Twee olympische medailles Gella Vandecaveye gestolen in parkeergarage: “Ik ben boos, dieven kunnen er niets mee”

Vandecaveye won zilver op de Spelen van Atlanta in 1996, vier jaar later was ze in Sydney ook goed voor brons in haar gewichtsklasse. De twee olympische medailles lagen de West-Vlaamse dan ook nauw aan het hart, maar dinsdagochtend werden ze gestolen, zo meldde ze op haar sociale media. En tegelijk deed ze ook een oproep aan de dieven om de medailles terug te geven: “Veel plezier met mijn judopak en gereedschapskist, daar ben ik minder gehecht aan.”

“Ik kwam dinsdagochtend terug in Brussel, na een korte vakantie Parijs,” doet de 50-jarige ex-judoka haar relaas, nadat ze bij de politie aangifte heeft gedaan. “Ik had mijn auto in een ondergrondse parking gezet, met in mijn koffer de spullen die allemaal gestolen zijn. Ik had die allemaal goed uit het zicht verborgen, maar blijkbaar is mijn auto er lukraak uitgekozen. Ik had mijn medailles mee omdat ik erna rechtstreeks naar een judo teambuilding zou gaan. Mensen vinden het altijd leuk om die eens vast te nemen, om ermee op de foto te gaan... Helaas arriveerde ik er met lege handen.”

Gella Vandecaveye zit niet in zak en as, zegt ze, maar de diefstal raakte haar uiteraard wel. “Ik heb er vannacht toch niet goed van geslapen. Ik heb hard gewerkt en gevochten voor al die medailles. Ze waren de beloning van jaren inzet. Dus ja, ik ben toch wel boos dat ze zijn gestolen en ook ontgoocheld, omdat het zo onrechtvaardig voelt. Het is een beetje cultureel erfgoed.”

Het raakt Vandecaveye, die ook nog twee keer wereldkampioene en zeven keer Europees kampioen werd, dat haar verhaal door de media meteen gedeeld en verspreid is. Ze hoopt dan ook dan ze haar medailles recupereert. “Ik ben geboren voor het geluk - daar geloof ik in. En daarom denk ik dat ik mijn medailles vroeg of laat wel terugkrijg - als het nu niet is, dan misschien wel over een maand of over tien jaar. Want de dieven kunnen er niets mee doen. In de bronzen medaille van Sydney staat mijn naam zelfs gegraveerd. Maar voor alle zekerheid heb ik ook een mailtje gestuurd aan het IOC om een replica te krijgen.”

Want Vandecaveye is zeker niet de eerste atlete die beroofd wordt van haar medailles. “Klopt, maar een replica is wel niet hetzelfde. Da’s toch een beetje een pleister op de wonde. Maar ik kan die medailles toch niet in een kluis steken? Dan heeft niemand er wat aan. Ik wist dus wel dat het een zekere risico inhield om ze overal mee naartoe te nemen, maar ik wilde vooral mensen gelukkig maken.”

De twee medailles waren overigens niet verzekerd: zo veel zijn ze op zich niet waard. De bronzen medaille van 2000 bestaat voor 1 procent uit zilver en voorts vooral uit koper, zink en tin. Het zilver van 1996 bestaat wel helemaal uit zilver. In het besef dat de medailles rond de 180 gram wegen, zijn ze gesmolten nog geen 200 euro waard.

“De Intrinsieke waarde van die medailles stelt niet veel voor, dat is gewoon edelmetaal”, beseft Vandecaveye. “Die zilveren medaille is verzilverd, die wordt zwart. Die moet je af en toe poetsen. Mocht je ze smelten, dan is de kost van het smelten duurder dan de intrinsieke waarde.”

“Ze hebben vooral een emotionele waarde. Het is ergens een stukje sportief erfgoed. Het is iets van mij, het heeft mij een identiteit gegeven. Je kunt er niets mee doen, je kunt er niet mee naar buiten komen. Je kunt ze niet op de zwarte markt verkopen. Breng ze daarom alstublieft terug, dat mag gerust anoniem.”