‘Totaal onverwacht kreeg ik een reeks messen in de rug van collega’s’: 18 inzichten over complexe levenskwesties

‘Ik had een woede in mij’Tom De Cock

“Hoewel homoseksualiteit in mijn omgeving helemaal geen probleem was - ik had twee suikernonkels die homo waren en elke zondagavond aanschoven bij het familiediner - vond ik mezelf niet. Ik herinner me heel veel clashes met mijn ouders omdat ze maar niet konden vatten wat er scheelde. Ik herinner me hysterische scènes met huilen en dingen kapotgooien. Ik had een woede in mij omdat ik niet het leven kon leiden dat ik wilde.

“Ik was ook een hopeloze romanticus. Nu besef ik dat ik de ene onenightstand na de andere had kunnen beleven. Ik heb geen enkel serieus lief gehad voor ik op mijn 23ste mijn man leerde kennen, omdat ik zo onzeker was over mijn uiterlijk en over wie ik was. De wereld lag aan mijn voeten, ik had zoveel kunnen ervaren, maar het enige wat ik wilde was romantisch samen zijn en op intellectueel niveau de ware liefde vinden. Nu denk ik soms: was dat dan toch maar later gebeurd. (lacht)

“Ik heb dus spijt dat ik in mijn jeugd niet meer zelfvertrouwen heb gehad, zowel in de liefde, seksueel, als creatief. Dat ik niet alles uit mijn 17-jarige zelf heb gehaald. Met wat ik nu weet zou ik weleens willen terugkeren in de tijd.”

Lees het volledige interview met radiomaker en schrijver Tom De Cock.

‘Ik was niet meer aan het denken’Kristof Calvo

“Ik verwijt mijn politieke tegenstanders dat ze geprobeerd hebben van mij een karikatuur te maken, maar door zelf voortdurend in conflict te gaan, heb ik hen ook die kans gegeven. Het moeilijkste was de vaststelling dat er een beeld van mij was ontstaan waarin ik mijzelf niet meer herkende. Als dan ook mensen in je eigen partij dat beeld gaan overnemen...

“Daardoor heb ik mij eenzaam gevoeld, maar dat had ik voor een stuk aan mezelf te danken. 2019, 2020, 2021 was dus best een pittige periode, met ups en downs. Pas toen ik gestopt ben als fractieleider, voorjaar 2021, heb ik het begin gevonden van tussentijdse conclusies. Het denken en het spreken hield geen gelijke tred meer, om naar Hans van Mierlo te verwijzen. Ik was altijd maar aan het spreken, ik was niet meer aan het denken en dan kun je ook niet bijsturen en bijleren. Ik ben een tijd te veel bezig geweest met mijn positie en dan luistert men helemaal niet meer naar je ideeën. Ik wil niet dat mij dat nog eens overkomt.

“Ik heb dan ook spijt dat mijn leven toen wel heel erg in de ik-vorm werd geschreven. En dat ik in al mijn ambitie en drang naar avontuur heel slordig ben omgesprongen met mensen die mij dierbaar zijn. Mijn vrienden, mijn ouders, mijn toenmalige vriendin. En dat die mensen, die heel veel redenen hadden om kwaad en teleurgesteld te zijn in mij, dat nu niet meer zijn, is geheel hun verdienste. Ik kan alleen maar eerst sorry en dan dankjewel zeggen.”

Lees het volledige interview met politicus Kristof Calvo.

‘De eenzaamheid heeft mij getekend’Sigrid Schellen

“Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd. Vanaf mijn zestiende wist ik: dit gaat gebeuren. Hij droeg een zwaarte met zich mee die hij onmogelijk kon blijven dragen, dat zag je. Vergelijk het met een huis dat gebouwd wordt zonder fundering: dat barst en je kan die barsten dichtplamuren, maar op den duur stort het in. Mijn vader heeft een heel moeilijke jeugd gehad en de ene zware tegenslag na de andere. Ik denk dat hij op een keer beslist heeft: nu is het goed geweest, nu stop ik. Terwijl het in die periode net beter leek te gaan met hem.

