Het is stikdonker en er staat een gure wind, maar aan de gedenksteen voor Kim en Ken, niets dan warmte. Broer Axl nodigde eerder deze week iedereen uit om samen met de familie van de twee kinderen een kaarsje te branden aan het Asiadok. Een oproep waaraan heel wat mensen gehoor gaven.

Kim en Ken verdwenen op 4 januari 1994. Ze gingen die avond bij een vriendje slapen en besloten hem te verrassen op zijn voetbaltraining in het Fort van Merksem, waar ze nooit aankwamen.

Een maand lang was er geen enkele aanwijzing, geen enkel teken van leven. Tot 11 februari. Die dag werd het lichaam van Kim aangetroffen tussen de kabels van een duwboot in het Asiadok. Het 11-jarig meisje was verkracht en vermoord. Broertje Ken werd tot op heden nooit gevonden. Ook van een dader is er tot op vandaag geen enkel spoor.

“Ik kan me niet inbeelden hoe het voelt om dit te moeten meemaken”, vertelt Sofie uit Wijnegem die de stille wake bijwoont met haar twee kinderen van zes en acht. “Mijn oudste zoontje is zo oud als Ken toen die verdween. Zelf heb ik het nieuws van de verdwijning van Kim en Ken bewust meegemaakt toen ik klein was. Ik vind het belangrijk om hier vandaag te zijn. Ook om mijn twee kinderen duidelijk te maken dat de wereld niet alleen bevolkt wordt door mensen die het goed met je voorhebben.”

“Kim en Ken zijn niet vergeten”

Onder de aanwezigen op de wake, ook heel wat leden van de motorclub Protectors of all Children (POAC). “We willen tonen dat de familie van Kim en Ken niet alleen staat”, zegt Liddy van POAC. “Je moet voor elkaar zorgen.”

En dan is het Yoni Goormans van de club die als enige op het herdenkingsmoment kort de stilte doorbreekt en het woord neemt. “Kijk eens om je heen, hoeveel mensen hier aanwezig zijn, hoeveel mensen Kim en Ken niet vergeten zijn. Voor al deze mensen geldt hetzelfde als voor ons: Kim en Ken gaan met ieder van ons elke dag op pad, het pad van de rechtvaardigheid, het pad om kinderen te beschermen, zodat ze niet hoeven mee te maken wat Kim en Ken hebben moeten doorstaan.”

Tot nog toe organiseerde Tinny Mast, de mama van Kim en Ken ieder jaar een herdenkingsmoment voor haar kinderen. Omdat zij vecht tegen een chronische auto-immuunziekte, nam haar zoon Axl dit jaar het roer van haar over. “Het doet me deugd dat er ondanks de koude zo veel mensen aanwezig zijn vanavond. Dit doet me iets”, zegt hij.

“We willen vanavond iedereen een hart onder de riem steken”, vervolgt Axl. “Want Kim en Ken zijn helaas niet de enigen met wie zoiets vreselijks is gebeurd. Dit is een moment van samen zijn en bezinnen. Zelf het woord nemen, vind ik moeilijk. Maar de stilte, die doet ook goed. De stilte, hier, op dit moment, die zegt zo veel.”