Op 7 oktober 2021 kreeg Veerle ’s morgens een telefoontje van de politie. Haar zoon Jules liep rond in Kortrijk met een pistool, leerlingen van de Hogeschool Vives werden geëvacueerd. Pas na een urenlange klopjacht en veel machtsvertoon van de politie kon Jules opgepakt worden. Zijn wapen bleek een airsoftpistool te zijn dat alleen plastic balletjes afvuurt.

“Ik herinner me die dag nog haarscherp”, zegt mama Veerle. “Ik hoopte vooral dat hij snel zijn wapen zou weggooien. Ik was bang dat ik anders ’s avonds geen zoon meer zou hebben. Ook voor de politie zijn dat soort speelgoedwapens amper van echt te onderscheiden. Achteraf was ik opgelucht, uiteraard omdat het goed afgelopen was maar ook omdat ik dacht dat we nu eindelijk de hulp zouden krijgen waar we toen al jaren om smeekten.”

Jeugdrechter

“Jules was toen achttien maar kwam voordien al in aanraking met de jeugdrechter”, zegt Veerle. “Hij kampt met meerdere psychologische problematieken, die nog verergerd werden door zijn druggebruik. Zelf heeft hij echter moeite om zijn problemen in te zien en de jeugdrechter kon hem niet gedwongen in een psychiatrisch centrum plaatsen. We kregen te horen dat er eerst iets moest gebeuren.”

“Wel, er was nu iets gebeurd, en Jules zat in de cel. Daar heeft hij gelukkig maar een paar dagen verbleven. Jules wou zich vrijwillig laten opnemen, maar in de zoektocht naar een plaats in een psychiatrisch ziekenhuis, kregen we dikwijls het deksel op de neus. Het grootste deel van de afgelopen twee jaar heeft Jules doorgebracht in het psychiatrisch centrum van Gent-Sleidinge maar het is al lang duidelijk dat hij daar niet op zijn plek zit.”

Internering

Op het proces verzette de familie van Jules zich bij monde van advocaat Stijn Dewolf tegen de internering. “De voorwaarden voor een internering waren volgens mij en volgens onze medische expert niet voldaan”, zegt Dewolf. “Zowel ik als mijn cliënten vreesden bovendien dat Jules bij internering niet de juiste behandeling zou krijgen en door plaatsgebrek in de psychiatrie mogelijk terug in de gevangenis zou belanden. Die vrees is bewaarheid geworden. De instellingen die Jules niet willen opnemen wegens zijn statuut als geïnterneerde, zijn niet te tellen.”

“Tijdens het proces zei de procureur dat er door een internering net meer deuren opengaan”, zegt Veerle. “Maar daar heb ik nog niets van gemerkt. Jules kan niet eeuwig in zijn huidige instelling blijven, maar er is totaal geen perspectief.”

Uitbehandeld

“Hij krijgt er wel therapie, maar niet op maat. Hij mist vooral een zinvolle dagbesteding. Nu zit hij vaak de hele dag op zijn kamer”, zegt Veerle. “Ook in het centrum voelen ze dat ze op hun limieten botsen. Het is puur dankzij hun menselijke beslissing dat Jules er nog opgenomen kan blijven. Hij moest er al eens eerder bijna weg en toen heb ik brieven geschreven naar de minister van Welzijn. Zonder resultaat. Het risico bestaat nog altijd dat hij in zijn huidige instelling op termijn uitbehandeld verklaard wordt. Als er tegen dan geen alternatief is, moet Jules mogelijk naar de gewone gevangenis. Dan gaat het helemaal slecht met hem aflopen, dat ben ik zeker. Het beste voor hem zou op termijn een vorm van begeleid wonen zijn, met de juiste omkadering, maar er is simpelweg geen plaats.”