Israëlische auteur schrijft pakkende brief over baby Kfir, de jongste gijzelaar van Hamas: “Je gevangene is nog maar een kind”

Op 7 oktober werd de negen maand oude Kfir Bibs samen met zijn moeder Shiri, zijn vader Yarden en zijn 4-jarige broertje Ariel ontvoerd door Hamasterroristen in de Israëlische nederzetting Nir Oz, op zo’n drie kilometer van de grens met Gaza. In een video van de ontvoering is te zien hoe een doodsbange Shiri haar zoontjes stevig in de armen houdt.

Emet draagt de fictieve brief op aan “de baby met het vuurrode haar”, maar ook aan de talloze andere Israëlische gijzelaars. De auteur stelt zich voor hoe de kleine Kfir op dit moment door een Arabische vrouw wordt verzorgd:

“Ik kan me voorstellen hoe het gebeurt: een jonge man, buiten adem, misschien twee, bonzen op je deur in het midden van de nacht. Je had hen verwacht. Iemand, een ver familielid, had je al op voorhand verteld dat je een rol zou spelen, een belangrijke rol. Jouw huis, zei hij, is nu een gevangenis (dat kleine achterkamertje, in de muur gegraven), een schuilplaats voor de ontvoerde vijand. Nu ben jij een cipier.”

“Dit is een donker uur. Een klein beetje maanlicht glipt naar binnen wanneer je de deur opent. Ze sluipen je huis in en gooien een licht pakketje naar je. Het is een klein kind, merk je op. Een baby, besef je in paniek. Dat had je niet verwacht. Maar je gezicht, onder de zwarte sluier, verraadt niets. ‘Hoe lang?’, vraag je. ‘Zolang het nodig is’, antwoorden ze.”

“Jouw eigen kinderen zijn al volwassen. Ze weten van niets. De piepkleine vijand in je armen is roerloos en je weet even niet of hij nog leeft. Je doet het nodige. Je bewegingen zijn twijfelend voor de ogen van diegene die een mes vasthoudt in zijn ene hand, en zijn andere hand naar zijn lippen brengt. Vingers die je het zwijgen opleggen. ‘Ooskoot!’ (een Arabisch scheldwoord, red.), roept hij. Niemand mag erachter komen. Je belooft te zwijgen. Zwijgen. De zionistische vijand zal opgesloten blijven in de achterkamer. Niemand zal het horen (zelfs de overburen niet, zweer je), zelfs je eigen kinderen niet, je schoondochters niet, niemand.”

“Ik stel me voor hoe je lichaam verstijft voor deze bezwete boodschappers van Satan. Jonge mannen wiens ogen branden door haat. Je bent sterk en stoer tegenover hen. Pas als ze weg zijn en de deur dicht is, stap je de kamer binnen en leg je je gevangene op de matras die je van tevoren had klaargelegd. Je kijkt hem voor het eerst aan. Je bent een vrouw. Daaraan herinner ik mezelf duizend keer per dag. Je bent zelf een moeder. Er zijn bepaalde krachten in de natuur die geen enkele moeder kan weerstaan, daar ben ik zeker van.”

“Ik moet geloven dat je voor dit kind zorgt als de dochter van een farao, als de moeder die je bent. Ik moet geloven dat je over hem heen leunt, hem in je schoot laat kruipen. Dat je uren met hem doorbrengt in die kamer, terwijl je zijn kleine lijfje tegen je aan drukt. Ik moet weten dat je de wang van deze kleine vijand met vuurrood haar streelt, en dat je hem weer leert hoe hij moet huilen.”