De 61-jarige Danny Robben uit Nieuwerkerken werkt voor de PXL in Hasselt. Verder is hij erg geëngageerd in Nieuwerkerken, maar hij heeft ook een heel bijzondere hobby. “Ik raakte eigenlijk geïntrigeerd door een luciferdoosje van mijn Tante Nonneke. Die woonde in Zuid-Korea en kwam af en toe naar België. Ze bracht dan ook hele mooie luciferdoosjes mee, en die trokken mijn aandacht. Zo ben ik begonnen met verzamelen. In de eerste jaren ging ik op zondag met mijn vader vaak naar Maastricht. Dat was toen een vuile stad, waar mensen zomaar alles op straat gooiden. Wij gingen dan luciferdoosjes rapen”, zo weet Danny nog. Maar in de jaren die volgden, zou hij zijn focus verleggen. “Ik heb het vooral voor oude luciferdoosjes, van voor de Tweede en als het kan zelfs van voor de Eerste Wereldoorlog.” Voor Danny het sein om zijn ronduit indrukwekkende collectie te tonen. Zijn bureau thuis blijkt een schatkamer te zijn. Alle kasten zitten bomvol doosjes en grote mappen. Daarin heeft Danny netjes alle etiketten van de doosjes gesorteerd per fabriek. “België was vroeger een grote speler in de luciferwereld. Alleen Zweden was nog groter. Maar die industrie is hier ondertussen helemaal verdwenen. Toen de laatste luciferfabriek hier sloot in 1999, ben ik zelfs gaan kijken toen de allerlaatste lucifers van de band rolden.” Danny verzamelt niet alleen doosjes en etiketten, ook alle toebehoren, zoals de porseleinen potjes die vroeger op tafel stonden om je lucifers mee af te strijken.

Zweden

Danny is behalve een verzamelaar duidelijk ook een kenner van de geschiedenis. Hij schreef al mee aan drie boeken en publiceerde ook veel artikels over de luciferindustrie. Als drijvende kracht van de Limburgse Stekskesmannen organiseert hij mee beurzen. “Op onze laatste beurs hier hadden we zo’n tachtig verzamelaars uit wel acht landen. Ideaal om te ruilen om zo je collecties te vervolledigen.” En daar heeft Danny soms veel voor over, zo blijkt wanneer hij enkele prachtige bladen vol gestileerde etiketten opdiept. “Om deze collectie over te nemen, ben ik drie keer met de TGV naar Zuid-Frankrijk gereisd. En binnenkort ga ik naar Zweden om bijzondere luciferdoosjes op te halen. Die oude doosjes zijn erg kwetsbaar, dus het is een delicaat transport.”

Het is duidelijk, zelfs na een halve eeuw brandt de vlam nog altijd bij Danny. “Luciferdoosjes waren een gebruiksvoorwerp, maar ze werden ook gebruikt om reclame te maken. Je kan geen onderwerp bedenken dat niet ooit op zo’n doosje heeft gestaan. En zeker in die vroege jaren hadden producenten echte topontwerpers in dienst. De doosjes die zij creëerden, zijn soms echte lithografische pareltjes. Je kan er de kunststromingen van die tijd in herkennen. Die esthetische waarde, daar is het mij als verzamelaar om te doen. Ik weet ook niet hoe veel doosjes ik nu heb, dat is voor mij niet belangrijk. Het is de schoonheid die telt. Ik verzamel trouwens ook nog oude art nouveau reclame-affiches, dus daar mag je nog eens voor terugkomen”, lacht Danny.