Vrijgesproken Dario N. spreekt voor het eerst over martelmoordproces: “Hilals zussen hebben me een knuffel gegeven”

“Er zijn tranen gevloeid. Vooral bij mijn mama. Het was heel raar allemaal. Ik ben dezelfde avond meteen met mijn ouders naar huis gegaan.”

We hebben met Dario afgesproken in een Genkse brasserie. Niets doet vermoeden dat deze bedeesde gast van 25 een maand lang op de beschuldigdenbank zat op het assisenproces. Een veelprater is hij niet. Op het proces niet, en nu ook niet. Toch wil hij graag zijn verhaal kwijt. Niet met een glas champagne, maar met een koffie.

(lees verder onder de foto)

Dario’s naam dook op in het dossier omdat hij was langsgegaan bij de garage waar Hilal Makhtout in de kelder folteringen onderging. “Om een zakje wiet te kopen. In de kelder ben ik nooit geweest. Wel hing er een rare sfeer.”

30 jaar

Enkele dagen later kreeg Dario een telefoontje. “Van Mikail Yildirim en Abdel-Jalil Nait Oufakir. Ze belden me om hen in de buurt van Forzée te komen halen. Ik wist niet voor wat of hoe. Blijkbaar is die jongen daar dood gebleven. Ik kende hem niet. Nooit heb ik Hilal gezien. Of we er in de auto over gesproken hebben? Neen.”

Er hing Dario aanvankelijk maximaal 30 jaar cel boven het hoofd, tijdens het proces stelde het openbaar ministerie dat bij naar 10 jaar. Maar na het pleidooi van zijn advocaat Gino Houbrechts sprak de jury de twintiger vrij. Er was redelijke twijfel of hij als mededader of als medeplichtige hulp zou hebben geleverd bij de marteling of onmenselijk behandeling. Dus moest hij op 20 december niet mee met de anderen richting de gevangenis.

Exact een maand eerder, op maandag 20 november, begon de beproeving van het assisenproces voor Dario. Hij moest daarvoor naar de gevangenis van Hasselt. “Ik zat er op cel met medebeschuldigde Mohammed E.G. Een fatsoenlijke jongen, die ook werd vrijgesproken. Het was moeilijk. Je weet niet wat er te gebeuren staat, en ik had toch een beetje schrik.”

Schnitzel en een appelsien

De procesdag startte om 6.30 uur. “Dan werden we gewekt, om een uur later naar Tongeren te worden overgebracht. Ik zat in een busje met vier andere beschuldigden. Soms waren er woordenwisselingen, maar ambras was er niet echt. Spreken over wie wat heeft gedaan, dat deden we niet. Nooit gebeurd.”

“Het was een vermoeiend proces. Je moest heel hard opletten en je begreep ook niet altijd wat iedereen zei. Zeker als het over de kwalificaties ging.” Terug in de gevangenis stond er warm eten op het menu. “De ene keer was het schnitzel, dan pasta en soms ook kippenfilet. Als we naar het proces gingen, kregen we vier boterhammen met kaas mee. En een appelsien plus een flesje water. Gelukkig zorgden de advocaten na verloop van tijd voor een belegd broodje. Tegen 22 uur ging ik altijd slapen. De ene keer ging dat wat gemakkelijker dan de andere.”

Dario kan nog altijd niet goed beschrijven wat er door zijn hoofd ging toen de jury hem vrijsprak. “Ik was blij, opgelucht. Even wist ik niet goed wat me overkwam. Bij het wegwandelen uit de assisenzaal gaven Hilals twee zussen me een knuffel. Ik schrok en wist niet goed hoe te reageren. Ze waren in elk geval blij voor me omdat ik er niets mee te maken had.”

“Het enige wat ik volgens mijn advocaat kan doen, is een procedure ‘onwerkdadige hechtenis’ aanspannen. Dan zou ik in aanmerking komen voor een morele schadevergoeding”

Dario N.

“Ik heb Kerstmis met mijn ouders en mijn bomma gevierd. Met lasagne en vis. Geen boterhammen meer. De dag erna was het met andere familieleden. Uiteraard was iedereen blij om me te zien. Vijf dagen ervoor wisten ze nog niet eens of ik erbij zou zijn. Of ik ooit van iemand negatieve commentaren kreeg? Neen, en dat wil ik zo houden. Een herkenbare foto van mij moet daarom niet in de krant.”

Vergoeding?

In totaal zat Dario vijf maanden in hechtenis voor deze zaak. “Dat wil ik nooit meer meemaken. Ik dacht dat ik er misschien lang zou moeten blijven. Het was ook geen kleine zaak. Het is moeilijk uit te leggen wat dat met een mens doet. Het is bang afwachten. Wat je kunt doen? Elke dag twee keer naar de wandeling gaan en tv kijken.”

Maar al die tijd zat hij er dus onschuldig. “Het enige wat ik volgens mijn advocaat kan doen, is een procedure onwerkdadige hechtenis aanspannen. Dan zou ik in aanmerking komen voor een morele schadevergoeding. Alleen blijkt dat een heel strenge procedure te zijn. Zelfs al heeft assisen me vrijgesproken. Ik wil het in elk geval proberen.”

“Of ik mijn vrijlating gevierd heb? Nog niet uitbundig. Misschien dat ik in de zomer op reis ga”

Dario N.

Van de dertien beschuldigden werden er uiteindelijk drie vrijgesproken, maar wat vindt Dario van de straffen (tot 25 jaar) voor de tien veroordeelden? “Ik dacht dat de eerste vijf wel meer zouden krijgen. Zelf hoopte ik op de vrijspraak, maar het kon altijd slecht aflopen.”

Op reis

Sinds de uitspraak zag of hoorde Dario niemand van hen meer, met uitzondering van Fabio S., die ook werd vrijgesproken. “Ik ben ook niet van plan om ze te bezoeken. Wel ben ik met Fabio in Genk iets gaan drinken. Met hem ben ik al lang bevriend. Amine en Yassine (de spilfiguren, red.) ken ik net als de anderen vooral van ziens.”

Als één van de weinige beschuldigden heeft Dario een diploma op zak, dat van automechanica. Vijf jaar was hij aan de slag bij een garagist. Nu is het tijd voor iets anders. “Ik wil een opleiding volgen. Welke weet ik nog niet. Eerst wil ik nog even bekomen. Of ik mijn vrijlating gevierd heb? Nog niet uitbundig. Misschien dat ik in de zomer op reis ga.”

Het drugswereldje heeft Dario naar eigen zeggen afgezworen. Toch hangt hem nog iets boven het hoofd. Volgende maand verschijnt hij in Antwerpen voor de verkoop en het bezit van drugs. “Dat is iets uit het verleden. Ik ben door drugs al genoeg in de problemen geraak.”