“De eenzaamheid die met die periode samenging, heeft mij voor de rest van mijn leven getekend. Dat is niet meer goed gekomen. Ik heb aanvaard dat mijn vader er niet meer is en ook waarom. Ik respecteer zijn keuze. Maar alles wat daarrond is gebeurd, heeft mij geknakt. Mensen die het een laffe daad noemden, die mijn vader helemaal afbraken. Hoe kon zoiets mij helpen?”

Lees het volledige interview met bdsm-meesteres Sigrid Schellen.

‘Misbruik is een monster’Griet Op de Beeck

“Zelfs in de goorste leegtes en ellendes vind ik toch nog ergens een vaatje waaruit ik verder kan tappen. Ik kan mezelf eindeloos een trap tegen de kont geven om vooruit te raken, omdat ik weet dat ik daarvoor beloond zal worden.

“Misbruik is een monster. Het ontneemt je elke vorm van vertrouwen. Vertrouwen in jezelf, in je lijf, in het leven, in anderen. Als je met die bagage aan de meet moet starten, is het wel eventjes werken om het leven eindelijk een beetje leuk te kunnen vinden. Maar nu ben ik daar. Dat vind ik ongelooflijk: dat ik tegenwoordig wakker word en denk: wat goed, weer een nieuwe dag.”

Lees het volledige interview met schrijver en therapeut Griet Op de Beeck.

‘Ik leefde als een dier’Spinvis

“Ik was als puber best ongelukkig. Ik wist niet wie ik was, wat ik kon, wat ik wilde. Allemaal vage plannen, maar er kwam niks. Elke dag was weer een nieuwe dag. Ik leefde als een dier, eigenlijk. Een wilde jeugd had ik. Punktijd, kraakpanden, heel chaotisch. In Utrecht. Ik was thuis weg. School had ik niet afgemaakt. Ik had wel werk in een fabriek, was dus niet echt dakloos, maar ik voelde me onveilig en naar. Nee, dat was geen leuke tijd.

“(...) Voor mij is dat goed afgelopen, maar velen van mijn generatie zijn dood door allerlei overdosissen. Overleden aan vrijheid, zeg maar. Ja, dát kan ook. Je bent toch nog maar een kind en kinderen maken rare sprongen.

“Toen mijn eigen kinderen die leeftijd hadden, zag ik waar ze door moesten. En voelde ik ook de onmacht als ouder. Want zich van je losmaken, dat moeten ze zelf doen. Daarbij kun je niet helpen. Dat proces, dat vormen van jezelf, dat kun je niet voor anderen uitvoeren. En alles wat des mensen is, zit in ons en is potentieel aanwezig. Ook de monsters die we zijn.”

Lees het volledige interview met zanger-muzikant Spinvis.

‘Dan sta je dicht bij een fatale afloop’Walter De Donder

“Ik heb gehuild toen mijn dochter Julie op een dieptepunt zat. Julie is op een bepaald moment opgenomen in het UZ Leuven, met een gewicht van 34 kilo en een hartslag van 24. Dan sta je dicht bij een fatale afloop.

“Ik had dit niet zien aankomen, nee. Mijn vrouw wel. Ik moest echt geconfronteerd worden met een kritieke situatie voor ik het snapte. Eigen aan anorexia is dat ze dat zeer goed kunnen wegmoffelen. En als je het ziet, is het te laat. De oorzaak lag in overdreven gepest worden op school. Kinderen van bekende mensen hebben het vaak moeilijk.

(...)

“Ik herinner me nog dat we de eerste keer in het UZ Leuven aankwamen en zijn teruggestuurd omdat er geen plaats was. Dan zit je in de auto met een skelet bijna, en vraag je je af of je de terugrit nog haalt. Hoeveel dagen kun je dit nog volhouden op die manier?

