Antwerp knokt zich in extremis naar punt tegen Anderlecht, Riemer: “Vooraf getekend voor vier op zes”

18.30u. De muil van de leeuw ging open. CSI Deurne-Noord. De plek waar onder meer FC Barcelona voor de bijl ging.

De wijze waarop Anderlecht evenwel aan de partij begon — nota bene in de richting van die geluidsmuur die tribune 4 is —, is het bewijsstuk dat deze ploeg een volwassen elftal is geworden, zelfbewust, en van niets of niemand bang in België.

Wat een openingsfase van paars-wit. Flitsend, dynamisch bewegingsvoetbal, was het. Antwerp en de achterban werden helemaal overbluft.

Een vuist op tafel. ‘We are Anderlecht’.

Het doelpunt van Leoni was weliswaar een kerstgeschenk van keeper Butez — uit het betere blunderboek —, maar de voetbalgoden vonden terecht dat de blitzkrieg van Anderlecht een bonus verdiende; het is daarvoor per slot van rekening de tijd van het jaar.

Antwerp hapte naar adem. Dat heet dan ‘met een achterstand aan de wedstrijd beginnen’.

In tegenstelling tot Barcelona-trainer Xavi die zo goed als zeker nauwelijks voorbereiding had gestoken in de Champions League-wedstrijd tegen Antwerp, had Brian Riemer wél zijn huiswerk gedaan. Anderlecht stond goed, met en zonder bal. De ploeg straalt spelplezier uit. Iedereen is in beweging, alleman helpt elkaar, en niemand kijkt op een meter.

Al van bij de aankomst aan de Bosuil omstreeks 17u stonden de kopjes van de spelers opvallend scherp en geconcentreerd. Het moet dezer dagen straffe kost zijn wat de tegenstander brengt om dit Anderlecht van zijn sokkel te blazen.

Een Anderlecht dat ook een uur lang in niets geleek op de ploeg die vorige maand de bus kwam parkeren in de — hoe heet het daar ook alweer? — AA Gent Arena.

Dreyer liet na om oog in oog met Butez vroegtijdig de lichten uit te doen op de Bosuil.

Er zat maar één ding op voor Antwerp. De jas aan de kapstok van Vincent Janssen hangen.

Maar dat was net het probleem. Janssen moest lang het onderspit delven tegen Zeno Debast en Jan Vertonghen, zowel te land, ter zee als in de lucht. Niemand kan en mag ooit nog de verdienste van Toby Alderweireld in de maanden voor de zomer wegnemen, maar de machtsontplooiing elke week weer van Vertonghen mag evenzeer benadrukt worden.

Zonder een dominante Janssen kon Antwerp niet genoeg druk ontwikkelen om Anderlecht bij de keel te grijpen. Coulibaly was goed, Ejuke was goed…, maar zij winnen de oorlog niet voor hun team.

De wedstrijd was een uur ver en Antwerp was niets opgeschoten in ‘de wilde achtervolging’. Meer zelfs, het mocht van geluk spreken dat alweer Dreyer op de paal trapte, en Dolberg voorlangs.

Paars-wit kreeg een heel stadion gefrustreerd. Wie kan dat nóg zeggen?

Mark van Bommel diende diep in de trukendoos te tasten en ging met twee spitsen spelen (Janssen en George). Het was het sein voor een klein halfuur dat haaks stond op alles wat voordien was gebeurd.

De druk van de thuisploeg nam stukje bij beetje reusachtige proporties aan. Anderlecht ging gemakshalve schuilen in de grot waar het zich — when the going gets tough — comfortabel voelt: in en rond het eigen strafschopgebied. Anderlecht: Dr. Jekyll and Mr. Hyde. De hemel en de hel in één en dezelfde wedstrijd.

Antwerp zocht de opening in een orkaan van geluid. Waar zat het voetje van Janssen? Of zijn hoofd? Iéts van ‘m. Waar zat de actie van Ejuke? Hoekschoppen zat. Crosses genoeg. Maar alles was te laag, te hoog, te kort of te diep. Kasper Schmeichel kon rustig op zijn tegel blijven staan.

Het ontbrak de Great Old andermaal niet aan passie of intensiteit, maar aan dat kwartje finesse te midden de powerplay. Is dat voor Marc Overmars te vinden op de wintermercato?

Het was finaal niet het voetje van Janssen, maar dat van teenager George dat Antwerp alsnog een punt opleverde en er twee afsnoepte van Anderlecht.

De wereld had nog helemáál op zijn kop kunnen staan, toen de winning-goal van Keita uiteenspatte op de staak.

It takes two to tango. Wel, Anderlecht leidde de dans in het eerste uur, Antwerp nam daarna overweldigend over.

Gevolg: een fraai kijkstuk.