“Ik heb Stijn Saelens proberen te aanvaarden. Ik heb hem gerespecteerd. Ondanks zijn soms rare ideeën en abnormale gedragingen. Hij kon altijd op me rekenen. Toen ik van feiten van incest op de hoogte werd gebracht, moest ik als grootvader verantwoordelijkheid nemen en de feiten een halt toegeroepen. Ik deed inspanningen: ik consulteerde een kinderpsycholoog, praatte met de vader van Saelens. Het waren zware feiten, maar ik wou oplossing.”

“Ik consulteerde Jef Vermassen meermaals, alsook een procureur die patiënt is van mij. Ik sprak tientallen mensen aan. Het is iets waar je mee zit. Ze voelden mee met probleem en vroegen hoe ik erop zou reageren. Ik zei dat ik er alles zou doen om te vermijden dat het nog kon gebeuren. Een tweede vraag was: wat ga je doen als het nog voorkomt? Ik zei: ik denk dat ik hem zou doden.”

“Tegen Pierre (Serry, nvdr) zei ik hetzelfde. Hij stelde dezelfde vragen en ik zei ook tegen hem dat ik dacht dat ik hem zou doden. Hij zei daarop: doe dat alstublieft zelf niet.” Terwijl Gyselbrecht dit uitsprak, rolde Serry zichtbaar met zijn ogen.

“Ik liet het bezinken, deed inspanningen”, ging Gyselbrecht voort. Hij praatte ook met de ouders van Saelens. “Ook nam ik contact op met psychiaters, een psychotherapeut. Op een bepaald moment er gebeurde niets. Op 29 september maakte Elisabeth (Gyselbrecht, nvdr.) afspraak bij de psychotherapeut voor therapie. Stijn maakte er verwijten naar mij toe. Ik was de schuld van alles. Mijn energie was weg.”

“Op 4 oktober besliste Elisabeth van Stijn weg te trekken. Ze moest een onderkomen hebben in een hotel, een appartement aan zee. Ook daar ben je me bezig. Op 5 oktober valt Stijn dan mijn praktijk binnen en bedreigt hij me in het bijzijn van patiënten.”

“Ik belde de politie. Ik wou wel met hem praten, desnoods zelfs gedurende uren, maar hij maakte me verwijten. ‘s Avonds is mijn vader gestorven. Die nacht stond ik op ontploffen. Mijn vrouw was in Portugal voor een reis die we samen zouden maken, maar waar ik niet op meeging vanwege het overlijden van mijn vader.”

“Ik belde Serry op 6 oktober op en zei dat hij me moest helpen. Het was een combinatie van woede, onmacht, schrik en uitputting van deze maandenlange situatie. Ik kan je verzekeren dat het een immens stresserende periode was. Door Serry te contacteren, kon ik mijn woede kanaliseren. Maar na paar dagen zocht ik andere oplossingen. Er kwam de klacht voor incest met burgerlijke partijstelling. Voor mij was het voorbij.”

Saelens vertrok die periode naar Australië voor enkele maanden. “Velen dachten dat hij definitief weg was. We waren gerust. Maar hij kwam onverwacht terug. Ik zat met een dubbel gevoel. Enerzijds was ik bang voor de kleinkinderen. Anderzijds was ik er gerust op dat hij zou opgepakt worden vanwege die klacht. Ik nam contact op met Pierre om te zeggen dat hij niets mocht doen.”

In december was Saelens weer weg, maar aan het einde van de maand kwam hij terug. “In januari was er van therapie geen sprake meer. Er kwamen ook brieven van het Australische immigratiebureau. Op Liesbeth had ik geen vat meer, in tegenstelling tot eerder. Ik contacteerde opnieuw de procureur die patiënt was en anderen die de situatie goed kenden. Ik stuurde het parket van Brugge een e-mail dat ik mij zorgen maakte over de geestestoestand van Stijn. Maar er gebeurde weer niks. De dreiging dan nam steeds meer toe dat hij met kinderen zou vertrekken.”

Na een korte woordenwisseling met de voorzitter zei Gyselbrecht dat zijn dochter op 26 januari zei dat ze naar Australië zouden gaan. “Dan heb ik Pierre opnieuw gevraagd. Dit was het ultieme redmiddel, de laatste kans om kleinkinderen te beschermen. Ze waren in gevaar.”