Actrice Maaike Cafmeyer worstelde jarenlang met haar verlegenheid: “Het is een vernietigend gevoel”

“Ik was een meisje dat zich altijd op de achtergrond hield”, vertelt Maaike Cafmeyer ("Chantal", "De twaalf") in "De wereld van Sofie". “Ik had wel vriendinnetjes, maar durfde heel vaak dingen niet zeggen. Ik zat vaak aan de rand van de klas.”

“Ook mijn zus was verlegen. We hingen altijd aan de rok van onze moeder. Eentje links, en eentje rechts, en als iemand ons iets vroeg, keken we altijd eerst naar onze mama om te checken wat we moesten antwoorden.”

“Ik werd ook heel snel rood”, zegt Cafmeyer. “Ik verkleurde al bij het minste, en ik vond dat heel vervelend: zo verraad je heel veel van jezelf. Het schijnt dat het erfelijk is, mijn vader had dat ook.” 

“Verlegenheid is ook een vernietigend gevoel. Het maakte me niet gelukkig, omdat het me vaak belemmerde. Daarom koos ik er vaak voor om niet te spreken, en boeken te lezen.”

“Mijn buurmeisje vond dat ik heel mooi kon zingen. Ze overtuigde mij om deel te nemen aan een zangwedstrijd tijdens de koopjesavonden in Torhout. Ik ging er met lood in de schoenen naartoe, het was bijna onmogelijk om mij op dat podium te hijsen. Maar terwijl ik stond te zingen, kwam er een rust en kalmte over mij. Dat was iets heel speciaal. Het voelde alsof ik zweefde, en dat was een heel fijn gevoel.” 

“Later, toen ik een gedichtje mocht voordragen in de klas, heb ik ontdekt dat het ook bevrijdend kon zijn om anderen te laten lachen. Al je onzekerheid, je angst, alles om wie je bent of hoe je je voelt, valt dan weg.”

BELUISTER - Maaike Cafmeyer getuigt over haar verlegenheid in "De wereld van Sofie": 

Toch waren er daarna nog obstakels te overwinnen. “Mijn dictieleerkracht in het eerste jaar aan het conservatorium zei me dat het nooit iets met me zou worden als ik altijd rood bleef worden. Dat was echt heftig.” 

“Een vriendin kwam uiteindelijk met de oplossing: ze stelde voor dat ik naakt zou poseren voor de studenten van Sint-Lucas (een kunstschool, n.v.d.r.). Zij bekeken me als een soort verhoudingspatroon: ze keken wel naar mijn lijf, maar waren ook bezig met de verhoudingen tussen mijn schouders en mijn knieën. Het was heel awkward, maar het heeft me geholpen. Ik voelde me bevrijd en niet meer bekeken.”

Het hielp Cafmeyer ook naast het podium. “Ik heb geleerd dat mij uitspreken, ook al komt het er scheef uit, altijd beter is dan niks zeggen.”

Toch zit er nog altijd een stukje verlegenheid in haar.  “Ik ben niet iemand die roept ‘hé, hier ben ik’. Maar ik vind het wel heel leuk om mensen blij te maken. En daar heeft mijn verlegenheid mee voor gezorgd. Thank God voor verlegenheid.”