Millet (27) overleefde Hamas-slachtpartij op festival: “Ik wist dat ze me zouden verkrachten en doden, het was een nachtmerrie”

7 oktober, 6.29 uur. Er wordt gefeest op het Nova-festival in de kibboets Re’im. Millet Ben Haim (27) neemt breed lachend een foto met haar vrienden. Nog geen twee minuten later slaat de sfeer compleet om. De sirenes beginnen te loeien: luchtalarm. En dan bestormen Hamas-strijders het festivalterrein. De balans is loodzwaar: 364 dode festivalbezoekers, 40 van de aanwezigen worden als gijzelaar meegenomen naar Gaza.

LIVE. Oorlog tussen Israël en Hamas: volg het nieuws hier op de voet

Millet had die dag geluk. De jonge vrouw overleefde het, maar in een interview met de Duitse krant Bild zegt ze nooit meer dezelfde te zullen zijn. “Ik was iemand die graag naar feestjes ging. Het was dan ook een normaal weekend, tot om 6.30 uur de muziek stopte”, zegt ze. Het was een goed feestje, vol liefde en zonder zorgen. “Maar dan kwamen de raketten. Tientallen, misschien zelfs honderden, bedekten de lucht. De securitymensen begonnen het terrein meteen te ontruimen. Veel mensen waren hulpeloos en hadden geen benul van wat er aan het gebeuren was.”

Met de auto weg

Met enkele vrienden raakte ze nog aan hun auto, waarmee ze trachtten te vluchten. “Plots zagen we terroristen voor ons die aan het schieten waren. We zagen mensen in de auto’s voor ons neer- en doodgeschoten worden.” Koelbloedig draaide Millet de auto om en reed ze de andere richting uit, tot ook daar geweerschoten te horen waren. “De terroristen waren overal. We konden echt niet weg. Toen werd duidelijk met hoeveel ze waren. Maar dat duizenden terroristen Israël binnengekomen waren, dat hadden we toen niet door.”

Wanhopig kwamen ze uit de auto en zetten Millet en co het op een lopen. Door de velden, zoals zoveel anderen. Tot ze opnieuw omsingeld werden door terroristen, van wie sommigen verkleed waren als Israëlische soldaten. “Ik herinner me dat ik naar een groep soldaten liep, en op 50 meter van hen zag ik dat ze een granaatlanceerder hadden. Ik had het meteen door, soldaten hebben zo’n wapens niet.”

Nachtmerrie

Blijven lopen. Iets anders zat er niet op. “Het was een nachtmerrie, waarin je het gevoel had dat je nooit snel genoeg liep. En je werd zwakker en zwakker. Mensen vielen neer om me heen. Ik besefte dat ik amper kans had om te overleven. En ik was zo kwaad op mijn lichaam, want zo zwak heb ik me nooit gevoeld. Alsof ik ging flauwvallen. Mijn lichaam en ziel wilden niet meer samenwerken.”

Twee uur lang bleef ze wandelen, omdat lopen niet meer ging. Dertien kilometer legde ze zo af. “Ik moest wel. Wie bleef of stopte, werd vermoord. Ze vertelt over een verward meisje dat geknield op de grond zat. “Ik knuffelde haar en zei dat we moesten blijven lopen. Een van mijn vrienden wilde ook stoppen, maar mijn buikgevoel vertelde me dat we moesten blijven gaan. Nu weet ik dat ik gelijk had. Diegenen die bleven, werden verkracht, ontvoerd of vermoord. Bijna niemand heeft het overleefd.”

Bosje

Zes uur lang verborg ze zich met drie andere vrouwen in een bosje. “Onze enige kans”, noemt ze het. “We speelden verstoppertje met terroristen.” Een noodoproep naar de politie bracht complete desillusie. “Die agent was eerlijk en zei dat we moesten doorzetten, maar ook dat de omliggende dorpen bezet waren. Ik was niet kwaad op hem. Maar ik besefte dat er geen hulp zou komen.”

Er zat niets anders op dan te bidden. “Ik herinner me hoe ik daar lag, mijn lichaam hatend. Het voelde als een prelude voor de terroristen. Ik wist dat ze ons zouden verkrachten en vermoorden als ze ons zouden vinden. Ze zouden onze lichamen meenemen. Ik wilde mezelf begraven, zo gruwelijk vond ik die gedachte.” Ze hoorde de terroristen om zich heen, die heel ontspannen waren en veel lachten. “Dat schrok me nog meer af dan hun wapens.”

Redding

Ze had via enkele berichten afscheid genomen van haar familie en geliefden toen ze onverhoopt gered werd. Ramy Davidian was haar redder, een burger die die noodlottige dag meer dan honderd mensenlevens redde. “Hij contacteerde me en ik leidde hem tot bij ons.” Toen hij met zijn auto vlakbij was, kwam ze tevoorschijn. “En ik hoorde schoten. Dat was een angstaanjagend moment.”

Maar ze raakte weg. Nu is ze bij haar familie, veilig en wel. Al is niets nog zoals voordien. “Ik heb niet het gevoel dat het voorbij is. Het trauma is zo immens. We zijn vrienden en familieleden verloren. Mijn hart is die dag gestopt.” Al zegt ze nooit te zullen opgeven. “Maar ik wil met niemand contact. Ik wil geen contact meer met vrienden. Zelfs bij mijn familie kan ik niet zijn. Ze zijn wel blij om mij te zien, maar ik voel me als een geest. Ik weet niet meer wie ik ben.”