Kritiek op Vlaams Belang is blijkbaar voldoende om mij giftige boodschappen te sturen
Nadia Nsayi is politicologe en auteur van Dochter van de dekolonisatie en Congolina. Haar column verschijnt voortaan vierwekelijks.
Vorig jaar werd ik door journalist Joël De Ceulaer geïnterviewd voor zijn podcast Het inzicht. Een gesprek van 40 minuten over activisme en politiek, domeinen die elkaar nodig hebben om maatschappelijke verandering te verkrijgen. Toen de verkiezingen van dit jaar aan bod kwamen, stelde ik me even kwetsbaar op. Ik deelde mijn angst voor de uitkomst van de Vlaamse verkiezingen. Ik ben bang om deze zomer wakker te worden in een Vlaanderen waar Vlaams Belang als grootste partij een regeringsdeelname forceert. Ik ben bang voor de mogelijke gevolgen voor personen zoals ik, met een inclusieve maatschappijvisie die lijnrecht tegenover de extreemrechtse ideologie staat.
In deze krant werd de podcastaflevering aangekondigd met de quote ‘Als Vlaams Belang aan de macht komt, dan verlaat ik Vlaanderen’. Een zwarte ‘woke’ vrouw die haar vertrek aankondigt... Ik heb Vlaams Belangers blij gemaakt. Velen deden niet de moeite om het interview te beluisteren alvorens te reageren. Op basis van de quote kreeg ik tientallen berichten met de terugkerende boodschap: ga terug naar jouw eigen land. Een akelig privébericht toonde een foto van Congolese militairen die klaarstaan om mij te verkrachten bij mijn terugkeer naar Congo. Deze portie racistische haat is blijven hangen, ondanks de vele positieve reacties op het interview.
Zolang ik mijn mond hou, word ik min of meer getolereerd door extreemrechtse aanhangers. Maar de haat volgt zodra ik me als Vlaamse kiezer met migratieachtergrond kritisch uitlaat over de samenleving waarin ik woon en waaraan ik bijdraag. Ik kan de Vlaamse Leeuw niet meezingen en ik hang de Vlaamse vlag niet op, maar al 30 jaar toon ik mijn goede wil: ik leerde Nederlands, ik ging naar Vlaamse scholen, ik kijk naar Vlaamse tv, ik betaal hier belastingen. Dit volstaat echter niet. Kritiek op Vlaams Belang is blijkbaar voldoende om mij giftige boodschappen te sturen.
Bij de start van dit belangrijk verkiezingsjaar stel ik me de vraag of ik me nog durf uit te spreken over extreemrechts en de gevaren van zo’n politiek gedachtegoed voor de toekomst van de democratische rechtsstaat en voor het samenleven in een diverse multiculturele samenleving. Uiteraard zijn haatberichten niet fijn, maar is zwijgen over Vlaams Belang de beste optie in 2024?
Er is veel mogelijk in onze democratie: Vlaams Belang krijgt dotatiegeld, kiezers zijn vrij om op de partij te stemmen, de partij heeft politieke vertegenwoordigers op alle niveaus, andere partijen kunnen ondanks het cordon sanitaire met rechts-extremisten gesprekken voeren. Toch hoop ik dat er in 2024 meer dan ooit vreedzaam verzet zal zijn tegen de extreemrechtse haatpolitiek van een partij die van regeringsdeelname droomt. Dat verzet is nodig in het parlement, in de media en zelfs op straat. Ik zal dat verzet verdedigen, in Vlaanderen, Brussel of Wallonië. Voor mij is zwijgen over Vlaams Belang geen optie. Terugkeren naar mijn ‘eigen’ land evenmin.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
