“Een kind moeten afgeven is iets onnatuurlijk”, zegt Axl Bauwens (31). Hij was één jaar oud toen zijn broer Ken (8) en zus Kim (11) verdwenen. “Ik heb nooit de eer gehad om hen echt te leren kennen. Al van mijn jongste herinnering heb ik mama voor hen zien vechten. Hoe hard ze ook haar best deed om de gruwelijke details uit mijn leven te houden, hun verdwijning zal er altijd een onderdeel van zijn.”

LEES OOK. Broer van in 1994 verdwenen Kim en Ken over onopgeloste zaak: “Dit verdriet draag ik mijn hele leven mee”

4 januari 1994, het is intussen dertig jaar geleden dat Kim (11) en haar broertje Ken (8) voor het laatst levend gezien werden. Op de Gabriël Theunisbrug over het Albertkanaal, waar ze de weg vroegen aan een voorbijwandelend koppel. De kinderen gingen die avond bij een vriendje slapen. Ze besloten hem te verrassen op zijn voetbaltraining in het Fort van Merksem, waar ze nooit aankwamen. Toen moeder Tinny Mast de volgende ochtend nietsvermoedend haar kinderen wilde ophalen, brak de hel los. Kim en Ken hadden daar nooit geslapen, ze waren spoorloos verdwenen.

Lege kist

Geen enkele aanwijzing, geen enkel teken van leven, geen enkele doorslaggevende tip. Tot 11 februari, een maand na hun verdwijning. Het lichaam van Kim werd aangetroffen tussen de kabels van een duwboot in het Asiadok. Het 11-jarig meisje was verkracht en vermoord. Uit onderzoek bleek dat ze amper drie uur na hun verdwijning van het leven werd beroofd. Broertje Ken werd tot op heden nooit gevonden, evenals een dader die schuldig is aan deze afschuwelijke feiten.

In 2014 besliste de familie Ken dood te verklaren. “Het was een moeilijke beslissing, maar wel een beslissing die het verlies iets dragelijker maakt: Ken leeft niet meer”, zegt broer Axl. Datzelfde jaar werd Ken begraven. Een lege kist, geen lichaam. “De hoop dat hij ooit gevonden wordt zal altijd wel een beetje blijven, ook al weet je dat het onmogelijk is. Ik heb meer hoop dat de zaak opgelost wordt, dan dat zijn lichaam gevonden wordt.”

Stille wake

Om Kim en Ken te herdenken trekt de familie ieder jaar naar het Asiadok, waar een gedenksteen voor de kinderen is opgericht. “Normaal gezien organiseert onze mama (Tinny Mast, red.) altijd een kleine bijeenkomst, maar haar gezondheid laat het dit jaar niet toe. Ze vecht al langer tegen lupus, een chronische auto-immuunziekte, wat niet alleen fysiek maar ook mentaal zeer uitputtend is.”

Daarom besloot Axl zelf het heft in handen te nemen. “Het is de eerste keer dat ik een stille wake organiseer, dus alle hulp is welkom. We willen de wake niet alleen voor Kim en Ken organiseren, maar voor alle ouders die een kind hebben moeten afgeven. Door ze te herdenken proberen we ze toch in leven te houden. Een traditie die ik later hoop door te geven aan mijn eigen kinderen. Zo zullen Kim en Ken nooit vergeten worden.”

De familie nodigt iedereen graag uit om op zaterdag 6 januari rond 18 uur samen met hen een kaarsje te branden aan het Asiadok.