Laurence zweeg 15 jaar over haar hiv-status: "Het was een dubbele shock omdat ik zwanger was"

Vandaag leven in België iets minder dan 18.000 mensen met hiv. Dat is geen kleine groep en toch zullen weinig mensen kunnen zeggen dat ze iemand kennen met hiv. Dat komt voornamelijk door het stigma dat nog steeds bestaat, ondanks een spectaculaire medische evolutie de laatste jaren.

Om dat stigma te doorbreken én om de kennis over hiv algemeen te verhogen, maakten Christophe Ramont en Laurence Hendrickx een podcast voor Radio 1: "Positief".

Elk vanuit hun eigen perspectief vertellen ze hun ervaring over leven met hiv. Voor Christophe was het na zijn diagnose vrij snel duidelijk dat hij het nieuws wereldkundig wou maken. Voor Laurence lag het veel gevoeliger.

Op het moment van haar diagnose woonde en werkte Laurence in Mozambique. Ze had 2 dochters, en een nieuwe vaste relatie, met een Mozambikaan. "Ik was zwanger en was daar ongelofelijk blij mee. Toen ik naar de huisarts ging, zei hij: 'Ik moet je nog 'iets positiefs' vertellen'."

"Ik ging van het summum van geluk naar een diepe put. Ik dacht dat ik dood zou gaan. Het was een schok. Mijn eerste reflex was: 'Dit kan niet, dit mag niet, ik heb twee dochters, van 10 en 6 jaar, die hebben me nodig'. En dan waren er ook nog de schok en de onzekerheid rond de zwangerschap."

Laurence leefde een week in onzekerheid, want er moest ook nog een PCR-test volgen. "Een goede vriendin heeft me door de eerste schok geholpen. Mijn huisarts was wel een fantastisch mens, maar mensen goed opvangen zat daar niet ingebed in het systeem. Er was niet iemand die me kon helpen met het psychosociale luik."

De wereld van Laurence stond plots helemaal op zijn kop. "Mijn partner woonde op 1.200 km van mij, ik heb hem dus moeten bellen met het nieuws. Daarna was hij zodanig geschokt dat hij 2 dagen zijn telefoon niet meer heeft opgenomen. Ik was zeker dat ik het via hem kreeg. Hij deed later ook een bloedtest, en die was uiteraard positief."

Zou de baby dan ook positief zijn? Laurence overwoog even een abortus, maar de artsen verzekerden haar dat haar baby negatief zou kunnen blijven, als ze de juiste behandeling zou volgen.

"De eerste weken na de geboorte waren spannend. De baby moest 's ochtends en 's avonds een siroopje krijgen. Pas na 6 weken gebeurde de eerste bloedtest, de definitieve test gebeurde in die periode pas na 18 maanden." Tergend traag gingen de maanden voorbij, maar de baby bleek gelukkig negatief. 

Laurence bleef jarenlang zwijgen. Ze schaamde zich, voelde zich schuldig, en wilde niet dat haar kinderen met de vinger gewezen werden. "Ik zat in Mozambique ook in het expat-milieu. Daar werd er over iemand van de ambassade geroddeld dat hij hiv-positief was, en hoe stom hij toch wel geweest was. Op zo'n moment klap je volledig dicht."

Ook toen ze naar België verhuisde, verzweeg Laurence haar status. "Mijn moeder heeft het nooit geweten. Aan mijn zus heb ik het vorige maand pas verteld. Nu vertel ik het wel, het is een afronding van een verwerkingsproces. Er is het afgelopen jaar een enorme druk van mijn schouders gevallen. Elke keer gaat het makkelijker om het te vertellen."

Het verhaal van Christophe (die je kan kennen uit het tv-programma "Blind getrouwd") verliep helemaal anders. De dag na zijn diagnose kon hij al terecht bij een behandelende arts in het UZ Gent. Twee uur daarna mocht hij langs bij een psychosociaal begeleider. 

Voor hem was het bijna de logica zelve om over zijn status te communiceren. "Ik had er jaren over gedaan om uit de homokast te komen, ik ging niet opnieuw in een hiv-kast kruipen."

Al kreeg hij ook enkele minder aangename reacties. "Sommige mensen reageerden: 'je hebt het een beetje zelf gezocht'. Daar had ik geen antwoord op, want ik heb onbeschermde seks gehad en er dus zelf voor een stuk voor gekozen om dat risico te lopen."

"Ik begrijp ook dat mensen schrikken wanneer ik het vertel. Dat is een normale reactie. Je schrikt ook wanneer iemand je vertelt dat hij kanker heeft. Mensen moeten zich er wel over kunnen zetten."

"Vandaag denk ik vooral 'denk er het jouwe van, dit is gewoon mijn verhaal'", zegt Christophe. En dat is ook de bedoeling van de podcast "Positief": normaliseren, en niet dramatiseren. En mensen bijbrengen dat je positief kan blijven als je positief bent.