Lost Frequencies: ‘Als ik handtekeningen moet uitdelen, vind ik het soms wel jammer dat ik een lange naam heb gekozen’

Vandaag hebben we met Felix De Laet afgesproken in zijn Treehouse Studio in Etterbeek, waar ook zijn persverantwoordelijke, Debby Wilmsen van Tomorrowland, aanwezig is. Als ze vraagt of ik de nieuwe plaat al heb kunnen beluisteren, antwoord ik naar waarheid: “Twee keer solo en één keer met mijn kinderen, in wier Spotify-playlists Lost Frequencies veelvuldig voorkomt.” Wat de volgende openingsvraag oplevert.

Hoe oud waren de jongste fans aan wie je al een handtekening hebt moeten geven?

“Héél jong, 2 of 3. Ik denk niet dat ze beseften wie ik was. Ik vermoed dat het voor de ouders was (lacht).”

Gefeliciteerd met twee dingen: je nieuwe plaat, maar ook de één miljard streams voor ‘Where Are You Now’. Ik vermoed dat je dat magische getal zelf wel had zien naderen, maar werd je door Spotify ook op de hoogte gehouden?

“Het is zeker iets waar we naartoe hebben gewerkt. We hebben zoveel mogelijk promo proberen te doen, met Calum Scott (de zanger van het lied, bekend van ‘Britain’s Got Talent’, red.) veel radioshows gedaan. Hij is ook geregeld langsgekomen om mee te zingen tijdens shows. En samen met Spotify volgden we het de laatste dagen ook van dichtbij: ‘Wat kunnen we doen om nog meer support te krijgen? Hoeveel streams haalt het liedje per dag?’ Heel opwindend om het uiteindelijk te zien gebeuren. Het blijft een waanzinnig resultaat.”

Dat pushen door Spotify, wat betekent dat concreet? En heb je er inspraak in?

“Spotify is een algoritme. Soms zetten ze de track in smaakmakersplaylists: als hij het daar goed doet, gaat hij naar de meer popgerichte lijsten. We kunnen letterlijk zien waar hij zit, en Sony heeft er een soort grafiek van kunnen maken: ‘Als we in díé en díé playlist belanden, is de kans groter dat we doorstromen.’ Veel valt er verder niet aan te doen. Als de mensen het liedje in de playlist volledig uitluisteren, blijft het erin staan of gaat het hoger. Als ze het skippen, daalt het. Skippen te veel mensen het, dan vliegt het eruit.”

En hoe werkt TikTok? Ik had begrepen dat daar vooral willekeur en toeval regeren.

“Ik ben zelf niet superaanwezig op TikTok: als het label dingen van me vraagt, probeer ik die gewoon te doen. Maar het moet bij mij passen. Ik ga bijvoorbeeld niet beginnen te dansen op mijn eigen tracks – dat heb ik nooit gedaan.

“Als er budget voor TikTok wordt vrijgemaakt, betekent dat vaak dat ze aan een paar influencers vragen om een video met een liedje van mij te maken. Maar ik denk dat het inderdaad meer van toeval afhangt, en dat het organisch moet gebeuren. Willekeurige mensen die iets leuks doen met een liedje van mij, dat heeft volgens mij meer impact dan wanneer bekende figuren het gesponsord gaan gebruiken.”

Zijn er al sped up- en slowed down-versies van Lost Frequencies?

“Ja, verschillende. Voor de release van ‘All Stand Together’ heeft het label zelf een slowed down-versie gemaakt van de titeltrack: oké (lacht).”

Niet goed?

“Jawel. Ik heb het liedje natuurlijk niet zo geproducet, maar als de mensen het tof vinden, en zo misschien bij mijn plaat belanden: why not?”

Je bent sinds gisteren terug uit New York. Tot wanneer blijf je in België?

“Nog even. Morgen ga ik naar Amsterdam voor een persdag, overmorgen heb ik ook interviews. De dag daarna heb ik afgesproken met mijn vrienden – ik heb ze anderhalve maand niet gezien. En de dag dáárna kan ik misschien wat tijd in de studio doorbrengen. Maar ik moet ook mijn boekhouding nog controleren. Mijn tijd in de studio is beperkt, en als ik er ben, wil ik dat niets móét. Dan wil ik gewoon viben.”

