“De kraan die we gebruikten voor de berm blijft uit voorzorg op de binnenkoer van de hoeve. Intussen hebben we de berm verhoogd met zandzakjes en nu hebben we nog een tiental centimeter over.” Het nageslacht van Maurice Vanlerberghe (94) en Rachel Claeys (90) doet er alles aan om hun pépé en mémé te beschermen tegen het stijgende water rond hun oude boerderij. “Ik werd woensdagnacht om vier uur wakker omdat ik aan hen moest denken”, zegt kleinzoon Davy Simons (36) uit het naburige dorp Jonkershove. “De familie gaat elke dag langs.” (Lees verder onder de foto)

Donderdagavond reed Davy nog eens tot bij het hoogbejaarde koppel. In de laadbak van de tractor zitten nog een kleinzoon en drie achterkleindochters. Na zo’n zevenhonderd meter waterploegen rijdt de tractor langs een muur zandzakken de binnenkoer op. Hoevehond Tarzan rent hen tegemoet en Maurice zet voorzichtig de achterdeur op een kier en piept er doorheen. Voor zijn pantoffels prijken een paar planken. (Lees verder onder de foto’s)

“De planken moeten het water nog even uit de woning houden als onze berm het zou begeven”, aldus Davy. “We hebben nu ook een reservepomp mee uit voorzorg. Als er plots een bermbreuk zou ontstaan, zullen we die eerst nog proberen te dichten met de kraan.” (Lees verder onder de foto)

Evacuatie is de allerlaatste optie: Maurice en Rachel willen in geen geval hun vertrouwde woning verlaten. “1937, 1963, 1993 en 2023: ik heb het hier al vier keer weten onderlopen in mijn leven, maar nog nooit zo hoog. Dit is het toppunt”, zegt Maurice. “Benauwd was ik vroeger nooit en nu ook niet. Hoe ouder ik word, hoe meer fut ik heb. We zijn er toch nog altijd enjé. Vertrekken? Nooit nondeju! Alleen in uiterste nood: met het mes op de keel en niet eerder. Thuis voelen we ons veilig. Ik heb nog altijd hoop dat het water niet binnenkomt. We proberen ons hier recht te houden.” (Lees verder onder de foto)

Rachel had enkele jaren geleden een trombose en zit nu in een rolstoel. Zoon Danny (61) woont op de hoeve om voor zijn ouders te zorgen. “Weet je waar wij nu zaten als wij die jongen niet hadden? (Maurice fluistert) In het oudemannenhuis. Als wij geen hulp hadden van onze familie, zouden we hier niet kunnen blijven.” (Lees verder onder de foto)

“Ik ben nog goed. Ik heb nochtans veel gesmoord, maar nu niet meer”, lacht Maurice, die herinneringen ophaalt aan overstromingen rond zijn hoeve. “In 1937 werd ik door mijn vader met paard en kar door het water naar school gebracht, en daar zaten soms nog negen kinderen op. Dat paard vond perfect zijn weg en had die houten paaltjes van vandaag niet nodig om de ondergelopen weg aan te duiden. In 1993 stond het water twee weken op de baan. Nu moeten we nog afwachten enjé. Deze overstroming zal snel weer vergeten zijn.”

Groot is de verbazing van Maurice over het aangekondigde koninklijk bezoek in de streek. “(West-Vlaams gevloek), hij zal niet zo welgekomen zijn als jij!”