je dan toch sportief directeur wilt worden, wie zou jij eerder vastleggen: Jude Bellingham of Erling Haaland?

“Dat hangt af van het loon dat ze eisen. Kijk, ik ben al aan het onderhandelen. (grijnst) Haaland is samen met Lukaku het grootste monster dat ik ooit zag in het voetbal. In zijn eerste trainingsweek bij Dortmund maakte hij meteen honderd goals en bij zijn eerste invalbeurt was Erling in 25 minuten goed voor een hattrick. Een fenomeen. Bovendien was hij toen fysiek nog niet zo’n beest. Hij won nog aan spiermassa, waardoor zelfs zijn gezicht gespierd is. Soms plaagde ik Haaland door te zeggen dat hij wel wat meer assists mocht geven.”

Je zag ook Julien Duranville arriveren bij Dortmund.

“Ik werd kort daarna zelf uitgeleend aan PSV en Julien was toen nog geblesseerd. Hij viel vorig seizoen pas in tijdens die allerlaatste match tegen Mainz, waarin Dortmund nog de titel verloor aan Bayern. Iedereen zag Borussia al als kampioen en het mislukte. Dat lag niet aan Duranville, die meteen indruk maakte met zijn snelheid en dribbels. Als hij zijn blessures onder controle krijgt, wordt Julien een grote. Ik baalde wel na die verloren kampioenenmatch. Voor Dortmund en ook een beetje omdat ik als uitgeleende speler nog de helft van de titelpremie had onderhandeld.” (lacht)

Wederom: een goeie makelaar. Wat zijn jouw plannen? Wil jij net als Eden stoppen op je 32ste of is Anderlecht een springplank naar een nieuw buitenlands avontuur?

“Ik wil na mijn 32ste nog voetballen. Ik ben nog niet in het stadium dat ik optimaal van het leven ga genieten. (lacht) Al hangt het natuurlijk ook af van je lichaam. Ik zie mezelf wel niet meer naar het buitenland gaan. De Jupiler Pro League is ook een goeie competitie om in te voetballen. Het niveau is zelfs gestegen in vergelijking met tien jaar geleden, toen ik bij Zulte Waregem zat. De intensiteit nam toe en er kunnen zes of zeven teams meedoen voor de titel.”

Heb jij Eden trouwens proberen te overtuigen om nog langer door te gaan?

“Ik sprak wel eens in op hem, maar hij doet zijn eigen goesting, hoor. Het was aan hem om te bepalen hoe hij zich voelde en na het WK in Qatar voelde je dat het vuur weg was. Ik heb ook nooit in dezelfde situatie gezeten als hij. Zelf mocht ik altijd nog invallen bij Dortmund, maar Eden zat bij Real Madrid soms tien matchen op rij op de bank zonder één minuut op het veld te komen. Hij had een coach die hem op het einde zelfs niet meer liet opwarmen. Tja. Als broer was dat soms moeilijk om te zien. Het frustreerde Eden, maar het zit niet in hem om te rebelleren.”

Hoop je dat hij ook in België komt wonen?

“Eden zal wel in Madrid blijven, vermoed ik. Als hij hier is met zijn vijf zonen en ik met mijn vier kinderen en we komen allemaal samen bij onze ouders, staat het kot op stelten. Misschien lukt het nu om Kerstmis samen te vieren.”

Een volgende Hazard in het profvoetbal over pakweg tien jaar: is dat realistisch?

“Euh, dat kan. Al zal het wel van Eden zijn vijf zonen moeten komen, want ik heb vier dochters. Oké, meisjes kunnen ook voetballen, maar voorlopig focussen ze op dans en gymnastiek. Leo, een van Edens zonen, voetbalt wel bij Real Madrid. Hij creëerde zelfs wat buzz toen hij eens een geweldige goal maakte. Nu is het nog te vroeg om te zeggen of hij véél potentieel heeft, maar Leo heeft zeker de grinta om te slagen.”

Het wordt tijd dat Eden eens naar Anderlecht komt kijken, niet?

“Dat lukt wel eens. Ikzelf kijk alvast hard uit naar de derby’s tegen RWDM, waar mijn broer Kylian speelt. Eén van de redenen om bij Anderlecht te tekenen was dat onderlinge duel. Ik heb dan bij de Rode Duivels samen met Eden op het veld gestaan en in de Brusselse derby tegenover Kylian. Vroeger in de tuin waren hij en ik echt als water en vuur. We deelden vaak klappen uit, maar nu hebben we de allerbeste relatie. De heenmatch zal voor Kylian nog te vroeg komen omdat hij nog revalideert van een zware knieblessure, maar de terugmatch is met rood in onze agenda aangeduid.”

Wat was er eigenlijk aan van het gekke idee dat Eden en Kylian samen bij RWDM zouden spelen?

“Euh, wat denk je zelf? Met RWDM-baas John Textor weet je nooit, maar dat was weinig realistisch, hè. Ik weet niet wie dat afgelopen zomer lanceerde.”

Oké. De Rode Duivels dan. Zit je nog te wachten op een selectie?

“ Ik blijf beschikbaar als de bondscoach me nodig heeft, ja. Ikzelf heb mijn internationaal pensioen niet aangekondigd. Al hangt er ook veel af van mijn eigen prestaties. Tot voor kort speelde ik te weinig om aanspraak te maken op selecties en het spelsysteem bij de nationale ploeg is veranderd. Maar ik blijf ervoor openstaan.”

Slotvraagje: als je nu kunt tekenen om vicekampioen te worden met Anderlecht, doe je dat dan?

“Neen, ik teken nooit ergens om tweede te worden. Als ik meedoe, is het om te winnen. Ik ben in België trouwens al vicekampioen geworden met Zulte Waregem en dat was zowel een feest als een enorme ontgoocheling. We presteerden uitzonderlijk goed, maar die verloren titelmatch op Anderlecht was toch zuur. Welgeteld vijf minuten waren we virtueel kampioen toen Jens Naessens scoorde. Dan volgde die afgeweken vrije trap van Biglia. Hij mag die vrijschop echt nog tien keer opnieuw nemen, hij vliegt nooit meer binnen. Toen wel. Ach, laten we daar niet meer over praten. Er komen nieuwe kansen aan. Laten we er eerst en vooral maar een mooie strijd van maken tegen Standard.”