Evelien Bosmans en zus Marlies: ‘Ik was heel bang dat Marlies ontvoerd zou worden’

Evelien

“In onze kindertijd was het heel intiem tussen ons. We sliepen samen in één bed – uit praktische overwegingen, want we woonden klein. Het was bovendien het Dutroux-tijdperk. Ik was heel bang dat Marlies ontvoerd zou worden, door alle verhalen die toen de ronde deden. We mochten niet op straat spelen uit angst dat er allemaal mannen uit de bosjes zouden opduiken.

“Daarom raakte ik Marlies ’s nachts altijd met minstens één vinger aan. Het idee daarachter was: als ze haar proberen te stelen, word ik wakker, anders kunnen ze haar zomaar onopvallend wegpakken. (lachje) In mijn puberteit is de dynamiek tussen ons wel wat veranderd. Ik was niet zo lief voor haar. Het was niet echt plagen wat ik deed, eerder gruwelijk chanteren. (lacht hard) Ik dreigde haar te verklikken bij onze ouders als zij niet deed wat ik haar vroeg. Er was echt wel sprake van ‘kindertirannieke vibes’.

“Toen ik op mijn achttiende het huis uit was, zijn onze ouders gescheiden. Marlies woonde nog thuis en heeft dat allemaal veel heftiger meegemaakt. Er was echter een soort van onbesproken pact tussen Marlies en mij: ‘In ons ouderlijke huis is het momenteel misschien niet zo gezellig, maar we gaan ervoor zorgen dat we voor ons een gezellige plek creëren.’ Dat heeft ervoor gezorgd dat we weer dichter bij elkaar kwamen.

“We zijn allebei veel verhuisd, maar waar Marlies ook woont, bij haar kom ik thuis. Ik herinner mij dat ik jaren geleden bij haar op bezoek was in Amsterdam. Ze woonde in een appartement van vijftig vierkante meter klein. Een matras in een bezemkast moest de logeerkamer voorstellen. Ik verbleef een paar dagen bij haar en weet nog goed dat ik herhaaldelijk heb uitgesproken hoe goed ik mij bij haar voelde.

“Marlies is heel bijzonder voor mij. Ze zit helemaal vervlochten in mijn leven. Ze heeft ook een supermooie band met mijn zoontje Charlie, voor wie ze veel zorgt. We hebben de afgelopen jaren allebei moeilijke momenten doorgeworsteld. Ik denk echter dat nu de fase van de volwassenheid is aangebroken. Onze twintiger jaren voelden nog heel erg symbiotisch, nu bewandelen we elk ons eigen pad en kom je op punten dat de een de ander zijn levenskeuzes in vraag stelt. Dat is soms moeilijk geweest, ja. Daar kwam frictie van, zoals dat in elke gezonde relatie weleens voorvalt.

“Ze gaat mij hier misschien in tegenspreken, maar Marlies is voor mij iemand die de dingen eerst vanbinnen beleeft en helemaal doormaakt, en zich dan pas uit. Ik daarentegen ga metéén het conflict aan. ‘Komaan! Praat met mij! Nu! Antwoord! Nu!’ Daar klapt Marlies helemaal van dicht. Want als je eerder een introverte persoonlijkheid hebt, werkt die aanpak natuurlijk niet. Je kan niemand dwingen om te communiceren wanneer die persoon daar nog niet aan toe is.

“Ik explodeer, zij implodeert. Ik ben meer zoals onze moeder, zij als onze vader. We verschillen op wel meerdere vlakken. Marlies is echt een aanpakker. ‘Komt het niet naar mij, dan zorg ik er wel voor dat ik het krijg’: dat is haar levenskracht. Ze is momenteel een huis aan het verbouwen. Ze fikst echt alles. We willen samen misschien een project ontwikkelen, en daar moet een dossier voor geschreven worden. Als het aan mij ligt, zou dat nooit voor de deadline ingediend worden. Marlies daarentegen regelt dat allemaal.

“Ik kijk met grote ogen naar haar. Marlies is een multitalent. Ze acteert, ze schrijft, ze regisseert. En ook de zakelijke kant van een theaterstuk neemt ze voor haar rekening. (richt zich tot ons) Ben jij goed in de boekhouding? Nee? Voilà, dat dacht ik al. (lacht) Marlies dus wel hè. Ik heb slechts één talent, en that’s it. Marlies heeft een palet aan talenten.

“Afgelopen zomer speelde ze in haar eigen voorstelling, De koning van Haarlem. Ik was aanwezig en kon alleen maar denken: ‘Waar blijft ze het halen?’ Ik heb het gevoel dat Marlies niet veel over haar werk deelt, waardoor ik telkens opnieuw verbaasd ben. Ik lijk altijd uit de lucht te vallen over hoe goed ze wel niet is in alles wat ze onderneemt.”