Bekijk je nog altijd veel YouTube-tutorials?

“O ja, zelfs als ik weet wat ze gaan zeggen. Ik vind het leuk om te zien hoe anderen de dingen aanpakken. Ik heb er zelf ook ooit eentje gemaakt: een track helemaal gedeconstrueerd. Dat vonden de mensen supertof.”

Wat doe je het liefst, dj’en of live spelen?

“Ik verkies een mix van de twee: dj’en op de ene tour, live spelen op de volgende. De twee combineren doe ik liever niet. Dat heb ik één keer geprobeerd, en het was chaos. Twee crews, sommige mensen die voor beide projecten werken, andere mensen op slechts één: dan wordt het moeilijk om alles op elkaar afgestemd te krijgen. Ook qua mindset heb ik ze liever apart.

“Maar ik doe het dus allebei heel graag. De liveshows vind ik leuk omdat we dan in grote concertzalen kunnen spelen. Ik zou bijvoorbeeld geen dj-set willen spelen in de Lotto Arena: daar moet je een show met zangers en muzikanten brengen.”

Wat is de indrukwekkendste locatie waar je al hebt gespeeld?

“In oktober was ik op het eerste elektronische muziekevenement op grote schaal in Jordanië. Er waren 2.500 mensen, wat gigantisch veel is voor zo’n land. Iedereen was zó opgewonden. Het was zot om te zien hoeveel vreugde muziek teweeg kan brengen. Ik heb vorige maand ook in Red Rocks in Denver gespeeld: waanzinige locatie, supergoeie sfeer.

“In het begin van mijn carrière, in 2017, heb ik al eens op Coachella in Californië gestaan, en dat zou ik graag opnieuw doen. Toen had ik nog niet eens een plaat uit, nu zou ik er Lost Frequencies veel beter kunnen voorstellen, met een grotere liveshow.”

Ik vernam onlangs dat Belgische artiesten nagenoeg dagelijks vragen krijgen om een klein filmpje op te nemen voor deze of gene verjaardag, voor een vriend van een vriend die ziek is enzovoort. Sommigen weigeren alles, anderen beperken zich tot de ernstig zieken en de sterfgevallen. Welke koers vaar jij?

“De meeste van die vragen komen binnen via Instagram, en ik probeer er altijd op in te gaan. Als ik in de mood ben (lacht). Het hangt er ook van af hoeveel moeite die mensen zelf doen. Als ze bijvoorbeeld iets sturen in de stijl van ‘Mijn dochter is een grote fan, hier is een video waarin ze meezingt op ‘Are You With Me’’, dan maak ik wel tijd om iets terug te sturen.

“Het probleem is: als ik reageer, denken sommigen algauw dat ze mijn beste vriend zijn – en dan nemen ze ’t me kwalijk als ik niet meer op hun berichten antwoord. Eén volger had ik zelfs op de gastenlijst van een concert gezet, en vervolgens stuurt hij: ‘Gast, wat is jouw probleem? Je laat niets meer van je horen.’ Dat is jammer.”

Kun je nog onbevangen naar muziek luisteren, of is er altijd een stemmetje in je hoofd dat vragen stelt als: ‘Welke synth is dit?’

“Dat stemmetje hoor ik vooral als ik naar elektronische muziek luister. Daarom leg ik vaak indie op, of dingen uit de jaren 80: dan kan ik gewoon openstaan voor de songwriting, de lyrics en de vibe van een track. Maar goed, ook dan let ik altijd weer op het arrangement en de hooks. Ik ben bijvoorbeeld een grote fan van Girls In Hawaii: ik heb al eens een remix voor ze gemaakt, en we hebben ook al eens samen op café gezeten (lacht).”

Indierock: was dat een richting die jij ook had kunnen uitgaan?

“Nee, dat zit niet in mijn DNA. Ik heb me nooit afgevraagd welk soort muziek ik wilde maken. Of het nu drum-’n-bass, trap of house was geworden, ik zou wel altijd synthesizers en hardere sounds gebruikt hebben. Omdat ik veel naar indie luister, werk ik ook met gitaren en stemmen.”