“Immense wachtlijsten. De machteloosheid van de medische wereld, die alles uit de kast haalt om mensen te helpen, hoedje af, maar de middelen zijn er niet. Hoe schrijnend is dat? 25.000 jongeren met psychische problemen staan op wachtlijsten om geholpen te worden. Wat een impact heeft dat op onze samenleving? Dat gaat niet alleen over die 25.000, maar ook over hun families, vrienden, kennissen. Moeten we ons daar niet voor schamen?”

Lees het volledige interview met acteur en politicus Walter De Donder.

‘Wachten tot het point of no return’Nina Mouton

“Ik vind mijn scheiding een geslaagd deel van mijn leven, mijn huwelijk ook, de manier waarop we het hebben afgerond ook, het heeft alleen wat te lang geduurd. En daardoor kan ik wel zelfcompassie voelen. Ik ben er te lang in blijven zitten en dat kan mij verdrietig maken. Mensen denken vaak: je hebt verdriet omdat je relatie mislukt is, maar dat heb ik helemaal niet. Ik ben verdrietig omdat er veel gebeurd is dat eigenlijk niet had moeten gebeuren.

“Niet dat er drama’s gebeurd zijn, maar misschien was het wel beter geweest voor ons allemaal hadden we de tijd niet nodeloos liggen rekken. Het ging de zomer daarvoor ook al niet goed. Waarom hebben we toen de knoop niet definitief doorgehakt? Ik kan dat uiteraard rationeel verklaren, maar toch is het verloren tijd voor mijn persoonlijke ontwikkeling. En daarom kan ik zelfcompassie hebben. Maar wellicht was het nodig om echt tegen dat randje te zitten, tegen het point of no return.”

Lees het volledige interview met psychologe Nina Mouton.

‘Vernederd door leraars en leerlingen’Christoff De Bolle

“Zodra ik op tv kwam, begonnen de pesterijen op school. Het college in Denderleeuw. Ik was daar de vreemde eend in de bijt, hè, want showbizz werd meteen aan homo­seksualiteit gelinkt. Bovendien: een Vlaamse zanger die Luc Steeno imiteerde, die kon niet anders dan homo zijn. Als kind was dat heel, heel zwaar. Elke beweging die ik deed, was gecontroleerd, uit angst dat ze zouden denken dat ik op jongens viel.

“Eigenlijk was dat de hel. Aan de ene kant word je opgehemeld door je publiek, aan de andere kant word je vernederd door leraars en leerlingen. En aangezien ik niet het haantje-­de-­voorste was, had ik geen verweer. Nu zeg ik altijd: probeer de pesters net een halve seconde voor te zijn. Het was Margriet Hermans die me de tip gaf: ‘Probeer wat aan zelfspot te doen, zodat ze denken dat ze jou niet kunnen raken.’ ‘Sorry hé, gasten, maar bij mij zit er een défaut aan.’ Ook al doet het in het begin wel pijn om met jezelf te lachen. In zekere zin is dat jezelf verloochenen.”

Lees het volledige interview met zanger Christoff De Bolle.

‘Een reeks messen in de rug’Michel Maus

“Totaal onverwacht kreeg ik een reeks messen in de rug van collega’s op de universiteit. Als je boven het maaiveld begint uit te stijgen en je komt in de media, weet je dat sommige mensen zullen proberen om je af te blokken. Ik had mij daar een beetje tegen gewapend, maar had nooit een aanval verwacht vanuit mijn eigen veilige nest. Plots werd ik geattaqueerd door het faculteitsbestuur. Dat ging ver en daar zijn toen vreemde dingen gebeurd, die ik nog altijd niet kan plaatsen. De collega’s die mij openlijk steunden, kan ik letterlijk op twee vingers tellen. (...)

“Die periode heeft er echt wel ingehakt. Ze deed me denken aan de roman Onder professoren van Willem Frederik Hermans: als een prof je ‘collega’ begint te noemen, wees dan maar op je hoede. Dan is hij vaak zeer veel, maar allesbehalve een collega. Speciale wereld hoor, de universiteit. Je zou toch denken dat de universiteit bij uitstek een baken van vrije meningsuiting is, maar ik heb ondertussen toch andere ervaringen. Zowel aan de VUB als aan de UGent ben ik op het matje geroepen omdat ‘men’ bepaalde van mijn uitspraken in de media niet kon appreciëren. Er wordt dan nooit gezegd wie die ‘men’ is. De vraag is dan, wat zit daarachter? Bon, ik laat mij niet muilkorven, maar ik ben wel selectiever geworden in waar ik voor ga. Choose your battles wisely.”

