Alle vier kinderen uit Belgisch-Israëlisch gezin staan klaar om te vechten: “Wij willen net als iedereen vrede”

Wanneer het oorlog is in Israël, dan staat de hele samenleving klaar om de grenzen te verdedigen. Zelfs als de wortels van de bewoners in België liggen, ver weg van het Beloofde Land. Nergens wordt dat zo duidelijk als in het Belgisch-Israëlische gezin van Nardy Mizrahi Vanderelst (50) en haar man Joe (54). Vier kinderen hebben ze. En allemaal staan ze paraat voor het Israëlische leger. David (24) dient bij de reservisten, Tess (20) bewaakt een grenspost met de Westelijke Jordaanoever, Romane (22) kan elk moment opgeroepen worden voor de inlichtingendienst en Stanley (18) moet normaal in december aan zijn legerdienst beginnen.

Acht jaar geleden verkaste de familie van het Vlaams-Brabantse Beersel naar Raänana, een stadje twintig kilometer ten noorden van Tel Aviv. Nardy groeide op in Tervuren bij een – atheïstische – Nederlandstalige vader en een Franstalige moeder, maar bekeerde zich 25 jaar geleden tot het jodendom nadat ze haar man leerde kennen. De aanslag op het Joods Museum in Brussel deed het gezin de oversteek maken naar Israël. “We voelden ons niet meer op ons gemak in België”, zegt ze. “Zelfs nu de situatie in Israël zo gespannen is, ben ik er zeker van dat ik hier beter af ben dan in Europa.”

Het grote grondoffensief van het Israëlische leger is nakende en de kans bestaat dat haar oudste zoon David mee Gaza zal binnentrekken. “Maar eigenlijk weten we het niet”, vertelt Nardy. “Ik weet alleen dat hij nu volop aan het trainen is op manoeuvres en met zijn machinegeweer, dicht bij de grens met Gaza. Hij dient in een tankeenheid. Zijn rol in het bataljon is om de schutterspost op een kleine tank te bemannen.”

David maakt deel uit van het enorme reservistenleger – 360.000 man sterk – dat Israël heeft opgeroepen om tegen Hamas te strijden. “Hij heeft eerst 2,5 jaar zijn dienstplicht gedaan en zou nu aan zijn tweede jaar ingenieurswetenschappen aan de universiteit beginnen”, zegt Nardy. “Maar de universiteiten zijn nu allemaal gesloten. Alle jonge mensen moeten naar het front. Natuurlijk is het moeilijk om als moeder te horen dat je kind moet gaan vechten. Ik slaap slecht, ik eet slecht en ik voel me heel verdrietig. Ik bid voor alle soldaten dat ze terug naar huis kunnen. Maar mijn zoon vecht voor zijn land, voor de toekomstige generatie en voor de democratie. Zelf voelt hij het ook aan als zijn plicht om zijn land te verdedigen. Hij is niet bang. Hij zegt altijd: Mama, je moet verder leven. Anders hebben de terroristen gewonnen. Dat is moeilijk voor mij, maar hij heeft gelijk.”

Normaal keren reservisten terug naar de eenheid waar ze hun dienstplicht uitzaten, maar voor David bleek dat onmogelijk. “De eenheid van David bestaat niet meer”, zegt Nardy. “De militaire basis waar ze gestationeerd was, is op 7 oktober aangevallen. Alle soldaten zijn gedood. David kende hen niet, want het waren allemaal nieuwe soldaten. Toch is het nieuws heel hard binnengekomen.”

“De universiteiten zijn nu allemaal gesloten. Alle jonge mensen moeten naar het front”

Nardy Mizrahi Vanderelst

Vlaamse in Israël

Om zich voor te bereiden op situaties als vandaag kreeg David de voorbije twee jaar telkens één maand training in het leger. Scholen en universiteiten zijn daarop georganiseerd en hebben speciale programma’s voor jongeren die terug naar het leger moeten. Toch toont de massale mobilisatie ook barsten. De voorbije weken kwamen regelmatig berichten van een tekort aan uitrusting voor duizenden reservisten. “David en zijn vrienden kregen kogelwerende vesten uit de jaren 90”, zegt Nardy. “Ik heb een inzamelactie georganiseerd en aan mijn vrienden en familie in België gevraagd of ze wilden bijleggen. Zo hebben we vijftig nieuwe vesten – eentje kost 1.000 euro – kunnen kopen bij een privébedrijf. In heel Israël zijn er gelijkaardige initiatieven om onze soldaten te steunen. Mijn man brengt ook regelmatig voedsel en spullen naar de soldaten.”

Gespannen situatie

Dochter Tess zit verder van het front in Gaza, maar ook voor haar is de situatie gespannen. Zij bewaakt een grenspost met de Westelijke Jordaanoever. “Ze heeft nog vijf maanden dienstplicht”, zegt Nardy. “Het gaat gelukkig goed met haar. Ze blijft positief. Ik ben zo dankbaar dat we met de hele familie in september nog een week op vakantie zijn kunnen gaan naar Amerika. Het zal wellicht nog lang duren voor we weer zulke magnifieke momenten samen kunnen beleven.”

Eén boodschap wil Nardy absoluut nog laten optekenen in de krant: het is niet omdat haar kinderen vechten in het Israëlische leger dat ze uit zijn op bloedvergieten. “Wij willen net als iedereen vrede”, zegt ze. “Op dit moment zijn we in gevaar en moeten we ons verdedigen. Maar ik hoop dat er snel een oplossing komt, voor ons én voor de burgers in Gaza.”