De Vertrouwenscentra staan vaak zelf te kijken van hoe ver emotionele verwaarlozing en mishandeling kunnen gaan. “We hebben al meegemaakt dat ouders hier vertrokken zonder hun kinderen, met de boodschap: Houd ze maar”, zegt woordvoerder Erik Van Dooren.

Zijn collega Karolien François van het Brusselse Vertrouwenscentrum kreeg dan weer te maken met ouders die niet wilden scheiden omwille van kun kind, maar zo vaak ruzie maakten dat het kindje zijn gedrag helemaal had aangepast. Het begon bij een ruzie onbewust harder te wenen om zo de aandacht op zich te trekken, “maar zelfs dat hielp niet meer”. “En er was een moeder die haar kind perfect voedde en kleedde, maar die vertelde dat ze het geen liefde kon geven, want dat had ze zelf ook nooit gezien thuis.”

OPROEP: Wil u getuigen over de gevolgen van emotionele kindermishandeling, laat het ons dan weten.

Niet altijd gemeld

De Vertrouwenscentra kregen vorig jaar bijna 3.000 meldingen van emotionele kindermishandeling. Het ging om 1.045 gevallen van actieve mishandeling, waarbij kinderen bijvoorbeeld chronisch werden vernederd; 1.023 gevallen van verwaarlozing, zoals het onthouden van aandacht; en 904 gevallen waarbij het kind getuige was van geweld.

“Het zijn dikwijls moeilijke ­dossiers”, zegt Van Dooren. “Ouders zien vaak niet in dat ze in de fout gaan. ­Tegelijk merken we wel dat het probleem in ­opmars is.”

Elke dag werden zowat dertig kinderen aangemeld bij de Vertrouwenscentra. Bijna altijd via professionele hulpverleners zoals scholen, crèches of ziekenhuizen. Samen goed voor 10.062 nieuwe kinderen, zo’n 400 meer dan het jaar voordien.

“De cijfers blijven onthutsen”, zegt Van Dooren. “We gaan ervan uit dat elk jaar 50.000 kinderen worden mishandeld in Vlaanderen en Brussel. 3 procent van alle kinderen krijgt er ooit mee te maken.” En er blijft een groot dark number. Kinderen van wie niemand merkt dat ze misbruikt worden. “Of beter gezegd: kinderen over wie niemand het ooit meldt.”

Niet elke melding leidt trouwens tot een uithuisplaatsing van de kinderen. “Dat is zelfs de grote uitzondering”, zegt Van Dooren. “De meeste ouders die hier moeten komen zijn geen slechte ouders. Het zijn mensen die zelf ook problemen hebben en die hulp nodig hebben. Vaak onderschatten ze ook wat ze hun kind aandoen. Hen dat duidelijk maken is het halve werk. Als ze willen meewerken, dan is het ook voor de kinderen meestal beter om gewoon thuis te blijven.”