KIJK. Antwerp herstelt na driedubbele wissel van mokerslag en bekert verder: "Klote voor jongens die eraf moesten”

Na 37 minuten deden Vincent Janssen, Mandela Keita én Soumaïla Coulibaly hun hesje uit. Van een signaal gesproken. Dan al moeten wisselen is nooit een goed teken. Drie in één keer al helemaal niet. Zó dramatisch zag het er op dat moment uit voor Mark van Bommel en zijn troepen.

‘The Great Old’ stond erbij en keer ernaar. Twee keer. Dabbagh en Heymans mochten er veel te makkelijk 0-2 van maken op een paar minuten tijd. Veel te afwachtend verdedigd van de gelegenheidsdefensie van Antwerp, al kwamen die van Charleroi er ook op het middenveld al te makkelijk doorheen.

Op spaarstand naar de kwartfinale? How maar. Daarvoor was Charleroi - de laatste jaren het zwarte beest van de landskampioen - op zo’n koude woensdagavond niet naar Antwerpen afgezakt. De winterstop is pas in januari. Dan kan er gerust worden. Waarom Van Bommel niet graag veel omgooit - omdat dat in het verleden al eens in z’n gezicht was ontploft - werd nog maar eens pijnlijk duidelijk. Dat Antwerp op dat moment plots twee doelpunten in het krijt stond had het volledig aan zichzelf te wijten, want daarvoor was er geen vuiltje aan de lucht.

Van Bommel moest zijn drie sterkhouders wel brengen, en liever vroeg dan laat. “Op de bank hebben we erover gediscussieerd of we al zouden wisselen of beter konden wachten tot aan de rust. We wilden zo snel mogelijk wisselen om anders te gaan spelen. Eerst gingen we zelfs vier wissels doorvoeren.” Want ook Muja maakte even aanstalten om z’n truitje aan te trekken, maar hij werd een halt toegeroepen. “We moesten meer fighting spirit brengen, en probeerden zo de tegenstander misschien wat onverwacht te pakken”, voegde Keita nog toe. “Snel scoren was de boodschap.”

Die bekende gezichten werkten aanstekelijk. De Bosuil kroop als één man achter z’n elftal. En het kot ontplofte al helemaal toen Ejuke de aansluitingstreffer nog voor rust tegen de touwen schoot. “Daar moet je wat geluk mee hebben, maar dat dwing je ook af”, grijnsde Van Bommel. “Van onze powerplay na rust heb ik genoten. We wisten dat we moesten doorduwen en het afmaken, want vaak zie je dat teams net dan hun tegenstander terug in de match laten komen.” Ekkelenkamp faalde oog in oog met Koffi, en Ilenikhena zag zijn mooie krul op de binnenkant van de paal sterven. Maar Antwerp was meer dan baas, ook na rust.

Iedereen voelde dat die gelijkmaker slechts een kwestie van tijd was. Antwerp voor en na die drievoudige wissel was een wereld van verschil. Geduld was de boodschap. Al viel dat laatste wel mee, want nog voor het uur had Ilenikhena de oververdiende 2-2 al tegen de netten getikt. En een paar tellen later had Balikwisha de 3-2 al aan z’n voet, maar Koffi stond pal. Uitstel van executie, want Janssen en opnieuw Ilenikhena maakten de comeback helemaal rond. Van 0-2 naar 5-2, want helemaal in het slot graaide ook Janssen nog een tweede doelpuntje mee. En ook Lammens deed zijn duit in het zakje door een strafschop te stoppen, terwijl Alderweireld nog een bal van de lijn keerde. Over ‘supersubs’ en mentale weerbaarheid gesproken.

Op z’n Antwerps. Of zoals Van Bommel knipoogde: “Een echte bekeravond. Of hoe zeggen jullie dat? Een cupmatch.”