Shadi keerde uit Gaza naar België terug: "Ik voel me schuldig dat ik veilig ben en zij daar niet"

"Geen enkele plaats in Gaza is veilig. Dat heb ik kunnen ondervinden tijdens de eerste 27 dagen van de oorlog", vertelt Shadi. Hij is nog maar enkele dagen terug in ons land, maar zit met zijn gedachten vooral bij zijn familie en vrienden in Gaza. Toch wil hij zijn verhaal delen met VRT NWS-collega Majd Khalifeh. 

Een verhaal dat, net zoals bij veel andere Palestijnen, start in het Jabalia-vluchtelingenkamp, het grootste in de regio. Shadi groeit daar op en gaat er naar een van de vele VN-scholen. Maar dan vliegt hij uit naar de Verenigde Staten en behaalt hij zijn masterdiploma in de architectuur.

Daarna komt hij in ons land terecht, voor een doctoraatsopleiding over stadsindeling aan de KU Leuven. Zijn opgedane kennis besluit hij te gebruiken in zijn land van herkomst. Hij keert terug naar Gaza om er te werken voor Enabel, een project van de Belgische overheid dat Palestina moet ondersteunen in het doorlopen van de groene transitie.

Maar naarmate het geweld tussen Israël en Hamas opflakkert, moet hij zijn werk stopzetten. Hij, zijn familie en collega's slaan op de vlucht voor de Israëlische bombardementen, vertelt hij. "Ik woon samen met mijn familie in het vluchtelingenkamp. De toestand was heel onzeker, we wisten niet hoe de oorlog zou evolueren. Van collega's kreeg ik verschillende berichten dat we moesten evacueren naar het zuiden van Gaza, maar ik wist op dat moment niet of de berichten klopten of niet."

Uiteindelijk weet Shadi zijn familie te overtuigen om te vluchten naar het zuiden. "Toen we ons een weg baanden naar het zuiden van Gaza, bleek dat Israël ook daar bombardementen uitvoerde. We besloten om terug te keren naar het vluchtelingenkamp, maar ook daar waren opnieuw bombardementen."

Shadi en zijn familie weten niet waarheen gevlucht. Noch in het noorden, noch in het zuiden lijken ze veilig voor de bombardementen. "Mijn buren aan de overkant van de straat zijn omgekomen bij zo'n bombardement", vertelt hij. "We hebben het nieuws pas twee dagen later vernomen, omdat alle communicatienetwerken buiten dienst waren. Ik was erg verdrietig toen ik dat nieuws hoorde."

"De oorlog raakt iedereen, maar er is weinig tijd om te rouwen. Inwoners van Gaza zijn in overlevingsmodus: ze focussen op de basisbehoeften die ze nu nodig hebben om te overleven. Na de oorlog zal het besef doordringen welke verliezen ze hebben geleden. Pas na de oorlog is er tijd om te rouwen."

Shadi is nu opnieuw veilig in België, bij zijn vrouw en kinderen. Toch heeft hij gemengde gevoelens bij de hele situatie. "Toen ik het hotel (in Egypte nadat hij de grens kon oversteken, red.) binnenging, zag ik een liveband en kreeg ik koffie aangeboden. Zo'n 24 uur eerder was ik nog op zoek naar een sneetje brood. Mensen stonden 6 uur in de rij om een brood te kunnen kopen waar ze niet eens hun volledige gezin mee konden voeden."

"Je voelt je op dat moment een beetje schuldig. Ik ben hier voor mijn vrouw en kinderen, maar er zijn veel anderen die de gruwel elke dag weer opnieuw moeten meemaken en moeten vechten voor hun leven."