"Dit zijn scènes uit de ergste horrorfilm": journalist in Gaza getuigt bij VRT NWS over hallucinante werkomstandigheden 

Gaza, 3 uur ‘s nachts. Via Whatsapp stuurt Wesam Thabet een audiobericht. “Zoals je kan zien is de rust voorbij. Het is 3 uur ‘s nachts. Mijn shift start nu. Soms beginnen we ook om 6 uur ‘s ochtends. Ik hoop dat we elkaar morgen horen. Moge God ons bijstaan. Blijf veilig.”

Maar veilig is het voor Thabet nooit. Net als tientallen andere journalisten in de Gazastrook riskeert hij dagelijks zijn leven om de wereld te informeren over de gruwelen die zich nu afspelen op de grond in Gaza. 

Thabet stuurt een dag later opnieuw. "We zijn weer een journalist kwijt. Het voelt allemaal zo uitzichtloos hier. We zijn gewoon verhalen. We worden de dood ingejaagd en niemand die erom geeft. Mijn collega's en ik hebben geen water gevonden vandaag. Blijf veilig."

“Wat ik de afgelopen vier weken heb gezien, zou geen enkel mens moeten zien of beleven”, vertelt Thabet aan de telefoon wanneer hij weer even internet heeft. “Lichamen van dode kinderen en vrouwen. Ziekenhuispersoneel dat werkt tot ze erbij neervallen. Het zijn scènes uit de ergste horrorfilm, maar het is onze realiteit.”

“De lijkengeur is op sommige plekken zo erg”, gaat hij verder. “In de buurt van ons hoofdkwartier liggen de lichamen te rotten, omdat er geen plaats is om ze te bergen. Dit zijn onmenselijke taferelen, allemaal onder de voortdurende Israëlische aanvallen.”

Journalisten in Gaza moeten onder onwaarschijnlijke omstandigheden werken, getuigt Thabet. Hij zit momenteel in Khan Younis, in de buurt van het al-Nasser-ziekenhuis. De situatie is er onhoudbaar, zegt hij. 

“We hebben nauwelijks genoeg voedsel om te overleven. We leven van een beetje rijst en wat beschuit, als we het kunnen vinden. Er is een groot tekort aan water en we lijden allemaal aan een soort chronisch slaaptekort door de constante bombardementen.”  

Door de humanitaire crisis en het gebrek aan ondersteuning is er een ruilhandel ontstaan onder de mensen, klinkt het. “Vandaag heb ik een beetje chocolade kunnen ruilen voor wat water en sigaretten. Mensen zijn wanhopig op zoek naar basisbehoeften om te kunnen overleven, ook journalisten”, zegt Thabet.

“Alles en iedereen is op”, klinkt het bij de Palestijnse journalist. “Ik deel een kogelwerende vest met mijn broer, die als monteur werkt. We wisselen af, afhankelijk van waar we die dag naartoe moeten. Mijn camera’s en mijn ander materiaal zijn verwoest bij de Israëlische bombardementen. Ik film momenteel alles met mijn telefoon en een kleine microfoon die ik eraan kan hangen.”

Ook de leefomstandigheden van Thabet en zijn collega’s zijn zwaar. Op foto’s toont hij matjes op de grond waarop ze ‘s nachts slapen. In een andere foto deelt hij koffie, een koek en sigaretten. “Mijn avondeten elke dag, al een maand lang”, schrijft hij erbij.  

“Er zijn collega’s die hun familie sinds 7 oktober niet meer gezien hebben, omdat ze non-stop aan het werken zijn. De journalisten hier doen er alles aan om dit nieuws naar buiten te brengen. Ik deel mijn werk nu zelfs gratis, gewoon zodat de wereld kan zien wat hier allemaal gebeurt.”  

“Gaza is klein, journalisten kennen elkaar. Ik heb al veel collega’s - vrienden verloren”, zegt Thabet. Volgens Reporters Zonder Grenzen (RSF), die zich wereldwijd inzet voor de veiligheid van journalisten, zijn sinds 7 oktober al 36 journalisten gedood door de Israëlische bombardementen. RSF spreekt over een recordaantal aan gedode journalisten in een conflict sinds het jaar 2000.