Lees het volledige interview met professor fiscaal recht Michel Maus.

‘Met vijf euro naar de supermarkt voor een hele week’Soe Nsuki

“Als je arm geweest bent, heb je leren genieten van alles wat gratis is. Ik heb het heel lang moeten doen, naar de supermarkt gaan met een klein budget. En dat is echt, echt kak. Met een briefje van vijf euro en daar moet je je inkopen mee doen voor een hele week. En dan koop je een grote pot spaghettisaus van 1 euro, waar nul voedingswaarde in zit. Zo simpel is het. Dus nu vind ik naar de winkel gaan zalig, zalig. Straks komt mijn broer langs en nu kan ik een lekker aperitiefje kopen en een heerlijk gerechtje klaarmaken, en hoef ik niet meer elke euro te tellen, want daar werd ik zot van.”

Lees het volledige interview met comedian Soe Nsuki.

‘Worstelingen als jongvolwassene’Ivana Noa

“Een aanleg voor neerslachtigheid heb ik niet, maar ik besef dat ik nog jong ben, en dat het leven me ook nog niet echt op de proef heeft gesteld. Anderzijds wil ik de worstelingen waarmee je als jong­volwassene te maken krijgt ook niet minimaliseren. Op mijn leeftijd moet je in korte tijd veel keuzes maken die heel bepalend zijn voor je toekomst. Daar heb ik het bij momenten echt moeilijk mee. Want als prille twintiger weet je toch nog niet echt wie je bent.

(...)

“Ik heb onlangs met een kleine schok beseft dat er misschien nooit een punt komt in het leven waarop je ‘er’ bent. Dat je altijd wel ergens naartoe leeft en werkt, maar dat er geen eindstation is. Als je iets nieuws bereikt, schuift de eindgrens gewoon een beetje op. Dat heeft er misschien voor gezorgd dat ik toch wat meer waarde ben gaan hechten aan het hele proces, in plaats van telkens een groot doel voorop te stellen.

“Op zich vind ik het wel een geruststellende gedachte dat het leven de hele tijd in beweging blijft. Verandering vinden veel mensen akelig, maar ik vind het eigenlijk wel fijn om te weten dat elke situatie maar tijdelijk is. Dat alles er morgen alweer helemaal anders uit kan zien.”

Lees het volledige interview met actrice Ivana Noa.

‘Het gevoel dat er iets mis met je is’Mona Mina Leon

“Mijn puberteit. De humaniora. Verschrikkelijk. Voor mij was dat een gevangenis. Leerkrachten die je curiositeit afblokken, die je het gevoel geven dat er iets mis met je is, dat je stout bent omdat je niet alles zomaar klakkeloos wilt aannemen. Lastig.

“Nergens in mijn leven ging het toen goed. Veel van mijn vrienden waren weggevallen, mijn ouders waren aan het scheiden, een aantal mensen in mijn familie stierven, en de leerkrachten begrepen en hielpen mij niet, ondanks het feit dat ik thuis heel heftige dingen meemaakte. Dus ik was ontzettend eenzaam. En ik kon niet weg. Terwijl ik nu nog altijd moeilijke periodes heb, maar ik ben tenminste vrij, financieel onafhankelijk, ik kan voor mezelf zorgen. Toen zat ik vast.

(...)