Je hebt ooit zelf gitaar proberen te spelen.

“Ik speel dingen die niet te moeilijk zijn. Ik heb hier drie gitaren, en soms zoek ik online wat akkoorden op. Ik vind het leuk om die kleuren te hebben in mijn productie. Maar vervolgens klop ik meestal bij mijn vaste gitarist aan voor de iets verfijndere versie – opgenomen in één take, zodat je ook de handbewegingen en de overgangen hoort.”

Iets totaal anders: heb je een relatie?

“Ik heb zeven jaar een vriendin gehad, maar dat is afgelopen. Er is nu iemand anders. Als het opnieuw niet lukt, denk ik dat ik een tijdje single blijf. Ik vertrouw mensen niet zo snel meer. Mijn huidige lief ken ik al van vroeger – het is niet iemand die ik toevallig ben tegengekomen.”

Moet je de vrouwen van je afslaan op tournee?

“De laatste tijd wel. Misschien begin ik een beetje daddyvibes uit te stralen (lacht). In de Verenigde Staten kreeg ik onlangs een bericht van een meisje: ‘Hey sexy Harry Potter!’ Ik dacht: komaan, ik ben bijna dertig! (lacht)”

Je zei daarstraks dat je dit weekend met je vrienden hebt afgesproken. Hoe verlopen die conversaties dan? Want ik neem aan dat jullie compleet verschillende dingen meemaken.

“Het eerste anderhalf uur is meestal een beetje rusty. ‘Hoe gaat het met die? Hoe is het met dat?’ Mijn beste vriend heb ik bijvoorbeeld anderhalve maand niet meer gezien of gehoord. Wel een grappige reel via Insta hier en daar, maar that’s it. Als we afspreken, gaan we eerst samen iets doen, iets beleven. Sporten of zo. Pas daarna gaan we babbelen.”

Ik denk dat het Noel Gallagher was die zei: ‘Als je veel geld hebt, kun je alleen maar bevriend zijn met mensen die óók veel geld hebben.’ Verwachten je vrienden dat jij altijd en overal betaalt?

“Ik betaal vaak, dat is waar, maar ik kies doorgaans ook het restaurant waar we gaan eten (lacht). Maar er zijn ook gelegenheden waarbij we normaal doen en iedereen zijn deel betaalt. Eigenlijk valt het wel mee.”

Wat is het exuberantste dat je al hebt gekocht? Synthesizers tellen niet mee.

(denkt na) “Drie Rolexen? Eén voor elk van mijn twee broers en één voor mezelf. Ik heb onze namen erin laten graveren. Ik dacht: een Rolex verliest nooit zijn waarde – als je ooit in de shit zit, kun je hem nog altijd verkopen. Ik heb ze hun op een heel random moment gegeven – ik wilde er niks groots van maken. Ze hadden iets van: ‘Wat is dit?’ (lacht) Ik vond het een mooie geste.”

Je draagt de jouwe niet?

“Alleen als ik moet weten hoe laat het is (lacht). Nee, euh, ik draag hem niet graag als ik veel mensen moet ontmoeten: ik wil er niet mee uitpakken.”

Stromae staat op non-actief, Max Colombie van Oscar and the Wolf heeft noodgedwongen een pauze ingelast, en internationaal zijn er nog meer voorbeelden van artiesten die last hebben gehad van een burn-out. Heb jij er al tegenaan geschurkt?

“Misschien. Misschien niet. Ik heb veel vertrouwen in mijn team, mijn management, en de keuzes die zij maken. Ik sta ook dicht bij mijn familie: zij houden me met de voeten op de grond, en zorgen ervoor dat ik relaxed blijf. Ik heb familie die in de Caraïben woont: als ik even rust wil, ga ik daar een tijdje naartoe. Ik was er vorige week nog, tussen allemaal mensen die me gewoon laten zijn wie ik ben, en niet zeggen wat ik allemaal zou moeten doen of proberen.”

Drank en drugs zijn jouw ding niet?