Marlies

“Evelien is van kinds af superzorgzaam. Het is mij altijd bijgebleven dat ze verhalen verzon voor het slapengaan, meestal over het leven van een coole chick. In ruil moest ik dan aan haar rug kriebelen. (lacht) Ze deed dat om mij gerust te stellen, denk ik, en wellicht is daar onze liefde voor verhalen ontstaan.

“Ze heeft mij altijd op sleeptouw genomen en de wereld laten zien. Ze liet mij toe in haar leven, nam mij mee naar het theater en ondernam wel meer gelijkaardige dingen. Tijdens de scheiding van onze ouders was ik veel meer dan haar zoekende. ‘Kom maar bij mij, het komt allemaal goed’, stelde ze mij gerust. Van haar thuis ook mijn thuis maken, is het schoonste cadeau dat ze mij kon geven.

“Evelien noemt mij een introvert met een extravert beroep, maar mijn vrienden zouden mij niet zo noemen, denk ik. Bij hen ben ik net uitgesproken, maar binnen ons gezin ben ik inderdaad wel de stille. Ik ben een tijd gepest geweest op school, wat ik thuis niet vertelde. Mijn ouders en Evelien vielen dan ook uit de lucht toen dat uitkwam. De persoonlijke dingen of zaken die mij het hardst kwetsten, waren moeilijk om te delen.

“Intussen is die dynamiek volgens mij wat veranderd. Ik kan mij veel beter kwetsbaar opstellen. Al heb ik wel nog steeds het gevoel dat communiceren met elkaar niet onze sterkste kant is. De voorbije jaren zijn er momenten geweest waarop we een andere taal spraken, en dat maakte mij ongelukkig. Nu zitten we weer op dezelfde frequentie. Stel dat we een meningsverschil hebben, dan komt wat Evelien zegt binnen bij mij. Ik denk na over wat zij zegt, en doe ook pogingen om mezelf in vraag te stellen. Dat doet zij ook, heb ik de indruk.

“Evelien is naar mijn gevoel iemand bij wie ­iedereen zich goed voelt. We zijn ooit met z’n tweeën op vakantie geweest naar Mallorca, en dat was misschien wel de beste vakantie van mijn leven. Evelien is heel verwelkomend. Ze is eerder bezig met de ander dan met zichzelf. Ze kan de leiding nemen, maar ook volgen. Evelien is best makkelijk in de omgang. (lacht)

“Ik bewonder haar ook om de moeder die ze voor Charlie is. Ze is heel liefdevol en zacht. Ze gunt hem bovendien de ruimte om gelukkig, ­verdrietig of hoe dan ook te zijn. Evelien behandelt Charlie niet als een kind, maar als een volwaardig mens. Ze geeft hem een mooie voedingsbodem, hij mag groeien in zijn tempo. Ik weet zeker dat ze hem tot een supermooie mens aan het opvoeden is.

“Evelien noemt zichzelf lui. Ik vind haar net vol van energie – binnen het moederschap maar ook op haar werk. Je hebt acteurs die aan 50 procent van hun kunnen spelen, zij wil alles fucking goed doen. Als ze een tekst niet goed vindt, laat ze die aanpassen. Ze haalt álles uit een rol. Ze heeft echt een vechtersmentaliteit en neemt geen genoegen met de middelmaat.

“Doordat Evelien zo goed is, heb ik een periode veel druk ervaren. Tijdens mijn eerste jaar op de toneelschool speelde ze de hoofdrol in Groenten uit Balen. Mijn leerkrachten kenden haar, en doordat we dezelfde achternaam dragen, had ik het gevoel even goed te moeten zijn als haar. Op familiefeesten vroegen tantes en nonkels: ‘Zeg, waarom zit jij niet in een film?’ Ik ben vervolgens naar Nederland gegaan, waar ik werd toegelaten tot de toneel- en kleinkunstacademie van Amsterdam en waar niemand Evelien kende.

“Ik ben heel graag ‘de zus van’, hoor, maar ik had wel de afstand en tijd apart nodig om mezelf volledig te ontplooien. Intussen zitten we allebei in hetzelfde vak, maar doet ieder zijn ding. We schrijven elk ons eigen verhaal, en ik ben heel trots op wat zij allemaal verwezenlijkt. Toen wij samen op de set van F*** You Very, Very Much stonden, kon ik alleen maar verbaasd toekijken. Ik vind Evelien oprecht de beste actrice van België. En omstreken. Ze is echt fucking goed.”