“Film en theater gaan over mens-zijn, terwijl de humaniora gingen over niet-mens-zijn. Over: hoe leer je jezelf af te schermen? Hoe leer je een masker op te zetten? Hoe leer je mensen niet te vertrouwen? Hoe leer je op jezelf te zijn? Terwijl ik net heel hard geloof in verbinding en het delen van kwetsbaarheid. Want ik schaam mij voor niets, hoor. Ik zou niet weten waarvoor ik mij zou moeten schamen. Dat ik gevoelens heb, dat ik droevig ben geweest, dat ik eenzaam ben geweest, dat mijn leven geen aaneenrijging van successen is? Dat is toch bij niemand zo? Dus waarom blijven we doen alsof dat wel zo is? Waarom krijgen we dat al zo vroeg aangeleerd?”

Lees het volledige interview met actrice Mona Mina Leon.

‘Alleen maar shiny happy people is een absolute illusie’Stijn Meuris

“Volgende week is het exact twintig jaar geleden dat mijn toenmalige vriendin uit het leven stapte. Dat was uiteraard een absoluut dieptepunt in mijn bestaan. Lydia was een heel intelligente, aantrekkelijke jonge vrouw, met veel humor en zelfrelativering. Maar ze leed sinds haar tienertijd ook aan borderline, een bij momenten erg heftige persoonlijkheidsstoornis waarvan ik, en de mensen rondom ons, toen nog dachten: dat krijgen we wel opgelost. Maar in haar geval bleek het allemaal toch hardnekkiger en absoluter te zijn. Zoiets meemaken is uiteraard ongelooflijk ingrijpend. Zeker als het thuis gebeurt, in het huis waar ik overigens nog steeds woon.

“Het is niet zo dat ik destijds in een depressie ben weggezakt, maar ik verkeerde wel lange tijd in een soort permanente staat van verbazing en gemis. Die heeft me uiteindelijk ook tot bij de psycholoog gedreven. En nog steeds.

(...)

“Ik heb lang gedacht dat bepaalde psychische problemen relatief gemakkelijk op te lossen waren, zij het met therapie, medicatie, of – heel naïef – met een goede boswandeling. Ondertussen weet ik dat dat niet zo is, en dat er echt wel werk aan de winkel is als je bepaalde problemen ten gronde wil aanpakken. Of dat je ze misschien zelfs nooit helemaal weggewerkt krijgt. Het idee dat een perfecte samenleving mogelijk is met alleen maar shiny happy people, daarvan besef ik nu dat het een absolute illusie is.”

Lees het volledige interview met zanger en radiopresentator Stijn Meuris.

‘Op 3 maanden wisten we dat er iets fout was’John Porter

“Het jaar 2001. De doodgeboorte van ons dochtertje Charlotte. Failure to thrive, in medisch jargon. Van bij de echo op drie maanden wisten we dat er iets fout was, maar we raakten het aanvankelijk niet eens over hoe het verder moest. Mijn vrouw wilde heel graag de zwangerschap voltooien. Uiteindelijk begreep ik dat. Het was haar beslissing. Voor haar was het nog zwaarder. Zelf had ik abortus overwogen omdat de baby toch niet levensvatbaar was. Een doodgeboorte zou bovendien een enorme impact hebben op ons en onze andere kinderen. Ik zat vast, maar een vriend van me zei: ‘Je moet haar steunen, hè. Zij is degene die de baby draagt.’ En hij had gelijk. Je hebt soms een buitenstaander nodig om een andere kijk op de dingen te krijgen. Het was de juiste manier.”

Lees het volledige interview met Telenet-CEO John Porter.

‘Ik ben dankbaar voor de breuk’Linde Merckpoel

“Ik zal eerlijk zijn: plots single zijn vond ik superzwaar. Maar achteraf gezien wel interessant. Het heeft lang geduurd voor ik er overheen ben geraakt, maar ik merk dat ik nu heel zacht en zelfs glimlachend op die periode terugkijk. Ik ben sowieso niet het type dat lang blijft mokken.

“Daarvoor was ik altijd van relatie in relatie gestapt, en ineens viel alles weg. En dat was eerlijk gezegd een zotte heroriëntatie-oefening. Ik was zoveel tegelijk: zo kwaad en zo droevig en zo onzeker. Maar nu, achteraf, ben ik dankbaar voor die relatie, ook al is ze op de klippen gelopen. Ik ben zelfs dankbaar voor de breuk. Want ja, ik ben Jef tegengekomen, ik heb mijn twee kinderen, mijn gezin is het allermooiste geschenk ooit. Daardoor kan ik er wel met een zekere minzaamheid op terugkijken, want anders had ik hen nooit kunnen knuffelen.”

