De ene vermoord, de andere al 30 jaar vermist: wat er met Kim (11) en Ken (8) in 1994 gebeurde, blijft tot vandaag een raadsel

4 januari 1994, dag op dag 30 jaar geleden, verdwenen Kim en Ken. Ze nemen nog de tram vanuit Borgerhout, richting Merksem om er te gaan spelen en logeren bij vriendjes. Maar daar komen ze nooit aan. 

Een dag later ontdekt mama Tinny Mast dat haar kinderen nooit bleven slapen bij hun vriendjes. Ze stapt naar de politie om de verdwijning aan te geven. Maar begin jaren '90 leven we nog in een heel ander tijdperk. De zaak-Dutroux had ons land nog niet op zijn kop gezet, de Cel Vermiste Personen noch Child Focus zijn al in het leven geroepen, gsm's kennen we nog niet. De politie denkt volgens Mast dan ook eerder in de richting van weglopers. "Ze komen wel terug", kreeg ze te horen - zo vertelde ze enkele jaren geleden bij Radio2. Familie en vrienden zetten zoekacties op touw, en hangen overal affiches op met de smeekbede "Kim, bel". 

Maar Kim belt niet, en Kim en Ken keren niet terug. Nooit meer. Meer dan een maand later, op 11 februari, ontdekt een schipper het lichaam van Kim in het Asiadok in de Antwerpse haven. Het meisje is gruwelijk misbruikt en vermoord, de avond van haar verdwijning nog. Duikers zoeken in datzelfde dok dagenlang koortsachtig naar broer Ken. Zonder resultaat. 

Het lichaam van Ken is nooit teruggevonden. De kans is (zeer) groot dat hij hetzelfde lot als Kim onderging. In de jaren die volgden, kwam er af en toe nog post toe op naam van Ken - denk maar aan een oproepingsbrief. Pas in 2014 werd de jongen door de rechtbank officieel doodverklaard. "De moeder is altijd blijven hopen dat hij nog leefde, maar uiteindelijk moet je de feiten onder ogen durven zien", klonk het toen bij haar advocaat. 

De moeder getuigde enkele jaren later bij Radio2: "We hebben hem enkele jaren geleden officieel dood laten verklaren. Maar ik ben er nooit klaar mee. Zoiets kan je niet plaatsen." 

Elk jaar houden familie en vrienden nog een herdenkingsmoment bij het Asiadok, waar Kim teruggevonden werd. Dit jaar zal het moment op zaterdag gehouden worden.

Tot op vandaag staat er overigens op de sites van de federale politie en van Child Focus een opsporingsbericht voor de jongen met "de groen-bruine ogen, de paardenstaart en de beugel". Want het is en blijft een trieste cold case. 

De moordenaar(s) van Kim en Ken zijn nooit gevonden. Toen de zaak-Dutroux enkele jaren later uitbrak, werd die piste wel bekeken, maar zonder resultaat. Ook linken met verschillende kindermoordenaars - denk aan Michel Fourniret, die zeker 11 meisjes en jonge vrouwen vermoordde, of Danny Immens, die de 12-jarige Steve Vissers misbruikte en vermoordde - werden door de jaren heen onderzocht. Tot een doorbraak kwam het nooit.

30 jaar na de feiten weten we dus niet wie dit op zijn of haar geweten heeft. Toch is het dossier niet afgesloten bij het parket van Antwerpen. "Het wordt regelmatig door de forensische adviseur bekeken. Zij screent oudere dossiers, en kijkt of er bepaalde sporen alsnog eventueel opnieuw kunnen onderzocht worden, met de nieuwste technieken", klinkt het. "Achter de schermen blijven we er wel aan werken, maar we moeten ook realistisch zijn en geen valse hoop geven. Uiteraard hopen we ooit te weten wat er met Kim en Ken gebeurd is."

Dat hoopt ook de familie, al zijn zij ook realistisch, vertelt Axl Bauwens, het jongere broertje van Kim en Ken, bij Radio2. Hij was op het moment van de feiten amper één jaar oud. "We hebben de hoop toch eerder opgeborgen. Ik denk dat er nooit een dader zal uitkomen, en dat het altijd een cold case zal blijven. Er is uiteraard wel een sprankel hoop, maar we klampen ons er niet meer aan vast." 

Hoewel zijn moeder hem altijd heeft proberen weg te houden van het verdriet, is dat er onvermijdelijk toch ingeslopen. "Je sleept dat je hele leven mee, of je nu wil of niet. Je mama zien strijden, zelf met een gemis zitten. Dat heeft schade in het leven gebracht." Er wordt ook nog vaak gepraat over Kim en Ken: "Iedere dag zijn ze nog aanwezig."