“Ik rook af en toe een jointje, maar ik heb nooit harddrugs genomen. Ik zit in een wereld waarin die enorm bereikbaar zijn – ik hoef er niet eens voor te betalen, ze zijn er gewoon altijd – en dus wil ik niet in de val trappen van ‘één keer kan geen kwaad’. Ik wil het professioneel houden: mensen betalen om naar mij te komen kijken – en dan wil ik niet wasted in de dj-booth staan.

“Drinken doe ik ook liever niet op de dag van een show. Ik wacht er wel mee tot ik met vrienden op café zit. Dan drink ik weleens een glas te veel, ja. En denk ik ’s anderendaags: dat had ik niet moeten doen. (Haalt de schouders op) Maar ’t is wel oké, denk ik.”

Wat doe je als je na een show voor duizenden mensen plots alleen in je hotelkamer zit?

“Vroeger kon je je dan als artiest heel eenzaam voelen, denk ik, maar de sociale media hebben daar verandering in gebracht. Voor mij toch. Na een show surf ik naar Instagram om te kijken wat mensen gepost hebben: wat hun favoriete moment was, hun favoriete song, de opmerkingen enzovoort. Ik blijf nog even in de euforie van de show, lees nog wat op mijn Kindle, en ga slapen.”

Analyseer je je shows achteraf?

“Ja, en ik lees ook de kritieken. Soms steek ik er wat van op. Na Tomorrowland schreef iemand bijvoorbeeld dat ik te veel de microfoon had genomen om het publiek op de jutten. Hij had gelijk. Ik speelde vlak na Timmy Trumpet, die in bijna al zijn tracks meer dan dubbel zoveel beats per minute als ik haalt, en ik wilde er nog een schepje bovenop doen.”

Er zijn wellicht weken dat je letterlijk meer in de lucht hangt dan je op de grond bent. Ga je in gesprek met de passagiers die in het vliegtuig naast je zitten?

“Nee, dat probeer ik te vermijden. Dat is mijn moment om even alleen te zijn, in mijn zone, met mijn oortjes in. Het is mijn moment om even offline te blijven. Als ik niet aan het producen ben in het vliegtuig, speel ik een game op mijn Nintendo Switch. Of ik bekijk een documentaire of een tutorial op mijn iPad.”

Ben je nog tevreden met de naam Lost Frequencies?

(blaast) “Mijn tourmanager zei vorige week nog dat hij het jammer vond dat het een meervoud is: ‘Mensen verwachten dan een band.’ Maar Lost Frequencies verwijst naar de muzíék, niet naar mij. Na verloop van tijd doet je artiestennaam er ook niet meer toe. DJ Snake zei me onlangs nog dat hij zijn naam horrible vond – wat ik snap (lacht) – maar behalve hijzelf staat niemand er nog bij stil. Als ik handtekeningen moet uitdelen, vind ik het soms wel jammer dat ik een lange naam heb gekozen (lacht). Dan schrijf ik weleens gewoon ‘LF’, als de rij heel lang is.”

Om stilaan af te ronden: naar aanleiding van je miljard streams heb je van Spotify ter promotie van je nieuwe plaat een ledreclame gekregen op Times Square in New York. Heb je die al in het echt gezien?

“Ja, ik ben langer in Amerika gebleven om op Times Square een foto te kunnen gaan maken. Fantastisch, hè.”

Waar zou je, ten slotte, willen wonen als het niet in België was?

(denkt na) “Ik vind Japan fantastisch – echt crazy, een andere planeet – maar of ik er zou willen wonen? Ik vind België eerlijk gezegd een heerlijke plek om te leven. Ik vind regen niet erg, en wij hebben tenminste seizoenen – dat kunnen ze in pakweg Californië niet zeggen. Ik hou ook van de mood changes die met het wisselen van de seizoenen gepaard gaan: van het buitenleven naar binnen, van warm naar koud… De mensen zijn hier vriendelijk, de levensstandaard is vrij hoog, we hebben lekkere restaurants, je bent hier dicht bij Amsterdam, Parijs en Londen. En als je verder weg wilt, ben je in geen tijd in Zaventem. (Lacht) Als er geen file is, natuurlijk.”

All Stand Together van Lost Frequencies is uit bij Sony.

© Humo