Beyoncé, Elton John en ook onze Maaike Cafmeyer: ze schitteren op een podium, maar werden vroeger verlamd door verlegenheid. De West-Vlaamse actrice vertelt erover in De wereld van Sofie. “Ik was een meisje dat zich altijd op de achtergrond hield. Zeker geen tafelspringer of haantje de voorste. Heel vaak durfde ik dingen niet zeggen.” Maaike herinnert zich hoe zij en haar zus altijd aan hun moeders rok hingen. “De ene links, de andere rechts. Met ons ander handje stonden we in ons haar te draaien. Als iemand ons iets vroeg, keken we eerst naar ons mama wat we moesten antwoorden.”

Dankzij haar buurmeisje en babysitter ontdekte ze dat op een podium staan helpt. “Zij schreef me in voor een zangwedstrijd in Torhout. Voor ik het podium op ging, had ik echt lood in mijn schoenen. Ik kan dit niet, dacht ik.” Eens op de bühne, kwam de klik. “Ineens kwam er een soort rust en kalmte over mij. Die mensen die je plotseling ziet kijken naar jou. Dat was iets heel speciaals. Ik voelde mij niet meer bang ofzo. Ik ben heel blij van het podium gekomen, alsof ik even had gezweefd.” Wat later ontdekt ze ook het effect van humor. “Mensen laten lachen kan heel bevrijdend zijn. Al je onzekerheid en angst om wie je bent verdwijnt.”

Rode wangen

Op het Conservatorium speelde een neveneffect van de verlegenheid Maaike parten. Ze werd heel snel rood. “In het eerste jaar hadden we een heel strenge dictieleerkracht. Ze zei: ‘Maaike, als jij altijd zo rood gaat worden als jij iets moet zeggen, dan zal het niets worden met jou. Je verraadt altijd als het jouw beurt is, wat ga je dan doen in het theater?’ Ik vond dat zo heftig dat ze dat zei, maar het was wel waar. Acteren was wat ik wou doen met mijn leven. Toen besefte ik dat ik er iets aan moest doen.”

Een vriendin suggereerde om naaktmodel te worden voor studenten van Sint-Lucas. Maaike verklaarde haar eerst gek, maar deed het toch. “Ze zei: je moet jezelf objectiveren. Er wordt naar je gekeken voor je lijf, maar eigenlijk vooral om de verhouding tussen je schouders, je tieten, je knieën,... Niet om wie je bent.” De actrice voelt zich bevrijd terwijl ze daar zonder kleren staat te poseren, met alleen het geluid van potlood op papier in de lucht. “Het gaat over: wat denken mensen over mij? Ik besefte dat niemand iets denkt over mij. Geen fuck. Mensen zijn vooral bezig met zichzelf. Dat heeft me echt geholpen.”

Cafmeyer heeft haar verlegenheid grotendeels overwonnen, maar ze zit nog wel in haar. “Ik zal nooit de persoon met het grootste lawaai zijn. Maar ik vind het wel leuk om mensen gelukkig te maken. Humor is iets pleasends, en verlegenheid is dat eigenlijk ook. Maar té is nooit goed. Wat dat betreft ben ik blij dat ik mijn verlegenheid heb kunnen aanwenden om er voor mij en andere mensen iets positiefs van te maken. Thank god dat ik verlegen was (lacht).”