Brian Riemer dankt zijn ‘overlevers’: hoe Anderlecht het op karakter deed tegen Racing Genk

KIJK. De samenvatting van Anderlecht-Genk

Brian Riemer was “very proud” op zijn ploeg. “Want we bleven erin geloven - ook al speelden we niet onze beste wedstrijd.. We bleven druk zetten. En scoorden uiteindelijk twee knappe goals. We bleven de energie opbrengen.”

Toonbeeld daarvan is Théo Leoni. De middenvelder is intussen 23 jaar. Hij werd de voorbije jaren over het hoofd gezien door zijn ex-coaches. Hein Vanhaezebrouck was fan - hij wilde hem zelfs naar AA Gent halen afgelopen zomer -, maar vond hem in zijn periode als Anderlecht-trainer te jong. Voorts moest Leoni bikkelen bij de RSCA Futures. Tot hij in het seizoensbegin zijn kans kreeg van Riemer. Wat de middenvelder sindsdien liet zien, was simpelweg goed.

Zaterdagavond leidde hij Anderlecht quasi op zijn eentje naar de overwinning. Met een fantastisch doelpunt - aanpakken, draaien en trappen in de winkelhaak -, én met assist op Dreyer in blessuretijd. “Geweldig, hé”, lachte Leoni in de catacomben van het Astridpark. “Ik moet toegeven dat Racing Genk héél sterk speelde. We wisten ook op voorhand dat ze het ons moeilijk konden maken.” De middenvelder voetbalt dynamisch, met overzicht en is nu ook efficiënt. De recordkampioen had zelden controle over de wedstrijd. Leoni grijnsde: “De fans hebben er ons doorgesleurd. En ik voelde na de gelijkmaker dat de ploeg ervoor wilde gaan.” Met de 2-1 van een tot dan onzichtbare Dreyer tot gevolg.

Let’s talk about Thomas Delaney. De Deen is negen jaar ouder dan Leoni. In principe is hij een belangrijke schakel op het middenveld. Kracht gekoppeld aan ervaring en spelintelligentie. Delaney depanneerde centraal achterin bij paars-wit. Door de schorsing van Debast en de blessure van Vertonghen moest Riemer puzzelen. Na een onwennig begin - en een ongelukkige penaltyfout - deed hij het uitstekend. Goed positiespel, defensief secuur. In het slot zat hij er altijd tussen met zijn hoofd, zijn benen, alle delen van zijn lichaam. Een strijder. Hij balde de vuisten na de zege tegen Genk. Delaney was de voorbije jaren geen basisspeler. Niet bij Borussia Dortmund, niet bij Sevilla, niet bij Hoffenheim. Deels door blessures, deels door keuzes van de trainer. In het Astridpark werd hij op korte tijd incontournable.

Net als Yari Verschaeren dat weer lijkt te zijn. Hij ziet het spelletje, hij beweegt zich opnieuw fluks over het veld. Na een zware knieblessure is dat niet evident. Verschaeren stond tegen Racing Genk voor de derde competitiewedstrijd op rij in de basis. Zijn eerste helft was beter dan zijn tweede, maar tóch was hij opnieuw beslissend. Hij kreeg de bal, hij zag Leoni, hij speelde goed in. Dat andere jeugdproduct deed de rest. Made in Neerpede. Anderlecht liet tegen Racing Genk zien dat het tot het gaatje kan en wil gaan.

Dat is zo bij Leoni, Delaney en Verschaeren. Enthousiasme dat aanstekelijk werkt op de ploegmaats. Riemer besloot: “Ik ben blij met de zege ‘and the solid fight’.” De Deense coach van Anderlecht was er rond 23u30 zaterdagavond nog steeds van overtuigd dat de wedstrijd tegen Racing Genk “nooit” zou herspeeld worden. “Dit was een menselijke fout. Dan worden zulke beslissingen niet genomen. Die fouten zijn ‘f*cking annoying’ - sorry voor mijn taalgebruik. Verdomd irritant. Maar het hoort er nu eenmaal bij.” Intussen is hij wellicht niet meer zo zeker van zijn stuk. Maar als Anderlecht in een eventuele replay dezelfde mentaliteit aan de dag legt, kan alles. Leoni. Delaney. Verschaeren. In die volgorde. En een flits van Dreyer.

Lees ook:

Racing Genk dient officieel klacht in bij Referee Department: “Herspelen enige juiste beslissing”