2023 was het jaar van Mathieu, wat wordt 2024 in het veldrijden? Nog meer Mathieu, Wout in het nieuw en de terugkeer van Toon

Het jaar van Mathieu

Tja, wie cross zegt, zegt Mathieu van der Poel. Zijn eerste wedstrijd van 2023 won hij nog met een gelukje - Van Aert die lek reed in Herentals - maar daarna ging het alleen maar crescendo. Met als hoogtepunt het wereldkampioenschap begin februari in Hoogerheide. De beelden zijn nog steeds beklijvend: een mensenmassa van veertigduizend toeschouwers maar vooral die prikkelende ontknoping tussen Mathieu van der Poel en Wout van Aert, de twee meest complete wielrenners ooit. De balkjes, de sprint… Zelden waren we getuige van een dusdanig tot de verbeelding sprekende afwikkeling van een wereldkampioenschap veldrijden.

Het jaar van de Nederlandse meiden

Klopt, we hebben dit al eens geschreven, meermaals zelfs. Maar we gaan met plezier het rijtje nog eens af: Fem van Empel, Puck Pieterse, Shirin van Anrooij, Lucinda Brand, Ceylin del Carmen Alvarado... Wie het veldrijden bij de vrouwen volgt, ontkomt niet aan de overvloed aan Nederlands talent. Het verrast niet meer en toch weer wel. Want met Fem van Empel en Puck Pieterse - wat houden wij van haar bijdrages op YouTube - zit Oranje weer gebeiteld voor de komende jaren. Als ze in het veld actief blijven, tenminste. België kan daar helaas nog altijd te weinig tegenover plaatsen. Laura Verdonschot bereikt opnieuw haar niveau en ook Sanne Cant rijdt als frisse dertiger opnieuw op een degelijk niveau maar tegen de Hollandse overmacht valt niets te beginnen. Fleur Moors is ook een talentje maar ook zij richt haar blik meer en meer naar het asfalt.

Het jaar van Michael, Eli en Thibau

Wordt er in België nog aan veldrijden gedaan? Tuurlijk! In 2023 werd Michael Vanthourenhout zowel Belgisch als Europees kampioen. Vanthourenhout is een meer dan gedegen subtopper maar krijgt niet altijd de erkenning die hij verdient. En Thibau Nys, die werd in Hoogerheide ’s werelds beste veldrijder bij de beloften. Nooit makkelijk en zeker niet als je familienaam Nys is. Maar ons respect gaat vooral uit naar Eli Iserbyt die zich in de strijd om de truien liet aftroeven maar er als veldrijder wel stond van januari tot december. En dat verdient evenveel respect als om het even welke trui.

Het jaar van de nieuwe ploegen

Het is een jaarlijks weerkerende traditie: bij het begin van het kalenderjaar zijn er altijd ploegen die van naam veranderen. U zult op 1 januari in Baal Wout van Aert en Fem van Empel niet meer zien in het truitje van Jumbo-Visma. Maar wel in de outfit van Visma - Lease a Bike.

Ook de renners van Circus - ReUz - Technord veranderen van naam en worden straks Charles Liégeois Roastery CX, een volbloed Waalse sponsor die via de cross ook Vlaanderen probeert te veroveren. Tom Pidcock ziet vermoedelijk ook zijn truitje veranderen maar wat te denken van Ryan Kamp. Een contractverlenging bij Pauwels Sauzen - Bingoal was schijnbaar geen optie, Paul Herygers lichtte al een tipje van de Colnago-sluier.

Het jaar van de terugkeer van Toon Aerts

Twee jaar zal hij aan de kant hebben gestaan als Toon Aerts op 17 februari 2024 in Sint-Niklaas opnieuw aan de start verschijnt van een officiële veldrit. Over de rechtvaardigheid van zijn straf gaan we hier niet meer discussiëren maar het is wel een feit dat de Kempenaar - drie keer op het podium van een WK - de voorbije jaren en maanden gemist is geweest door het veldritpubliek. Aan Aerts om te bewijzen dat hij de voorbije twee jaar niet heeft stilgezeten en dat revanchegevoelens een uitstekende brandstof kunnen zijn. Aerts heeft er zin in, zijn supporters hebben er zin in. Het aftellen is al wel even begonnen maar kan voor velen niet snel genoeg gaan.

Het jaar van het WK zonder Belgische winnaars

Zonder Wout van Aert is het WK straks in Tabor gedoemd om uit te draaien op een sportief dieptepunt voor de Belgische selectie, waar Mathieu van der Poel zich weinig van zal aantrekken. En zelfs met Wout van Aert was een Belgische wereldkampioen verre van evident. Bij de dames koesteren we zo goed als nul verwachtingen, bij de mannen is Nederland ook hofleverancier met VdP, Ronhaar, Nieuwenhuis, Kamp en verder ook nog Del Grosso bij de beloften. ’t Is ooit anders geweest! Alhoewel, vier jaar geleden in Oostende - het Corona-WK - moesten we het ook zonder gouden medailles stellen en ging Nederland met de vier wereldtitels - juniores-WK werd dat jaar niet georganiseerd - aan de haal.