Even terug naar 22 maart 1997. De aandacht van Olivier Motte, een agent te paard bezig aan een patrouille in de Bergense deelgemeente Cuesmes, wordt getrokken door een kat die in de bosjes aan het spelen is. Hij gaat wat dichterbij kijken en merkt een vuilniszak op. Er steekt een bebloede hand uit. Motte verwittigt meteen zijn collega’s, de omgeving wordt afgezet en een onderzoek wordt geopend. Al snel zouden er nog meer vuilniszakken worden aangetroffen, nog meer slachtoffers worden geïdentificeerd.

En zo begint het verhaal van de “Dépeceur de Mons”, ofwel de “Slachter van Bergen”. Een seriemoordenaar die van 1996 tot 1997 actief was in Bergen en minstens vijf moorden pleegde. Hoewel de grote middelen werden ingezet om hem te vatten – zelfs de Amerikaanse FBI stuurde experts naar ons land – blijven de moorden tot vandaag onopgelost, de identiteit van de Slachter onbekend.

‘Soft killer’

Experts stelden destijds nochtans een uitgebreid profiel op van de dader. Een koele persoonlijkheid, zo luidde het. In staat om zijn emoties te beheersen, een obsessieve maniak met een hoger dan gemiddeld IQ. Iemand wiens beroep pauzes toelaat, met in het weekend genoeg vrije tijd om zijn slachtoffers uit te zoeken. Iemand met een problematische relatie met vrouwen, maar zonder voorgeschiedenis van geweld. Iemand wiens liefdesleven een aaneenschakeling van mislukkingen is. Amerikaanse experts zouden de Slachter bestempelen als een ‘soft killer’, een moordenaar die de capaciteit heeft om een einde te maken aan zijn misdaden en terug te keren naar een gewoon leven als de omstandigheden gunstig zijn – zoals bijvoorbeeld een stabiele relatie.

Het Franse tijdschrift Paris Match meent nu dat er al die tijd maar één iemand aan dat specifieke profiel heeft voldaan, iemand die destijds ook al meermaals ondervraagd werd en zelfs onder nauwlettend toezicht werd geplaatst, maar uiteindelijk nooit officieel werd beschuldigd wegens gebrek aan bewijzen of een bekentenis.

Waterfactuur

De persoon in kwestie wordt niet bij naam genoemd in het artikel, maar woonde volgens Paris Match destijds wel in de onmiddellijke nabijheid van de locatie waar de meeste menselijke resten werden gevonden. Zijn kelder was rechtstreeks met de auto bereikbaar en grondig gepoetst met afwasmiddel. Zijn leidingen waren zelfs met zuur schoongemaakt. “De waterrekeningen van de eigenaar vertoonden tussen juni 1995 en juni 1996 een abnormaal hoog verbruik vergeleken met het gemiddelde”, aldus het tijdschrift. “Op zijn computer werd pornografisch materiaal gevonden, net als foto’s van de plaatsen in Bergen waar de menselijke resten werden aangetroffen. Erger nog: de verdachte paste niet alleen perfect bij het opgestelde profiel, maar was destijds ook opgemerkt in het gezelschap van meerdere slachtoffers.”

De man was ook even hoofdverdachte en werd wel degelijk meermaals ondervraagd. Hij bleef echter telkens heel koel, zeker van zijn stuk, en ontkende alles. Na zijn vrijlating zou hij volgens Paris Match een relatie zijn begonnen met een vrouw “van wie het psychologische profiel vergelijkbaar was met dat van de slachtoffers van de Slachter”.

Hoewel de speurders vrij zeker waren van hun stuk, besloot de onderzoeksrechter de verdachte nooit te beschuldigen, omdat hij ervan overtuigd was dat geen van de aantijgingen tegen de man zouden standhouden in de rechtszaal. Onder streng toezicht geplaatst had de verdachte ook nooit de geringste misstap begaan.