Je kan Priscilla op twee manieren bekijken: als een verhaal over Priscilla Beaulieu (Cailee Spaeny) of een film over Elvis Presley (Jacob Elrodi). Bekijk je hem als een film over Priscilla, dan lijkt hij wel een fotoroman over een naïef meisje dat met een koning trouwt en merkt tijdens het opgroeien dat haar gemaal toch maar een sukkelaar is. Interessant? Min of meer. Bekijk je hem als een film over de King, dan krijg je ontluisterend beeld. We wisten al dat Elvis een moederskindje was, maar hij blijkt volgens Sofia Coppola ook een hyperverwend nest dat na de dood van zijn moeder een vrouw nodig heeft om op een voetstuk te zetten. Hij kiest daarbij een zeer jong meisje dat hij in Vertigo-stijl – Hitchcock boetseerde zijn actrices ook tot zijn droomvrouwen – kan omvormen tot de perfecte pop voor zijn porseleinen kast in Graceland en die wanneer hij er nood aan heeft zijn eenzaamheid moet verzachten – maar veel seks is er niet bij. Priscilla speelde die rol tot ze volwassen genoeg was, op haar 27ste, om de deur voorgoed dicht te trekken. Van Elvis, de grote ster, merken we weinig.

(Lees verder onder de trailer)

Coppola toont bijna geen enkel concertbeeld en laat ook geen songs gezongen door Elvis horen. Niet dat ze daar bewust voor gekozen heeft, want de vertrouwelingen van Elvis wilden geen muziek vrijgeven omdat de King niet bepaald sympathiek uit de film komt. De intussen overleden dochter Lisa Marie was gechoqueerd. Ze had het over een “wraakzuchtig perspectief”. Maar Priscilla zelf omschreef de film als een schot in de roos. Niet moeilijk, de film was gebaseerd op haar autobiografie Elvis and Me en ze trad ook op als uitvoerend producent. Was Coppola dan niet genuanceerd genoeg in haar portrettering van Elvis? In de film Elvis van Baz Luhrmann word je je bewust dat de King als een Mozart gemanipuleerd wordt door de Salieri in Colonel Parker (Tom Hanks). In Priscilla zie je de Colonel nooit, omdat we alles vanuit het perspectief van Priscilla bekijken. In haar ogen was Parker de man die Elvis enkel in slechte films stak. De druk op Elvis wordt hier naar de achtergrond gedrukt. Langs de andere kant zie je wel een man die weinig opvoeding heeft genoten, zich amuseert met een parasiterende entourage, af en toe een hyperreligieuze fase meemaakt om de extreme onzekerheid in zichzelf te temperen en zich meestal steendood verveelt. Mensen die na het kijken Elvis veroordelen als een varken hebben niet goed gekeken. Jawel, Coppola toont dat hij Priscilla bijna verkrachtte en daar is geen enkel excuus voor te vinden. Maar Priscilla is toch ook een verhaal over twee naïeve kinderen, de ene tien jaar ouder dan de andere, die elkaar vinden in hun eenzaamheid, maar zoals je kon verwachten er niets van bakken. Een heilzaam samenzijn vraagt immers enige maturiteit. De vraag die alle toeschouwers zich moet stellen tijdens de eerst act van de film is: wil ik een fotoromannetje zien of ga ik voor de ontluistering? Dat is de interessante keuze die Coppola ons op een conventionele manier, maar niet zonder effect, voorlegt.