Lees het volledige interview met presentatrice en vlogster Linde Merckpoel.

‘Het zwaarste jaar en tegelijk het mooiste’Charlie Dewulf

“Ik heb in december 2021 een vriend verloren aan de gevolgen van kanker. Een maand later heeft papa zijn eerste suïcidepoging ondernomen. Een maand nadien een tweede poging. Een maand later werd mama opgenomen in een psychiatrisch centrum. De maand nadien deed papa nog een poging. Daarna was het een maand stil en dan is mama uit het leven gestapt. Dan was het een maand rouwen en een nieuw psychiatrisch centrum zoeken voor papa omdat we voelden dat hij niet op zijn plek zat. En dan is papa uit het leven gestapt. Nog een paar maanden later stapte een goede vriend ook uit het leven.

“In anderhalf jaar tijd heb ik vier mensen verloren, maar ook Liefdestips uitgebracht, dat goed onthaald werd, en deelgenomen aan MasterChef. Het was echt absurd om in die twee uitersten te leven, en dat heeft mij uitgeput, want euforie kost ook veel energie. Er was vorig jaar heel weinig middenmoot. Het was het zwaarste jaar en tegelijk ook het mooiste. Heel gek.

Lees het volledige interview met regisseur Charlie Dewulf.

‘Veel te vroege vertrek is erg tekenend geweest’Francesca Vanthielen

“Ik vind het leven een cadeau, absoluut, zeker als je dierbaren veel te jong ziet vertrekken, zoals Gerty (Christoffels, tv-presentatrice, 1958-2020, red.), een goede vriendin van mij. Net op het moment dat ze het veel rustiger aan wilde doen en meer wilde gaan reizen met haar partner, werd ze ziek. Ik denk heel vaak aan haar, omdat ik weet: ze had nog zo graag een jaar, een maandje, een weekje, wat extra tijd willen hebben. Als je ziet hoe hard ze heeft gevochten om er nog wat bij te blijven. Vaak als ik in de auto zit, denk ik: hoe jammer dat ik haar dit niet kan vertellen, hoe jammer dat ze dit allemaal mist.

“Voor mij is het veel te vroege vertrek van Gerty erg tekenend geweest. Hoe ik in het leven sta, wat ik doe en waarom. Ik kan ook veel gemakkelijker nee zeggen.”

Lees het volledige interview met actrice en presentatrice Francesca Vanthielen.

‘Je weet het niet tot het er is’Mathias Sercu

“Ik kan me echt niet voorstellen hoe het zal zijn als hij er niet meer is. Je kunt je dat ook niet voorstellen, denk ik, tenzij je het hebt meegemaakt. Ik heb vanmorgen de omgekeerde vergelijking gemaakt, met de geboorte van mijn dochter. Mijn eerste kind. Je weet dat je vrouw zwanger is, uiteraard, maar je voelt het niet. Je kunt haar alle liefde geven. Je kunt tegen haar buik babbelen. Je kunt voor haar zingen en gitaar spelen. Je kunt haar buik met amandelolie insmeren. Je kunt je voorbereiden. Je kunt alle gesprekken hebben over wat het zal betekenen om samen een kind te krijgen. Maar je weet het niet tot het er is.

“Op het moment dat mijn dochter ter wereld kwam, sloeg er iets in mijn lijf dat ik met geen woorden kan omschrijven. En nu heb ik datzelfde gevoel. Ik kan er veel over babbelen en daar ben ik blij om. Ik merk dat dat nodig is en dat veel lotgenoten mij hun verhalen komen vertellen. Maar ik kan mij bij God niet voorstellen dat hij er niet meer is.”

Lees het volledige interview met acteur-regisseur Mathias Sercu.