Relatiedeskundige Rika Ponnet beantwoordt de vraag van de week: “Al het werk van de gemeenschappelijke tuin komt bij mij terecht, hoe pak ik dat aan?”

Mia (67) woont sinds vorig jaar op een appartement in de stad. “Het is een gebouw met 6 flats, en een grote gemeenschappelijke tuin. In het begin kwam een tuinman de tuin onderhouden, maar dat kost toch wel wat geld. Ik tuinier heel graag en heb met de andere bewoners afgesproken om samen voor de tuin te zorgen. Het ging om een paar uur per week, die verdeeld werden.”

“Aanvankelijk werkte iedereen mee. Maar we stelden nooit een vast schema op, wat me nu zuur opbreekt. Want de afgelopen maanden merkte ik dat het allemaal wat slabakte. Ik nam het dan maar over, en vond dat niet erg. Ik heb ook veel tijd, want de rest werkt nog. Maar nu merk ik dat ik eigenlijk alles doe. Het bezorgt me een slecht gevoel: alsof wat ik doe evident is.”

“Ik vind het erg moeilijk om aan te kaarten, want ik wil vooral geen ruzie met mijn buren. We hebben het voor de rest heel goed samen. Hoe pak ik dit het beste aan?”

BELUISTER - Rika Ponnet beantwoordt de vraag van Mia:

“Deze situatie lijkt op een huishouden, zoals bij families of koppels” zegt Rika Ponnet. “Als er geen duidelijke afspraken gemaakt worden, en je neemt zonder meer taken op, dan wordt er na 3 maanden vanuit gegaan dat dat een gewoonte is. Vanaf dan is dat geïnstalleerd, en wordt dat ervaren als 'zo is het’.”

“Ik denk dat Mia in het begin heel gul is geweest in het opnemen van die tuintaken. Ze tuiniert graag, maar er zit duidelijk ook een andere behoefte onder het tuinieren. Als je graag tuiniert, en het plezier zit gewoon in dat tuinieren, dan is de situatie oké en heb je er verder geen last van. Maar ik denk dat Mia de tuintaken heeft opgenomen omdat het haar een gevoel geeft van ‘kijk, wat ik kan’.”

“Mia woont nog maar vrij recent samen met die mensen op hetzelfde domein, en ze wil van betekenis zijn. Vaak gaat dat om patronen die we vanuit onze kindertijd meedragen: we worden niet gevalideerd omdat we zijn wie we zijn, maar omdat we de dingen goed aanpakken, flink ons best doen op school of flink helpen in het huishouden.”

“Mia nam ook het initiatief om het samen te doen. Daar zit duidelijk ook een vraag naar verbinding onder. Ze kan het goed, doet het graag en heeft tijd. Ik vermoed dat ze ook snel zal aangegeven hebben hoe dat dan best allemaal verloopt. En zodra iemand het liet hangen, heeft ze het overgenomen, omdat ze er een vorm van erkenning in zoekt.”

“De medebewoners zien Mia ondertussen de tuin onderhouden, en denken: ‘Mia doet dit precies graag. Laten we het zo houden, want Mia zegt ook niets.’”

Een droge brief bij de buren in de bus steken is geen goed idee, vindt Rika. “Maar Mia kan bijvoorbeeld wel een drink organiseren in de tuin, en samenzitten met de buren. De tuin is nu in wintermodus en er is minder werk aan. Ze kunnen op dat moment nieuwe afspraken maken voor de lente.”

“Mia kan dan gerust aangeven dat ze het wél alleen wil doen, maar mag vragen dat daar iets tegenover staat. De medebewoners zouden Mia kunnen betalen bijvoorbeeld. Dat klinkt gek, maar daar zit ook een vorm van validatie in. En het is goedkoper dan een tuinman.”

“Er kan ook een ruildeal komen: iemand anders doet iets wat Mia niet zo goed kan. Zo krijgt Mia het gevoel dat haar taken niet vanzelfsprekend zijn.”