De Vlaamse regering dreigt de smeulende onvrede op het platteland naar ongekende hoogte te jagen

Dat ze dan wel te voet naar huis ging, zei de 22-jarige Anouk Vandenhoeke die onlangs in deze krant getuigde over leven zonder auto. Anderhalf uur was ze onderweg geweest nadat ze werd ontslagen uit de spoedafdeling van het ziekenhuis. Het was bijna middernacht toen ze thuiskwam. Geen pretje, maar de laatste bus was al vertrokken.

Bijna een kwart van de Vlaamse huishoudens leeft zonder auto. Dat zijn heus niet allemaal yuppies met een bakfiets of een Uber-profiel. Eva Van Eenoo, onderzoekster bij de VUB, berekende onlangs dat er 100.000 arme gezinnen zonder auto op het platteland wonen. Het zijn zij die van deze Vlaamse regering een dikke middelvinger krijgen met de fameuze hervorming van het openbaar vervoer, door dure marketinggoeroe’s omgedoopt tot Hoppin. Vanaf zaterdag is het zover.

De kaart die De Tijd deze week publiceerde van de 3.800 geschrapte bushaltes spreekt boekdelen. De gemeenten die het meest getroffen worden, liggen in West-Vlaanderen, Limburg en de Vlaamse Ardennen. Veel van deze gemeenten scoorden ook al slecht op de kaart die De Morgen onlangs publiceerde over de verdeling van de kansarmoede in Vlaanderen. Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te constateren dat achtergestelde gebieden nu ook nog eens het zwaarst worden geraakt.

We leken nochtans ons lesje te hebben geleerd na de verkiezingen in 2019. Hoeveel liters inkt zijn er sindsdien niet gevloeid over het verweesde platteland? Over de afbrokkeling van het sociale weefsel, de vereenzaming van ouderen, de voedselwoestijnen zonder supermarkt? Hoeveel politieke analyses zijn er niet gemaakt over de merkwaardige opmars van Vlaams Belang in West-Vlaanderen, zelfs in dorpjes waar ze nog nooit een migrant van dichtbij hebben gezien?

Niet zo lang geleden pakte de federale regering nog trots uit met een plan om tegen 2025 weer in elke Belgische gemeente minstens één bankautomaat te krijgen. Op een ideologisch congres wierp cd&v zich op als de grote beschermheilige van de ‘somewheres’, de mensen die zich in tegenstelling tot de kosmopolitische elite (de ‘anywheres’) in de steek gelaten voelen door Brussel. Ook de ouderen moesten voortaan weer met respect behandeld worden. En dan dit.

Uiteraard houdt het weinig steek om lege bussen te laten rondrijden, zeker als Vlaanderen zijn vervoersmaatschappij dwingt om elke cent in tweeën te bijten. Uiteraard mogen er vraagtekens worden geplaatst bij de efficiëntie van bussen die eindeloos lang door verlaten dorpskernen kronkelen. Maar de halfslachtige manier waarop de Vlaming deze hervorming door de strot krijgt geduwd, getuigt van weinig respect. En nog minder van politieke handigheid.

Dat de regering-Jambon I zo de kritiek op haar beleid nieuwe zuurstof inblaast, moet zij weten. Na de kinderopvang, het onderwijs, het sociale woonbeleid en de jeugdzorg lijkt Vlaanderen op een zoveelste kerntaak te falen. Maar dat ze hiermee ook de smeulende onvrede op het platteland naar ongekende hoogte dreigt te jagen, op amper vijf maanden voor de verkiezingen, getuigt van een tomeloze zelfdestructie die in heel Vlaanderen diepe sporen dreigt na te laten.