Nintendo overtreft zichzelf met ronduit fantastische ‘Super Mario Bros. Wonder’

‘Wonder’ is nog eens een goeie ouwe 2D-game, zoals de ‘Super Mario Bros.’-reeks ooit begon. De klassieke basis staat nog altijd als een huis, maar de creatieve koppen van Nintendo jagen er een frisse wind van tien Beaufort door.

Met The Flower Kingdom zit je in een nieuwe wereld die toch heel vertrouwd aanvoelt, met klassieke tegenstanders zoals Goomba’s, Koopa Troopa’s en Piranhaplanten. Met die bekende groene buizen, die vraagteken-stenen en die iconische vlag waarnaar je moet springen aan het einde van elk level. En grote slechterik Bowser natuurlijk, die ook dit nieuwe koninkrijk komt verpesten. Hij ontvoert voor een keertje niet Princess Peach, aangezien zij een van de speelbare personages is.

Als je ziet met hoe weinig inspiratie en verbeeldingsvermogen sommige nieuwe games op de markt worden gegooid, is het des te lovenswaardiger hoe Nintendo deze oerklassieke reeks na bijna 40 (!) jaar nog altijd met brio blijft vernieuwen. Waar de doorsnee gamedesigner twee of drie degelijke ideeën uitwerkt, trekt Nintendo er een veelvoud uit de hoed. Met die olifantenslurf kan je bijvoorbeeld vijanden een oplawaai verkopen, maar ook water rondsproeien en zo bloemen, munten én klimplanten tevoorschijn toveren.

Grote nijlpaard-achtige vijanden zijn dan weer zo rond dat je ze in gaten kan rollen en ze kan gebruiken als springkasteel. Enorme stier-achtige beesten stormen als een domme kracht op jou af en verpulveren alles in hun weg, zodat je ze kan gebruiken om doorgangen vrij te maken. Een soort schichtige eekhoorn schiet eikels af die je kan gebruiken als wip en nog een ander beestje vuurt pijlen af die transformeren in een platform om op te gaan staan. Enzovoort, enzovoort. Los van elkaar zijn dat degelijke ideeën, maar samen vormen ze echt een heerlijke hutsepot.

Maar hoe inventief deze en andere nieuwe snufjes ook zijn, ze blijven wel verankerd in de klassieke gameplay. Maar dat geldt niet voor alles. Waar ‘Wonder’ echt zwaar scheef gaat - en dat bedoelen we op de best mogelijke manier - is het idee van de Wonder Flower. In elk level zit zo’n ding dat de wereld compleet op zijn kop zet. En hoe!

Als in een psychedelische trip krijgt de omgeving bijvoorbeeld een andere kleur, beginnen Piranhaplanten te dansen en te zingen, komen de groene buizen tot leven om rond te kruipen als rupsen… Je hebt een level waarop je hoger en hoger moet stuiteren op een stroom kleurrijke bellen, een besneeuwde ondergrond gaat opeens gaat rollen als het rad van een molen, een kudde stierenwezens vormt een stampede waarop je als het ware staat te surfen … Er zijn ook momenten waarop je gewoonweg van vorm verandert, en bijvoorbeeld als een puntige bal door een level dondert. Het is altijd anders, en het is altijd verrassend. Bij Nintendo zitten ze aan de paddo’s of de lsd, denk je dan. Maar het is vast eersteklas spul, want de creativiteit van de ontwikkelaars knalt echt door het dak.

‘Super Mario Bros. Wonder’ speel je niet helemaal op de traditionele manier waarin je redelijk lineair van level naar level gaat. Je hebt redelijk wat bewegingsvrijheid in de overkoepelende kaart, waar je trouwens ook verborgen gebieden kan ontdekken of op plaatsen komt waar je nieuwe vaardigheden kan oefenen. Voor je een level aanvat, moet je telkens zo’n vaardigheid selecteren. Zo kan je bijvoorbeeld zweven met je pet, sneller zwemmen of beter muren beklimmen. Zo’n voordeel heb je dan vaak nodig om voorwerpen te bemachtigen die je anders niet zou kunnen bereiken, waardoor je het level dan best herspeelt met een andere vaardigheid. Wie graag gewoon een zetje in de rug wil, kan ook gewoon een level starten met een paddenstoel achter de kiezen.

Op het icoontje bij elk level zie je de moeilijkheidsgraad en of je de Wonder Flower al dan niet hebt gevonden, zodat de herspeelbaarheid erg groot is. Dat is sowieso al het geval, voor de spelers die graag alle hoekjes uitkammen om alle verborgen voorwerpen te vinden. De tijdslimiet bij de levels is trouwens op de schop, zodat je je nooit opgejaagd voelt - tenzij je Indiana Jones-gewijs opeens moet gaan lopen voor een enorm rotsblok dat die dekselse Wonder Flower opeens op je afstuurt.

‘Super Mario Bros. Wonder’ lijkt trouwens iets pittiger dan we gewend zijn, en ook heel ervaren spelers zullen hun tenen moeten uitkuisen om alle viersterrenlevels uit te spelen. Maar sterven is niet het einde van de wereld in ‘Wonder’, want in multiplayermodus of online kan je na je sterfscène nog even rondvliegen als spookje. Andere spelers in dat hetzelfde level kunnen je dan zien in hun game, en je zo aan de defibrillator leggen. Ze kunnen ook badges achterlaten die jou weer naar het rijk van de levenden sturen, of om aan te geven waar een verborgen item ligt. Op jouw beurt kan je ook zo’n kaartje in de grond stoppen op moeilijke plaatsen, om andere spelers aan de andere kant van de wereld een zetje in de rug te geven. En zo wordt alles opeens veel minder lastig.

Nog een snufje dat leuk is voor de multiplayer is de power-up waarmee je bellen kan blazen. Met die bellen kan je niet alleen vijanden vangen, je kan er ook op stuiteren. Alleen is het nogal moeilijk, maar met zijn tweetjes kan je zo in een handomdraai extra hoog springen en mogelijk verborgen lekkers ontdekken.

Het is erg lastig om iets kritisch te zeggen over ‘Super Mario Bros. Wonder’. De muziek is misschien niet de beste ooit, en de nieuwe stem van Mario went niet direct. Het zijn minieme details. Het enige echt vervelende vinden we die pratende bloemen die in het Hollands-Nederlands commentaar geven op jou. Alle dialogen in de game zijn zoals vanouds samengesteld uit gilletjes, en het komt dan erg raar over om opeens een paar woorden in het Nederlands te horen. Gelukkig kan je de stemmen van die bloemen uitschakelen, iets waar ze trouwens erg teleurgesteld op reageren.

Iets wat we ook nog zeker willen vermelden, is hoe haarfijn precies én natuurlijk de controls aanvoelen. Zeker in de Wii-periode was dat toch niet altijd het geval, terwijl een misser hier gewoon honderd procent je eigen schuld is. Die precisie laat de ontwikkelaars meteen ook toe om enkele uitdagingen met millimeterwerk in de game te stoppen, dingen die een enorme voldoening bieden wanneer je ze klopt.

De creativiteit bij Nintendo kent geen grenzen. Hoe de ontwikkelaars een gamereeks die al zolang meegaat nog zo kunnen vernieuwen, is ronduit verbluffend. ‘Super Mario Bros. Wonder’ verrast je keer op keer, en het strafste is dat al die zotternij nooit geforceerd aanvoelt. Nintendo vernieuwt niet om te vernieuwen, Nintendo vernieuwt om de gamers een fantastisch avontuur te bezorgen. Wat een topper.