Antwerps gezin heeft tweede thuis in Zweedse wildernis: “De rendieren komen tot op ons terras”

“De Zweedse natuur verveelt nooit”, zegt Karen Dierickx (47). Zij is de vrouw van Steven en ondertussen al even gek op het land als haar man. Ook kinderen Rein (19), Finne (17) en Tuur (14) zijn wild van hun tweede thuis in Lofsdalen, een klein dorp in het midden van Zweden. “Elk seizoen is er anders. Kom je er in de winter, dan is de hele streek bedekt onder een dikke laag sneeuw”, zegt Karen. “Perfect om te skiën, langlaufen of op hondensledetocht te gaan. In de zomer beleef je er een heel andere vakantie. Dan gaan we kanovaren, mountainbiken of vissen.”

Steven: “Locals noemen de streek rond Lofsdalen de meest zuidelijke wildernis van Zweden. Er leven meer wilde dieren dan mensen. Elanden, rendieren, beren, vossen, herten, bevers… We zien ze er allemaal. ’s Ochtends vroeg lopen de rendieren soms doodleuk over ons terras.”

Steven bezocht de streek voor het eerst toen hij een tiener was. En daar had hij een goeie reden voor. “Ik wilde beren zien. In een boek van de bib had ik opgezocht waar in Europa dat kon. Budget om naar Canada of Amerika te reizen, had ik als jonge gast niet.” Dus trok hij samen met een goede vriend naar Zweden. “Het werd algauw een traditie. Twee keer per jaar gingen mijn maat en ik met een tent en rugzak de Zweedse natuur in. Het kostte ons wel enkele jaren voor we onze eerste beren zagen. Die dieren hebben zulke scherpe zintuigen dat ze je makkelijk kunnen ontwijken. Ondertussen hebben we onze skills wat bijgewerkt en kunnen we er geregeld spotten. Tijdens mijn laatste bezoek aan Lofsdalen zag ik er negen in vier dagen tijd.”

Barbecue op de skipiste

Zo’n keer of vijf per jaar proberen Steven en Karen naar hun tweede thuis in Zweden te reizen. Tijdens schoolvakanties gaan de kinderen ook mee. “Hen krijgen we bijna nergens anders meer mee naartoe”, zegt Karen. “Enkele jaren geleden dachten we erover na om naar Afrika op vakantie te gaan met het gezin. Uiteindelijk werd het toch Lofsdalen. Onze kinderen slaakten een zucht van opluchting. (glimlacht)”

Steven: “Ik begrijp hen wel. Wat we in Zweden beleven, is met niks te vergelijken. Onze vakantiehuizen staan er tegen een bergflank in een van de hoger gelegen gebieden van Zweden. Met de sneeuwscooter gaan we geregeld boven de boomgrens, het zicht daar is adembenemend. Soms zien we kilometerslang niks anders dan sneeuw. Alsof we door een wit maanlandschap glijden.”

In Lofsdalen is ook een klein skigebied. Dat kennen de kinderen door en door. “Mijn broers en ik hebben er als kleuters leren skiën”, zegt dochter Finne. “Vooral ’s middags is het heel fijn. Dan zie je iedereen worstjes bakken op de barbecues die staan opgesteld naast de pistes. Dat ruikt zo lekker dat je niet anders kan dan halthouden en zelf beginnen te kokerellen.”

Rond de vuurkorf bij -30

Steven en Karen zijn eigenaars van een van de vijf vakantiehuizen van de Panorama Mountain Lodge. “De andere zijn eigendom van vrienden en familie. In elk vakantiehuis kunnen tot tien mensen logeren. De huizen zijn opgebouwd uit hout en hebben grote raampartijen, anders dan de typische Zweedse berghutten die kleine ramen hebben om de kou buiten te houden. In de winter kan het er immers tot min 30 graden vriezen. Gelukkig is het tegenwoordig dankzij hoogwaardig isolerend glas wel mogelijk om grote ramen te installeren.”

Elk vakantiehuis beschikt over een groot terras. “Inclusief vuurkorf”, glimlacht Karen. “Daarrond brengen we zelfs in de wintermaanden veel tijd door, een gewoonte die we hebben overgenomen van de Zweden en die we in België ook proberen voort te zetten. Wanneer we thuis bezoek hebben, gebeurt het geregeld dat we eerst buiten aperitieven rond een vuurtje voor we naar binnen verhuizen.”

Voor de kinderen is het aftellen tot de paasvakantie voor ze weer eens naar Lofsdalen trekken. Steven en Karen proberen eerder te gaan. “De prachtige natuur, de landschappen, we kunnen ze niet missen”, zegt Steven. “We hebben ginder al zulke bijzondere dingen meegemaakt. De herinneringen zijn ontelbaar. Zoals die keer dat we zaten te picknicken in de sneeuw en er plots een kudde van honderden rendieren langskwam. Kippenvel! Geloof me, zulke belevenissen wennen nooit.”