Financiële doekjes voor het bloeden, noemt advocaat Marchand de 33.000 euro aan schadevergoedingen en gerechtskosten. Maar de opluchting dat zijn cliënte eindelijk erkenning krijgt, is groot.

Gisteren kreeg de Brusselse B.V. te horen dat het Europees Hof voor de Rechten van de Mens haar gelijk geeft in haar jarenlange strijd voor gerechtigheid. Een strijd die nodeloos 22 jaar geduurd heeft en die het Belgische gerecht compleet onderschat heeft, oordeelt het Europees Hof.

Drie aangiften

In 1996 liep een Brussels restaurant­bezoek met de collega’s uit de hand. Een collega misbruikte haar in de toiletten. Het arrest leert dat een jaar later nog een tweede verkrachting volgde, bij haar thuis. Haar eerbaarheid werd nog een derde keer aangerand, in het bureau van de man, in 1998. Drie keer vermeend misbruik, drie keer aangifte bij de politie. De vrouw kon ook medische attesten voorleggen en een gescheurde jurk. Een strafzaak waarin gedebatteerd zou worden over (on)schuld leek onvermijdbaar.

De man in kwestie werd verhoord, maar hield het bij seksuele contacten met wederzijdse toestemming. De vrouw stelde in eerste instantie vast dat een aantal belangrijke getuigen niet eens verhoord werden. En enkele jaren later, als bij toeval, bleek dat de zedenzaak geseponeerd was. Een uitleg had ze niet gekregen. En dus bewoog ze hemel en aarde om de zaak te heropenen. Er volgde een officiële klacht met burgerlijke partijstelling, omdat dan verplicht een onderzoeksrechter moet aangesteld worden.

Ook het opdraven met een nieuwe getuigenis, met name van de ex van de man in kwestie die gelijkaardige feiten beweerde, kon niet baten. De man zelf weigerde een polygraaftest. Na tien jaar procederen liepen alle Belgische justitiële wegen dood.

“Historisch”

In 2008 zocht ze dan maar haar heil bij het Europees Hof. “Politie en gerecht hebben haar nooit au sérieux genomen”, zegt Marchand. “België krijgt nu ongelijk, het gaat hier om het schenden van de mensenrechten. Dit arrest is historisch. Een overwinning voor elke misbruikte vrouw die aangifte moet doen in een macho­cultuur, waarin ze al te snel als labiel en ongeloofwaardig wordt weggezet.”