‘Thank You!’, maar dan eens niet ironisch: Charlotte Adigéry & Bolis Pupul vieren hun boerenjaar ★★★★☆

“Zijn jullie hier allemaal voor óns?” Charlotte Adigéry wreef zich in de ogen bij het zien en horen van een met extatische fans tot de nok gevulde AB. Nochtans zou ze beter moeten weten. Twee zomers lang waren zij en haar compagnon de route Bolis Pupul één van de revelaties van het festivalseizoen. Ze stelden er hun briljante debuutalbum Topical Dancer voor, een plaat die internationaal bijval kreeg van toonaangevende muziekplatformen zoals Pitchfork.

Dit AB-evenement heette ‘Charlotte Adigéry & Bolis Pupul & Friends – From PM to AM’, wat zoveel betekent als: een resem dj’s verzorgde de afterparty tot in de vroege uurtjes. Als voorprogramma gooide de Brusselse electronicaproducer Céline Gillain hoge ogen met een schaduwrijke mélange van geëngageerd parlando, techno en sound art. Een voortreffelijk aperitiefje. De toon was gezet.

Dat God, Klein Pierke en hun nageslacht kost wat kost een ticket voor deze AB-show wilden bemachtigen, ligt niet alleen aan de torenhoge kwaliteit van Adigéry’s muziek en de laaiend enthousiaste perscommentaren uit de VS en de UK, maar deels aan Adigéry’s opvallende exposure in de Vlaamse media. Ze etaleerde haar niet minder dan ravissante zelve bij Wim Lybaert in De Columbus en relaxete vorige zomer in diens moestuin voor het programma Zomeravonden.

Als gevatte en ontwapenende quizkandidate in De slimste mens verscheen ze de voorbije weken ook op de radar van uw tante, tienernichtjes, bomma en de doorsnee ginnegappende communiefeestnonkel. Kort? Charlotte Adigéry is niet langer het geheimpje van terminaal hippe muzieknerds. Zij die haar al kenden van haar allerprilste project WWWater of haar oppikten toen ze bij het Gentse platenlabel DEEWEE tekende – thuishaven van de Soulwaxbroers Stephen en David Dewaele – moeten haar vandaag delen met de alternatieve mainstream.

Duits en Frans

Good for her, denk je dan. In de Brusselse AB bewezen Adigéry en Pupul meer dan ooit dat zij naast undergroundkeizers ook moeiteloos een scheve popster kunnen belichamen. Adigéry trapte de show af met ‘Hey’, in een protserig epaulettenvestje dat 1985 schreeuwde, met op de kruin een felrode designerhoed die het midden hield tussen een sombrero en een lampenkap, molenwiekend en karate-kickend tegen minimalistische, kubistische visuals die over het videoscherm gleden.

Je dacht aan Grace Jones maar ook aan Andy Warhol en Jean-Michel Basquiat. Pupul stond op zijn beurt onweerstaanbaar te vibreren achter zijn apparatuur, grossierend in hoekige, quasi-ironische dansbewegingen die Devo, David Byrne en Kraftwerk ademden. Fans van popencyclopedieën moesten er wellicht bij watertanden.

Zo excentriek de podiumoutfits en dansmoves oogden, zo lekker ontnuchterend waren de bindteksten. “Doede gíj Frans en ík Nederlands?”, wilde Adigéry weten van haar muzikale partner, want een Brussels publiek verlangt nu eenmaal een meertalige aanpak. “Kzal ekik Duits doen”, antwoordde die nuchter. Juist: Pupul heet eigenlijk Boris Zeebroek en is de zoon van cartoonist-humorist Kamagurka. Nuff said.

Zou dit ons 15de of ons 20ste Charlotte Adigéry-concert zijn geweest? We willen ervan af, maar het blijft een hele traktatie om het traject van ultragetalenteerde muzikanten te kunnen volgen. Adigéry’s evolutie en de wijze waarop ze met Pupul deze show heeft geperfectioneerd, getuigt niet alleen van vakmanschap, discipline en doorzettingsvermogen maar eens zoveel van een passie voor popcultuur.

Hoe het duo op verrukkelijke wijze de filosofie en de sound van de postpunk uit de prille jaren 80 naar het heden tilde, is ongezien. Hoe zij de korzelige, ongepolijste DEEWEE-elektro naar het podium vertalen, dwingt eveneens respect af. Dat ze er bovendien een internationaal appeal op nahouden zonder zichzelf te verloochenen, is al helemaal zeldzaam. Voeg daarbij slimme, zelfrelativerende teksten vol koddige maatschappijkritiek en je krijgt een cultuuruiting die feilloos de tijdgeest doorlicht.

Familiefeest

Bewijzen? Het dol stuiterende ‘Blenda’ – “Go back to the country where you belong” – dat in deze hallucinante Geert Wilders-tijden extra prangend aanvoelde. In een uitgekleed ‘Reappropriate’ liet Adigéry haar zang fenomenaal over Pupuls Vangelispulsen schallen, gevangen in bloedrood licht, alsof ze in de smoezelige The Bang Bang Bar uit Twin Peaks: The Return het vagevuur bezongen. Eveneens superbe gezongen, met een hemelse frasering in de hoogste regionen: ‘Stop Making Sense’, in Brussel meer Zongamin dan Talking Heads. En ‘Paténipat’, waarvoor Adigéry haar vestje uitzwierde, zweepte de fans op tot die extatisch krijsend het podium dreigden te bestormen.

Eén van hen mocht met Adigéry komen meedansen tijdens ‘Ich Mwen’, een dertigtal andere gelukkigen deden hetzelfde tijdens ‘Mantra’. “Ik zou graag mijn zus uitnodigen op het podium want zij is danseres”, had Adigéry even tevoren gezegd, evenals “get your sexy ass over here”. Wij hebben al heel wat uit de hand gelopen familiefeesten gezien maar die op het AB-podium sloeg alles. Aangevuurd door het maffe ‘alles kan’-sfeertje doken Adigéry en Pupul de zaal in om er hun besmettelijke levensvreugde te verspreiden. Makkie, zeker met ‘Ceci N’est Pas Un Cliché’, ironiebommetje ‘Thank You’ en ‘Bear With Me (and I’ll stand bare before you)’ als aanstokertjes.

Wat een toekomst gaan ze tegemoet! Met een tweede plaat kunnen ze straks de lat hoger leggen en de contouren van hun sound openrekken. Nu buitenlandse hipsters hen kennen, mogen ze het momentum in elk geval niet laten varen. Van Pupul verwachten we in maart zijn solodebuut Letters to Yu, waaruit al de puike single ‘Completely Half’ verscheen. Van Adigéry vragen we ons af of ze haar WWWater-project zal reanimeren. Of wordt ze een graag geziene gast in tv-programma’s? De Afspraak? De Tafel Van Gert? Is Er Wifi in Tahiti? Benieuwd!