Het luchtkasteel van Bart De Wever

Eerlijk klimaatbeleid, de strijd tegen financiële en sociale ongelijkheid en het recht op goeie betaalbare zorg: wat ons betreft wordt dát de inzet van de verkiezingen. niet voor Bart De Wever, zo blijkt uit zijn nieuwe campagnevideo. Wat hij ons voorschotelt is geen verhaal over welvaart en welzijn, maar een dekmantel voor 20 jaar gefaald leiderschap. Met zijn vier ‘vuistregels’ probeert De Wever zichzelf uit de wind te zitten en lanceert hij enkele karikaturale aanvallen.

1) De begroting - aanval op Vivaldi

De huidige federale regering sleurde de bevolking en onze bedrijven door de covid- en energiecrisis. Toegang hebben tot zorg, tot betaalbare energie: dat zijn basisrechten die wij vandaag én tijdens de crisis verdedigden Daar waren uitzonderlijke inspanningen voor nodig en ja, dat weegt op onze begroting. De noodzakelijke uitgaven om de Belgen te beschermen tegen de crisis kwamen bovenop een geschat structureel begrotingstekort van 12 miljard euro op het einde van de Zweedse regeerperiode. Een moeilijke uitgangspositie waar N-VA onze samenleving mee opzadelde, ondanks de economische rugwind in die periode. Dat tekort was niet het gevolg van een onverwachte gezondheids- of energiecrisis maar van slecht beleid. Belastingsontduiking en fiscale fraude aanpakken was voor N-VA onbespreekbaar en het blijft ook vandaag een rechts taboe. Het kan ons nochtans miljarden opleveren, die we kunnen gebruiken om kleine, lokale bedrijven en gezinnen te ondersteunen. Het oplopende begrotingstekort na de doorgang van de Zweedse regering was voor een groot deel te wijten aan de ongefinancierde hervorming van de vennootschapsbelasting. Dat grote bedrijven langs de kassa passeren terwijl gewone mensen een indexsprong te verwerken kregen, heeft hun ‘welvaart’ geen greintje geholpen.

2) De welvaartsstaat - aanval op werkzoekenden

De grootste vijand van een evenwichtige begroting volgens De Wever? Werkzoekenden die gebruik maken van onze sociale zekerheid. De kosten in onze sociale zekerheid zijn bij ons nochtans lager dan in landen als Nederland en Frankrijk, omdat het systeem ons behoedt voor doorgedraaide privatisering waar winsten boven mensen staan. Bovendien zijn werkzoekenden helemaal niet de grootste oorzaak van stijgende kosten, maar wel onze pensioenen en gezondheidszorg. Werkzoekenden aanvallen, dat is de makkelijke weg, zonder dat het ook maar één oplossing dichterbij brengt. Honderdduizenden langdurig zieken, oudere werknemers die geen goeie plek meer vinden op de arbeidsmarkt: daar ligt het kalf gebonden. Maar het een keer hebben over werkbaar werk, aangepast werk aan het einde van de loopbaan of de strijd tegen discriminatie op de arbeidsmarkt? Nee, dat is allemaal onbespreekbaar.

Of wat dacht je van überhaupt kúnnen gaan werken? Het is de Vlaamse N-VA-regering die er niet in slaagt bussen te laten rijden zodat mensen op hun werk geraken of om werkzoekenden fatsoenlijk op te leiden en te begeleiden naar een job die bij hen past. Het is dezelfde regering die de crisis in de kinderopvang zo liet aanslepen waardoor mensen, meestal vrouwen, noodgedwongen thuisblijven omdat ze geen plaats vinden in de crèche. Hetzelfde geldt voor ouders met kinderen met een handicap die eindeloos op zorgbudget wachten. Het is ook de partij van meneer De Wever die de arbeidsomstandigheden in de zorg en in het onderwijs zo heeft laten verslechteren, dat mensen die wíllen werken het daar massaal voor bekeken houden. En het is er meer dan één die uiteindelijk uitgeblust thuis beland, opgebrand door het kille beleid van deze regering. Maar investeren in mensen, in een menselijke werkvloer, dat is voor deze Vlaamse regering te veel gevraagd.

3) De belastingen – de aanval op de Walen

Zondebok nummer drie, dat zijn ‘De Walen’. Natuurlijk konden ze niet in De Wevers lijstje ontbreken. Dat de belastingdruk hoog is, dat komt volgens De Wever niet doordat hij zelf nooit de moed had om werk te maken van een doortastende fiscale hervorming, maar is allemaal de schuld van ‘De Walen’. Hij is nochtans in hetzelfde bedje ziek als de Franstalige liberalen die ook nu de fiscale hervorming blokkeren. Anderen de oorzaken van ongelijkheid verwijten in plaats van er zelf iets aan te doen of ooit te hebben gedaan, De Wever doet het zonder blikken of blozen. Zijn partij kon de voorbije jaren federaal veel doen, maar weigerde dat. En ook op Vlaams niveau lapt de N-VA haar laars aan eerlijk beleid. Wat dacht je bijvoorbeeld van een afbouw van fossiele subsidies aan grote vervuilers en een eerlijke bijdrage van de extreem rijken? Van investeren in openbaar vervoer in plaats van De Lijn te laten wegrotten? Of van renovatiesubsidies voor gezinnen die het geld écht nodig hebben? In tegenstelling tot De Wever kiezen wij wél voor eerlijk (klimaat)beleid dat niemand achterlaat.

4) Innovatie – de aanval op de groenen

Wie vragen stelt bij dure, aftandse en tot op de draad versleten kerncentrales, zowel uit financiële als uit veiligheidsoverwegingen, is zogezegd tegen innovatie. Dat groenen - in tegenstelling tot De Wever zelf die jarenlang het energiebeleid liet verrotten - investeren in de technologie van de toekomst, dat zegt hij er uiteraard niet bij. Want laat ons wel wezen: wind, zon, batterijen, waterstof: dát is de technologie en innovatie van de toekomst. En daarmee zorgen we ook nog eens voor betaalbare, groene energie voor iedereen, want hernieuwbare energie is de enige die daalt in kostprijs. Enkel zo schuif je de klimaatfactuur niet zomaar door naar de begroting van onze kinderen.

Kortom, met een promopraatje van 7 minuten over ‘welvaart’ hoopt De Wever de verantwoordelijkheid van zijn eigen partij te verhullen. Zijn partij die onze kinderopvang, ons onderwijs, ons openbaar vervoer en onze begroting zelf in crisis heeft gestort, op momenten dat economisch de zon nog scheen. Welvaart bouw je niet op luchtkastelen. Welvaart bouw je op sterke publieke voorzieningen. Op investeren en vertrouwen in mensen, en op een gezond sociaal vangnet. En daarvan hebben we de voorbije 20 jaar, die gedomineerd werden door rechts, Vlaams-nationalistisch leiderschap, bitter weinig gezien.