We horen veel stemmen in het onderwijsdebat, maar zou er nog iemand met de kinderen bezig zijn?
1 september is nog ver af. Eerst zijn er nog examens en dan vakantie. Toch zijn er heel wat ouders én veel leerkrachten die nu al stress krijgen van die eerste schooldag. Kinderen maken zich daar zo lang op voorhand doorgaans minder zorgen om, maar mama en papa willen weten hoe de schoolcarrière van dochter- of zoonlief liefst zo zorgvuldig mogelijk plannen. Zeker voor kinderen met een of andere beperking is het belangrijk dat ouders de juiste school kiezen met het juiste onderwijs. Zo lang die kinderen naar het buitengewone onderwijs gaan, verandert er niets. Maar de verschuiving richting gewoon onderwijs is gestart. Volksverhuizingen zijn er sinds de invoering van het M-decreet niet gebeurd, maar de richting is wel gezet. De Berk, een bekende school voor buitengewoon onderwijs in Hasselt, ziet het aantal leerlingen toch al elk jaar met 10 procent dalen. Tien jaar geleden hadden ze nog 500 kinderen, nu 340. Dus is het zeker heel erg belangrijk om die speciale kinderen in de ‘gewone’ school de juiste hulp te geven. Maar onderwijs is in dit land een zeer ingewikkeld kluwen. Je moet al hoogbegaafd zijn om er iets van te begrijpen. Om al die onderwijsmensen in het gareel te krijgen, kom je zelfs met een leger van generaals niet toe. Ze zijn namelijk allemaal baas in hun klas en die expertise komt hen ook daar buiten goed van pas.
Bedoeling is om de huidige zorgmiddelen van het gewoon onderwijs samen te voegen met de geldpotjes die vanaf september meekomen vanuit het buitengewoon onderwijs. Een eenvoudige vraag met een zeer moeilijk antwoord. Want je zit met verschillende onderwijsnetten, verschillende statuten en verschillende schoolculturen. Leerkrachten willen duidelijkheid, ze willen weten of ze nog een job hebben in dezelfde school. Anders moeten ze solliciteren, maar waar? Want ook in andere scholen weten ze nog niet waar ze aan toe zijn.
De tijdelijken zijn nog het beste af, want die kunnen zelf een andere school kiezen als blijkt dat er niet genoeg kinderen zijn. Maar de benoemden hangen vast aan hun school en zien misschien voor het eerst in hun leven de nadelen in van die ketens of van die zogezegde ‘zekerheid.’
Ook ouders willen duidelijkheid. Net als de vakbonden en de minister. Toch zijn ze er nog niet uitgeraakt. We vragen ons af waarom. Hopelijk zetten de onderwijsnetten hun trots even aan de kant en groeperen ze hun middelen en kennis. We horen veel stemmen in dit debat, maar zou er nog iemand met de kinderen bezig zijn?
plusartikels. Je moet nog even inloggen. Zo herkennen we je als abonnee.
