Taylor Swift bewijst dat reizen in de tijd een goudmijn is

Eerder bracht Swift de albums Fearless (2008), Speak Now (2010) en Red (2012) opnieuw uit, zodat ze zélf in het bezit zou zijn van de muziekrechten. Tot november 2020 was dat immers niet het geval. Manager Scooter Braun verpatste de rechten van zes albums voor meer dan 300 miljoen dollar aan een investeringsfonds. Volgens Swift was die laffe actie het gevolg van jarenlang getreiter. Braun zou haar levenswerk doelbewust hebben willen afnemen. “Mijn muzikale erfgoed ligt nu in de handen van degene die probeerde om dat oeuvre af te breken”, verzuchtte ze toen.

Maar wraak wordt al eens beter roodgloeiend dan koud geserveerd. Daar leek het alvast toen de remake van Red een half miljard keer vaker beluisterd werd op streamingplatformen dan het origineel. Ook de Taylor’s version van Fearless deed het bijna dubbel zo goed. Maar ze maakt van geschiedherschrijving niet alleen een commerciële goudmijn. Ook artistiek boort Swift vaak nieuwe goudaders aan. En met elke heruitgave lijkt Swift bovendien een stukje van haar gestolen identiteit terug te winnen, terwijl ze met hernieuwde, frisse blik terugkijkt op eerdere versies van zichzelf. Het lijkt wel een proces van genezing en catharsis.

Een tweede voordeel van de remakes? In een ander, ouder publiek vindt ze plots ook medestanders. Niet onterecht: artistiek gesproken blijken die nieuwe versies immers ook vaak gewoon béter. Als een fraaie wijn is haar stem matuurder geworden, en de revisie komt met een scherpere visie. Zo veranderde ze de nogal puberale en haatdragende lyrics van ‘Better Than Revenge’, waarin ze ongemeen hard uithaalde naar actrice Camilla Belle, nadat die achter haar rug een affaire begon met haar liefje Joe Jonas. “She’s better known for the things that she does on the mattress”, klonk het eerst wat misogyn. Op de nieuwe versie is de tekst opgekuist tot “he was a moth to the flame, she was holding the matches.” Beetje slap voor een disstrack, maar wél gracieuzer.

Tijdreizen

Verder verzekert Swift zich van een productie die gedetailleerder, dynamischer en rijker is dan ten tijde van het origineel. Tegelijk klinkt haar fragiele, lichtjes naïeve voordracht van weleer meer voldragen en zelfverzekerd. In de oorspronkelijke versies werd de stem van Swift immers al eens in de touwen geslagen door de muziek. Nu klinkt haar zang glashelder en centraal door. Nog een meevaller: als megaster kan ze zich ogenschijnlijk frivoliteiten veroorloven. Zo werd de oorspronkelijke versie van ‘All Too Well’ in 2012 “te langdradig” bevonden voor een popplaat. Die song kreeg op Taylor’s version eerherstel in een lezing van tien minuten. Fans noemden die song haast unaniem het absolute hoogtepunt van de nieuwe Red.

Ook op 1989 zullen vijf extra, nooit eerder uitgebrachte nummers staan. “Die tracks from the vault klinken zo waanzinnig”, beloofde Swift al eerder deze zomer. “Ik kan niet geloven dat ze ooit uit de boot zijn gevallen.” Met hitsingles als ‘Shake It Off’, ‘Blank Space’, ‘Style’, ‘Wildest Dreams’ en ‘Bad Blood’ was 1989 haar wereldwijde doorbraakplaat. Van het origineel werden zo’n 15 miljoen stuks verkocht, waardoor het Swifts meest succesvolle album is. Ook wie zich tot dan geen Swiftie noemde, werd tot de plaat aangetrokken toen de Amerikaanse singer-songwriter Ryan Adams 1989 integraal coverde.

Met dat vijfde album maakte Swift finaal de oversteek van faux-country naar popmuziek. Megahitfabrikant Max Martin schreef en coproducete het grootste deel van die plaat, die onder meer Beste Album van het Jaar werd tijdens de Grammy Awards van 2016. Volgens het zakenblad Forbes zal Swifts fortuin na de heruitgave van 1989, de film en de Eras-tournee zo’n slordige 900 miljoen dollar bedragen. Op haar coming-of-age-plaat Speak Now propageerde de popster dat teruggaan in de tijd niet mogelijk is, maar dat nieuwe paden weleens tot grotere rijkdom leiden. Met Taylor’s version ziet Swift zichzelf gecorrigeerd: terugreizen in de tijd is wel mogelijk, zet haar op nieuwe paden én leidt tot een goudmijn.